Ik lees nauwelijks Nederlandse kranten en de NOS gaat gelukkig aan me voorbij hier in Frankrijk. Maar ik wed dat de afgelopen week met veel bombarie de door de Franse justitie bekend gemaakte arrestatie van een ‘commando’ van maar liefst tien ‘terroristen met extreemrechtse connecties’ in de Nederlandse media niet onvermeld is gebleven.
Prachtig nieuws toch, een zie-je-welletje van heb ik jou daar. Beter dan de keukentrapjes-theorie. ‘Die van rechts zijn nog veel erger dan die van links, pardon, dan die islamiete’n. Ze hadden ze nog niks gedaan en de Franse minister van Binnenlandse Zaken heeft inmiddels laten weten dat we deze zaak niet al te serieus moeten nemen. Het was meer een soort ‘bende van de zwarte hand’, voor wie Pietje Bell nog kent.
Even samenvatten: de Franse justitie heeft met het bekend maken van de arrestatie van tien vermeende ‘ultrarechtse terroristen’ in Parijs en Marseille een luchtballon enorm opgeblazen, en het ministerie van Binnenlandse Zaken heeft dat vervolgens weer leeg laten lopen. Dan is er meer aan de hand.
We hoeven niet lang te zoeken. ‘Toevallig’ zaten overheid en justitie in de afgelopen week met een flinke graat in hun keel, een oude graat die weer opspeelt. Ik bedoel de familie Merah uit Toulouse, van wie op dit moment Abdelkader, een jongere broer van Mohammed, terecht staat. Mohammed was de islamitische terrorist die in 2012 ondermeer twee joodse peuters door het hoofd schoot terwijl hij ze vasthield. Hij had het willen filmen met zijn smartphone, omdat hij veel fans had, en nog altijd heeft, op de internets, maar daarvoor kwam hij één hand tekort. Reken maar uit.
Twee weken en een paar moorden later rende hij schietend met twee pistolen op de ME af, die zijn schuilplaats had omsingeld. Dat heeft hij niet overleefd. Abdelkader zou hem geholpen hebben, vooral met de organisatie, tot en met het kopen van de brommer op de Franse Marktplaats, de brommer vanaf waarvan Merah mensen doodschoot.
Broer Abdelkader wist eerst nergens van, maar blijkt achteraf zo’n beetje de organisatie van een twee weken durende moordpartij in handen te hebben gehad. Bovendien had hij eerder al gezegd dat hij trots was op zijn broer, die ‘voor de goede zaak’ was gestorven en zich een ‘waardige jihad-strijder’ had getoond. Tenslotte loopt hij erbij alsof hij in Raqqa woont in plaats van in Toulouse. In de rechtszaal had hij minder praatjes en zei hij dat zijn oudere broer hem had gedwongen om te helpen. U kent dat wel, wie bestuurde de brommer?
Deze week, tegelijk met het oprollen van dit zogenaamde rechtse terroristische complot, was één van de hoofdpijndossiers in deze zaak aan de beurt: het horen van de oorspronkelijk Algerijnse moeder van de verdachte en zijn broer, de terrorist annex massamoordenaar. Je weet meteen waar Abdelkader zijn teksten vandaan heeft, want zij maakte het nog bonter. Zo had ze eerder al laten weten zich helemaal nergens voor te hoeven schamen. Want “les Arabes sont nés pour haïr les Juifs“, (‘Arabieren zijn geboren om joden te haten’), en: “Le prophète permet de tuer des enfants juifs“, (‘De profeet staat (Arabieren) toe om joodse kinderen te vermoorden’).
Ja, we zijn nog steeds in Frankrijk, en het jaar is 2017.
Deze vrouw liep van de week in een hoofddoekgewaad (zie foto) omringd door politie en pers, de rechtszaal in, kushandjes gevend aan haar nog levende zoon, onder de ogen van de familieleden van de vermoorde joodse kinderen. Ze weigerde destijds de politie desgevraagd te helpen haar zoon te pakken te krijgen. “Mon fils a mis la France à genoux” (‘Mijn zoon heeft Frankrijk op de knieën gebracht’), had ze in plaats daarvan door een journalist laten optekenen. En dat ze trots op hem was. De Assises Spéciales in Parijs, een speciaal deskundige rechtbank voor terrorisme, drugshandel en georganiseerde misdaad, wordt extreem goed beveiligd, ook omdat er in de zaal nog twee andere moslim families zitten, die juist met de familie Merah een stevig appeltje hebben te schillen. Mohammed knalde ook twee islamitische parachutisten van het Franse leger neer.Van achteren in de rug.
Maar er is een nog veel groter hoofdpijndossier in deze affaire: de foute, politiek gemotiveerde houding van de socialistische regering in Parijs, in 2012, waar huidige president Macron deel van uitmaakte. Mohammed Merah was meteen na zijn eerste moorden als verdachte in het vizier van de plaatselijke inlichtingendienst in Toulouse, waar hij vandaan kwam. Maar van hogerhand uit Parijs kwam het bevel om het onderzoek te richten op extreem rechts, dat aanvankelijk werd verdacht. Wishful thinking van de regering Hollande: extreem-rechts dat aan het moorden slaat. Dat zou de religie van de vrede voor vele jaren uit de wind kunnen houden en tegelijk Marine Le Pen uitschakelen. “Er was niks te duchten uit islamitische hoek”, werd letterlijk gezegd door een woordvoerder in Parijs.
We zullen het nooit weten, maar als bepaalde belangrijke mensen in Parijs gewoon hun werk hadden gedaan in plaats van de opportune politicus annex islamofiel uit te hangen, was Merah misschien gearresteerd voor hij meer moorden pleegde. Daarom zijn de families van slachtoffers partij in dit proces. Ze willen weten of de toenmalige regering schuld treft.
U kunt zich voorstellen dat de Franse justitie en overheid graag iets anders in de krantenkoppen zien verschijnen dan de voortgang van dit proces. Daarom hadden ze volgens commentatoren van de week een ‘arrestation bidon‘ gepland, populair Frans voor een ‘nep-arrestatie’, als onderdeel van een ‘opération de diversion‘ (‘Afleidingsoperatie’). De overheid verzint iets om het gevaar van ultrarechts te ‘bewijzen’, hetzelfde ‘ultrarechts’; dat ze in 2012 abusievelijk verantwoordelijk hielden voor de eerste moorden van Merah.
Even terug naar het oprollen van dat zogenaamde ‘ultrarechtse’ complot, waar ging het eigenlijk om?
Negen jongens en een meisje van rond de twintig, drie nog minderjarig, die met z’n allen bij elkaar over één jachtgeweer beschikten. Mijn buurman alleen al heeft er drie liggen. En over een paar luchtdrukpistolen met loden kogeltjes, op iedere hoek van de straat te koop hier, en ik wed in Nederland ook niet moeilijk te vinden. Je kunt er niet iemand mee doodschieten, of je moet hem minutenlang van dichtbij doorzeven. Eerder geciteerde minister zei bovendien dat er “aan alle wapens uit het arsenaal wel iets mankeerde of miste”. Verder zei hij dat “niemand dit zogenaamde extreemrechtse terroristische complot serieus hoefde te nemen”. Maar ja, zo’n persbericht schiet er dan weer makkelijk bij in, zowel bij de binnen- als de buitenlandse pers. Never let the truth spoil a good story, nietwaar?
Over de extreem rechtse ‘connecties’ van het stel is justitie vaag. Ik heb er nog steeds de vinger niet op kunnen leggen. De verdachten waren in ieder geval ‘identitair’, een uitdrukking die hier wordt gebruikt om bepaalde bewegingen aan te duiden die nogal nationalistisch van aard zijn. Dat is nog net niet strafbaar. En de leider van het stel had op internet geschreven Breivik te bewonderen. Heel fout natuurlijk, maar je ziet ook meteen wat een sukkel het is.
Nu het belangrijkste: wat waren ze van plan? Tja. Ze wilden volgens justitie aanslagen plegen op moskeeën. Concrete plannen daarvoor lagen er nog niet. En ze wilden Jean-Luc Mélenchon omleggen, een bekende politicus waar ik al eerder over schreef, leider van de extreem linkse partij La France Insoumise, zeg maar ‘Frankrijk niet onderworpen’.
Deze Franse versie van Hugo Chávez kreeg bijna 20% van de stemmen in de eerste ronde van de laatste presidentsverkiezingen, te weinig om de tweede ronde te halen. Het idee dat hij een minimale kans maakte om president te worden had toen de Franse beurs al een flinke opsodemieter gegeven. Wie slechter zou zijn voor het land, Mélenchon of Le Pen, zal zeer waarschijnlijk voor altijd de vraag blijven.
Door justitie werd nog een ander potentieel doelwit genoemd van deze Pietje Bell terroristen: een zekere Christophe Castaner. Ik had nooit van hem gehoord, de meeste Fransen ook niet. Hij is één van de paar honderd parlementsleden van de nieuwe partij van president Macron, en was zoals veel van die parlementsleden eerder nog socialist.
Menig Fransman krabde zich even achter de oren: waarom deze twee politici als doelwit van rechtse terroristen? Vooral: waarom Castaner, behalve kamerlid burgemeester van een dorpje dat niemand kent? Ik zei het al: de minister van Binnenlandse Zaken heeft laten weten dat er geen enkel reëel gevaar dreigt voor beide heren, maar toch.
Overigens, Mélenchon als vermeend doelwit van rechtse terroristen, daar kon zo hier en daar nog wel iemand inkomen. En wel hierom: Ik schreef al eerder over de sympathie die veel ultra-linkse parlementsleden van zijn fractie blijken te hebben voor heel veel geld antisemieten en islamisten. Vooral de volksvertegenwoordigers die afkomstig zijn uit de banlieu’s. Er zijn ook interessante theorieën opgedoken over de innige band tussen extreem links en islamisten, die elkaar lijken te hebben gevonden in hun gemeenschappelijke antisemitische gedachtengoed. De Merahtjes maken geen geheim van hun jodenhaat, zie boven, maar mensen van niet-islamitische persuasie verpakken die steevast als gerechtvaardigde anti-Israël en anti-zionistische gevoelens.
Ik kom er nog op terug, maar laat ik dit er vast over zeggen: de miljoenen islamitische kiezers van Frankrijk zijn, of ze willen of niet, door de partij van Mélenchon tot het nieuwe proletariaat uitgeroepen. Het oude proletariaat, van Franse oorsprong, stemt al langere tijd voor een groeiend deel op rechts en extreem rechts.
Hoe krijg je die stemmen van dat nieuwe proletariaat? Wat helpt is je partij door extreem-linkse en antisemitische randfiguren laten vertegenwoordigen in de Assemblée. Wat ook helpt is aanhoudend op Israël schelden. En op joden, maar daar moet je mee uitkijken. Voor je het weet levert dat strafbare feiten op. Dit lossen ze op door mensen de hemel in te prijzen die razend populair zijn in de banlieu’s en wel schaamteloos op joden schelden, zoals de ‘komiek’ Dieudonné.
