Nadat publiciste Sarah Sluimer vorige week in de Volkskrant de #MeToo/Harvey Weinstein discussie op Nederlandse bodem deed landen (wat al snel leidde tot de val van een redacteur van een uitgeverij) moet het dagblad gedacht hebben: dat vraagt om een tegengeluid. Dat verscheen maandag in de vorm van een bijdrage van historica Daniela Hooghiemstra. Zij schrijft onder meer:
“Wat opvalt aan het nieuwe vrouwelijke zelfbewustzijn dat zich met de #MeToo-beweging manifesteert, is het humorloze, eendimensionale puritanisme ervan. De vrouw afficheert zich als een halve heilige die de mannelijke ‘grensoverschrijdende’ ondeugd lijdelijk beziet en ondergaat. Sluimer wilde niet alleen dat die redacteur voortaan van de vrouwen afbleef, hij moest ook stoppen met drugs. Mannen moeten zich schamen. De vrouw is onkreukbaar. Maar was het niet juist dit beeld van de vrouw als moreel voorbeeldige instantie waarmee de Dolle Mina’s korte metten maakten?
Dit van oorsprong 19de-eeuwse Victoriaanse model leidde er immers toe dat mannen hun echtgenotes behandelden als Madonna’s die kinderen baarden, maar verder niet lastig gevallen mochten worden met hun ‘lage’ driften. Prostituees boden soelaas. De strikte scheiding tussen heilige moeder en zondige hoer was overzichtelijk, maar veel vrouwen waren er uiteindelijk toch niet zo gelukkig mee.”
Verderop in haar artikel schrijft Hooghiemstra dat scherp onderscheid moet worden gemaakt ‘tussen seksueel geweld of machtsmisbruik en die gevallen waar het gaat om de wear and tear die vrij seksueel verkeer nu eenmaal met zich meebrengt’.
“Tussen aantoonbaar geweld of misbruik en een onschuldige versierpoging ligt helaas een grijs, onbewijsbaar en dus vaak straffeloos gebied. Als fysiek zwakkere partij vergt dat van vrouwen oplettendheid, verstand en een zekere stevigheid, maar anno 2017 lijkt me dat niet te veel gevraagd. Een functionerende rechtsstaat waar men pas schuldig is indien bewezen, lijkt me in ieder geval belangrijker dan de individuele drang om stoom af te blazen.
En laten we één ding niet vergeten: de risico’s wegen op tegen het plezier. De meeste mannen zijn vriendelijke versierders, hun vasthoudendheid is soms irritant, soms ridicuul maar vaak ook vleiend of aandoenlijk, en soms ook zomaar ineens effectief. Enige waardering voor het enthousiasme waarmee ze de boel aan de gang houden mag ook weleens worden uitgesproken. Vrouwen die daarbij kwetsuren oplopen – ik heb het hier voor alle duidelijkheid niet over strafbare feiten – moeten zich maar troosten met de gedachte dat er anno 2017 van alles ‘schuurt’, maar dat ons leven naar alle waarschijnlijkheid toch ook een stuk spannender is dan dat van onze (over) grootmoeders.”
Waarvan akte.
Daniela Hooghiemstra – #MeToo kenmerkt zich door een humorloos, eendimensionaal puritanisme
