Plannen voor een Verenigde Staten van Europa zijn niet nieuw. Ik zal in dit artikel het ontstaan van deze plannen, en vooral van wie ze waren achterwege laten om de lezer niet al te zeer af te schrikken.
Laat ik er het op houden dat reeds tijdens de Tweede Wereldoorlog diverse kampen uitgebreide plannen hadden voor een Europese Unie, en/of een verenigde staten van Europa. Dat de aandrang onder de Europese volkeren hiertoe zeer gering was wist men ook. Er zijn groepen geweest die een centraal Europees rijk via brute terreur en militaire macht hebben geprobeerd af te dwingen en er zijn groepen die het op een wat meer vreedzame wijze proberen. Overigens is de scheidslijn tussen deze twee groepen aanwijsbaar flinterdun, maar dat laat ik voor nu even buiten beschouwing.
Behalve een eigen economie, een afgegrensd grondgebied en soevereiniteit over de eigen begroting heeft een zelfstandige staat nog iets nodig: rechtsmacht!
Zoals al eerder gesteld is diverse malen gepoogd Europa door middel van militaire macht en brute terreur te verenigen. Alleen door heldhaftig verzet van vele Europeanen zijn al deze pogingen uiteindelijk op niets uitgelopen. Sterker nog, al deze pogingen hebben louter het nationalisme versterkt, zij hebben de volkeren en hun natiestaten dichter bij elkaar gebracht.
De enige manier zonder al te veel weerstand een Europese eenheidsstaat te bereiken is door middel van heimelijke staatsvorming in een periode van vrede en welvaart, zodat ten alle tijden verklaard kan worden dat die vrede en welvaart aan de eenheidsstaat (of unie) liggen. Deze heimelijke staatsvorming kan geschieden door telkens een stapje meer “samen te gaan werken” door heel uitgekiend problemen te creëren waarvoor de ideale oplossing is; meer “samenwerken”. Ik zal het in het kort uitleggen.
Ik kan de hele weg van “problemen” en “oplossingen” sinds de jaren ’40 uit gaan pluizen, maar dan wordt dit artikel wel erg langdradig. Ik stel derhalve voor om te beginnen in de jaren ’80, de EU bestond nog niet. Er was wel sprake van een handels- unie, de EEG. Grenscontroles bestonden nog, iedere natie had nog zijn eigen munt.
Er rezen echter “problemen”, het klimaat verslechterde (herinnerd iemand zich de zure regen nog?) en het was toch best wel vervelend dat ieder land zelf regels kende die toegepast waren op de lokale situatie, lees niet internationaal gelijkgeschakeld waren. De al snel gevonden oplossing was dat we meer moesten gaan “samenwerken”. Er moest een handelsunie komen, en om de benodigde soevereiniteitsoverdracht er bij de kiezer doorheen te krijgen zou men “democratie” krijgen, in de vorm van een heus parlement (dat overigens al langer bestond). Niet dat dat Europees parlement veel te zeggen zou krijgen, maar dat deed er niet toe. De schijn was en is gewekt.
Nu die handelsunie er was, kwam men al vrij snel tot de ontdekking dat al die wisselkoersen toch wel erg vervelend zouden zijn (laten we even buiten beschouwing dat talloze ondernemers daar aan verdienden (hoi Soros)) en dat wisselen aan de grens was toch ook vervelend (dat was anno 2002 bijna niet meer nodig door internet). Men had voor al deze problemen natuurlijk een oplossing, een eigen munt.
Dat je voor een eenheidsmunt een eenheidseconomie nodig hebt weet iedere schooljongen van 15 nog, maar dat wisten ze in Brussel officieel niet. Er kwamen dan ook snel problemen, een heuse bankencrisis en in navolging daarvan een begrotingscrisis volgde. En de oplossing was altijd meer samenwerking, er kwam een bankenunie en een begrotingsunie met een begroting voor de EU ligt in het verschiet.
Tegelijkertijd met dit proces kwam de grensvorming van deze staat op gang. De grenzen van de natiestaten werden niet meer gecontroleerd want dat zou maar lastig zijn voor de handel (handel is inderdaad toegenomen, maar vooral door internet) en in plaats daarvan kwam er controle aan een gezamenlijke buitengrens. Wat velen al vermoeden gebeurde al snel, de grensoverschrijdende criminaliteit nam rap toe. De oplossing was “natuurlijk” meer “samenwerking” (samen aan een slagboom staan was niet genoeg) in Europese politieorganisaties… Et voilá, de eerste tekenen van de vorming van een Europees politiekorps zijn er reeds.
Ik laat, om mijn bloed niet al te veel te laten koken, de vorming van een EU- inlichtingdienst maar even buiten beschouwing. Weet u het nog? In 2005 stemde u in grote getale tegen een Europese grondwet. U kreeg vervolgens het verdrag van Lissabon, een bankenunie, een begrotingsunie, en nog veel meer. Gewoon omdat men u negeert.
Ik zal verder gaan met de vorming van het Europees Openbaar Ministerie. De Euopese Unie geeft veel geld uit, ons geld, en dat geld geeft men uit aan allerlei projecten. Dat daarmee fraude zou worden gepleegd is evident, dat risico loop je met iedere subsidie. Maar dat landen met een hoge mate van corruptie die fraude niet efficiënt zouden bestrijden, had men in Brussel natuurlijk niet voorzien (sarcasme). Inmiddels heeft men een oplossing, een oplossing die nooit zal bestaan uit minder maar altijd uit meer Europese staatsvorming, en daar komt het: een Europees Openbaar Ministerie.
Een instituut dat volgens eurofielen heel handig is, immers zorgt het betere opsporing van internationale criminelen. Dat grenzen controleren dit probleem ook ondervangt, samen met internationale arrestatiebevelen, wordt er dan maar even niet bij vermeld. Het Europees Openbaar Ministerie is vooral een oplossing voor een gecreëerd probleem, dat in zichzelf weer nieuwe problemen gaat creëren, waarbij weer nieuwe centralistische oplossingen voorhanden zullen zijn.
Het Europees Openbaar Ministerie zal al snel ineffectief blijken omdat men dient te werken met verschillende strafrechtsystemen, en uiteraard levert dat weer de nodige gefronste wenkbrauwen op in Brussel. Zo kan men fraude niet optimaal bestrijden! Daarvoor moeten natuurlijk de regels op het gebied van fraude in alle landen “geharmoniseerd” worden. Op termijn is het natuurlijk het handigste als de regels met betrekking tot fraude Europees geregeld gaan worden, alleen dan is effectieve bestrijding ervan mogelijk door een Europees Openbaar Ministerie, volgens Brusselse logica.
Dit proces zal enkele jaren in beslag gaan nemen. Enkele jaren, waarin het probleem van grensoverschrijdende criminaliteit en terreur (onder meer veroorzaakt door de open grenzen) niet minder worden, in tegendeel. Maar, er is altijd een eurofiele oplossing voor ieder probleem dat door eurofielen is gecreëerd. Grensoverschrijdende criminaliteit kan het beste worden aangepakt en vervolgd onder de regie van het Europese Openbaar Ministerie.
Het partijkartel zal in het openbaar tegensputteren, maar na heftig verzet tegen deze eurofiele plannen, zal men in de achterkamertjes knielend richting Brussel akkoord gaan met de nieuwe werkterreinen en bevoegdheden van het Europees Openbaar Ministerie.
Al snel loopt men tegen “onvoorziene” problemen aan die de effectiviteit van dit instituut ernstig belemmeren, het strafrecht is niet overal gelijk…
