De Spaanse autonome republiek Catalonië hield ruim twee weken geleden een referendum over onafhankelijkheid. Dat deze onafhankelijkheid er binnen afzienbare tijd komt, is niet waarschijnlijk. De Spaanse centrale regering in Madrid zal niet buigen. Afgelopen maandag werden twee Catalaanse leiders zelfs gearresteerd. De Catalaanse regiopresident Carles Puigdemont blijft maar treuzelen.
Dit getreuzel vind je niet terug bij de internationale gemeenschap. Die is simpelweg tegen een onafhankelijke Catalaanse staat. Buurland Frankrijk zal Catalonië niet erkennen, zo stelde president Macron. De Europese Commissie verklaarde dat het referendum illegaal was volgens de Spaanse wet en dus simpelweg niet heeft plaatsgevonden. De Nederlandse premier Mark Rutte staat achter de Spaanse regering die volgens hem het juridische gelijk aan haar kant heeft.
Los van de overweging of het verstandig en nodig is dat de Catalanen een eigen republiek krijgen: er bestaat wel degelijk een Catalaanse ‘natie’ met een eigen taal, cultuur en geschiedenis en met vastomlijnde grenzen. De autonome regio Catalonië beschikt bovendien over een eigen gekozen bestuur en is een rechtsstaat.
Catalonië voldoet daarmee aan alle vier voorwaarden die gesteld worden aan een staat, volgens de internationale conventie van Montevideo: een duidelijke bevolking, een duidelijk afgebakend gebied, één duidelijk (en democratisch gekozen) bestuur en de mogelijkheid om internationale relaties aan te gaan.
Dat geldt allemaal zeker niet voor ‘Palestina’. Anders dan Catalonië is er in de geschiedenis nog nooit een onafhankelijke Palestijnse staat geweest. ‘Palestijnen’ is een begrip dat pas vijftig jaar bestaat, daarvoor werden het Arabieren genoemd. Dat zijn zij ook; dit ligt zelfs vast in de eigen Palestijnse ‘grondwet’. ‘Palestina’ heeft geen vastomlijnde grenzen; het is onbekend waar een toekomstige Palestijnse staat begint of eindigt. Want dit moet volgens de internationale gemeenschap nog worden bepaald in definitieve vredesakkoorden die het met Israël moet sluiten.
Er is niet één bestuur, maar twee. Ten eerste de Palestijnse Autoriteit van Fatah, die regeert over de 96% van de Palestijnen op de Westbank. Fatah weigert echter al jaren de bilaterale onderhandelingen met Israël, ondanks dat dit een vereiste is uit de eerder afgesloten vredesakkoorden.
De andere Palestijnse groepering, de radicaal-islamitische terreurorganisatie Hamas, die regeert over de 100% Palestijnen in Gaza, weigert helemaal om de internationale vredesakkoorden na te komen. Het wil niet met Israël praten over een Palestijnse staat naast Israël. Omdat Hamas Israël simpelweg volledig wil vernietigen – zoals vastgelegd in hun Handvest.
In het gebied waar de Palestijnen op dit moment volgens de internationale Oslo-akkoorden autonomie hebben, is allesbehalve sprake van een rechtsstaat. Parlements- en presidents-verkiezingen zijn al meer dan een decennium niet gehouden. De vrijheid van meningsuiting wordt beknot. Gevangenen worden gemarteld, zo blijkt uit een vorige maand uitgezonden documentaire van de Arabische Tv-zender Al-Jazeera. Terreur tegen Joden wordt gestimuleerd. Hamas heeft met zijn raketbeschietingen op Israëlische burgers al drie oorlogen veroorzaakt. Terwijl volgens het VN-handvest lidstaten ‘vredelievend’ dienen te zijn.
Homo’s en vrouwen worden gediscrimineerd, bezittingen van christenen gemolesteerd en vreedzame moslimminderheden zoals de Ahmadiyya het leven onmogelijk gemaakt. Al deze groepen vinden vaak een vreedzaam nieuw thuis in Israël. Daar mogen homo’s, christenen en de Ahmadiyya-moslims wel zijn, wie zij willen zijn.
Ondanks dit alles mocht ‘Palestina’ in 2015 toetreden tot het Internationale Gerechtshof en werd dit niet-bestaande land vorige maand lid van Interpol. Europese landen zoals Zweden, Ierland en IJsland hebben het als onafhankelijk land erkend.
Dit alles wordt Catalonië onthouden, hoewel dat in alle opzichten een normale westers-seculiere democratie is waar homo’s in geen enkel opzicht worden gediscrimineerd en man en vrouw volledig gelijk zijn. Terwijl het Spaanse parlement in Madrid, de Cortes Generales, de Spaanse regering in november 2014 bijna unaniem opriep om een onafhankelijke Palestijnse staat te erkennen …
Al jaren hebben de Palestijnen privileges die geen enkel ander volk op aarde heeft.
Ondanks dat beide Palestijnse regeringen van Hamas en Fatah Palestijnse gevangen volop martelen, krijgen ze jaarlijks honderden miljoenen euro’s ontwikkelingshulp. Hiervan wordt trouwens circa 300 miljoen uitgeven aan ‘salarissen’ aan in de gevangenis verblijvende islamitische terroristen of familie van islamitische ‘martelaren’: terroristen die zichzelf hebben opgeblazen in de strijd tegen de ‘ongelovigen’.
Palestijnse vluchtelingen blijven altijd vluchteling, zelfs na 70 jaar. Ook hun kinderen en kleinkinderen krijgen bijstand van de VN, zoals huisvesting, onderwijs enz. Een privilege dat Afghaanse of Syrische vluchtelingen niet wordt gegund en een status die de 700.000 Joden die na 1948 uit Arabische landen werden verdreven nooit hebben gehad.
Het wordt tijd dat Europa en zeker Spanje stopt met het meten met twee maten als het om ‘Palestina’ gaat. Het is hypocriet om een totaal niet functionerende bestuur van de Palestijnen alles te gunnen en hetzelfde aan de Catalanen te ontzeggen.
Europa en Spanje hebben nog een lange weg te gaan om dit reëler tegemoet te treden.
