De serie die zo altijd zo goed en pies en poep-humor kon combineren met messcherpe satire kreeg in 2014 eindelijk een goede game. South Park: The Stick of Truth was een van de grappigste, origineelste en grofste games ooit. Tevens een spel dat terloops miljoenen casual gamers de schoonheid van een tamelijk hardcore genre deed inzien; de turn-based RPG.
Dit vervolg erop gebruikt de blauwdruk van zijn voorganger en vele elementen komen dus weer voorbij. Sommige overhevelingen zijn logisch, zoals de map van de stad. Op andere vlakken voelt het als een iets te veilige herhalingsoefening. De persiflage op fantasy-cultuur is nu een persiflage op de comic scene, en de social-media metagame doet nu Instagram na in plaats van Facebook. Het maakt veel van de plot en gameplay, in alle tegenstrijdigheid, zowel actueel als achterhaald.
Waar de meeste drang tot vernieuwing voelbaar is, is in het vechtsysteem. Nog steeds turn-based maar nu verrijkt (en een beetje vertroebelt) met een nieuw rooster-layout. Hierin speelt ook de positie van je personages een rol. Aanvallen kunnen ontweken worden door op het juiste vlakje te staan en je kunt vijanden op dezelfde lijn laten ‘botsen’. Dit suggereert meer diepgang, maar zorgt eigenlijk vooral voor meer handelingen. Nog steeds zeer vermakelijk dankzij een enorme variatie aan vijanden.
De lengte is opgerekt waardoor de vaart er weleens uitgaat, zeker in het begin. Gelukkig wordt dit vaak gecompenseerd met baanbrekend-aanstootgevende humor, zeker voor game-begrippen. Alhoewel ik met al deze kritiek een ‘mindere game’ schets is dat vooral te wijten aan het bestaan van een voorganger; iets waarmee het vergeleken kan worden. Ondanks dat is The Fractured But Whole nog steeds een game om te koesteren. Om zijn humor, zijn maatschappijkritiek én zijn lef om een complex genre te omarmen.
South Park: The Fractured But Whole, Ubisoft, voor: Windows / PlayStation 4 / Xbox One
Eindscore: 4 uit 5
