In Brugge, voorheen ook ‘de parel van het Noorden’ genoemd, terroriseren (meisjes)bendes de straten (zie de Vlaamse media van de afgelopen dagen). In Antwerpen, voorheen ook ‘de Metropool van de Nederlanden’ genoemd, beuken allochtonen met vuisten, ijzeren staven en loszittende stoepstenen op elkaar in. Iets met Koerden en Turken, naar het schijnt (zie eveneens de Vlaamse media van de afgelopen dagen.) Steaming, loverboys, gangs, islamterreur, derde en zelfs vierde golf feministen in Antwerpen, Brussel, Kortrijk, Gent, Amsterdam, Keulen, Malmö, Oslo, Manchester, Parijs, Barcelona, Milaan, Denderwindeke et cetera, geen megalopolis ontsnapt aan de geest des tijds. En die geest ademt geweld.
Het moet de ironie van het lot zijn. Want hoe meer onze media en overheden orakelen over samenleven, verdraagzaamheid en vrede voor allen, hoe minder daarvan te merken valt. De cultuurmarxistische theorietjes, de ‘inclusie! scanderende actiegroepen, de jarenlange democratisering van zowat alle maatschappelijke domeinen, de anti-pestacties in scholen, de diversiteit propagerende drukkingsgroepen en de appeasende houding van alle westerse landen ten spijt, stijgt het aantal gewelddadige “incidenten” dag na dag. Officieus, dat is. Want officieel heet het ‘dat het aantal geweldsdelicten afneemt.’ Dat het groeiende cynisme en de toenemende moedeloosheid van de bevolking voor de krimpende aangiftebereidheid van geweldsmisdrijven verantwoordelijk zijn, is een publiek geheim. Enkel een in de laatste fase van maculadegeneratie verkerende mol ziet de stijgende geweldstrend niet.
Menigeen zal zeggen: “Maar vroeger kwam geweld ook voor.” Jazeker, alleen was de weerbaarheid ertegen toen iets groter. De bereidwilligheid om er op een meer realistische manier mee om te gaan is wat onze voorouders onderscheidt van onszelf.
Met een steeds uitgebreider wordende overheid, verdween ook de slagkracht van zij die er afhankelijk van werden. En dat is tegenwoordig zo ongeveer iedereen. De overheid bezit het monopolie op geweld, de overheid keert subsidies uit, de overheid heeft het beste met u voor: hoezeer zijn die fata morgana’s onder druk van de gebeurtenissen van de afgelopen jaren onder druk komen te staan? Welke voor zichzelf denkende persoon, bijvoorbeeld, gelooft überhaupt nog íets van een overheid die massa-immigratie ondanks de dagelijke bewijzen van het tegendeel als een verrijking tracht te verpatsen aan haar bevolking?
Met iemand die de uitstraling bezit van een gesnoeide vlinderstruik in januari aan het hoofd van de Europese Commissie, met een ‘Islam belongs in Europe’-orakelende hoge vertegenwoordiger voor Buitenlandse Zaken en Veiligheidsbeleid van de Europese Unie en met een Germaanse jungfrau die mohammedanen en masse op een enkeltje West-Europa trakteert, mag de gestage verderzetting van de balkanisering van onze contreien niet verbazen. Totaal los van de realiteit (voornamelijk in het geval van het hoofd van de Europese Commissie mag dat zelfs letterlijk worden genomen), fietsen deze voetmatjes van de islamitische wereld West-Europa de dieperik in. Juncker, Mogherini, Merkel en trawanten, vormen de kop van het politieke peloton. Emmanuel Macron, Louis Michel, Mark Rutte en andere mindere goden, trachten in het wiel te blijven van het Triumviraat des Duivels en dier directe secondanten. Doel is de finish te halen. En die lijkt niet erg veraf meer te liggen. De grootste verrassing na de eindmeet zal zijn dat het podium een schavot blijkt te zijn.
Want de flodders die onze grote leiders der westerse wereld gebruiken om op het geweldsmonster te schieten, zijn even los als de zeden van de gemiddelde Temptation Island-deelnemer. Appeasement is het doel, de bevolking het middel. Hoe gedweeër en hoe minder zelfredzaam het volk, hoe beter. Wetten worden heden ten dage niet meer ontworpen om problemen te proberen oplossen, maar wel om ze te verhevigen danwel creëren. Sociale en kritische media worden aan banden gelegd, ganser grondgebieden worden tot safe space uitgeroepen waar kritiek een hoofdzonde is, werkgevers worden verplicht om sujetten aan te werven waarvan de persoonlijkheidsstructuur discutabel is, mannen worden vrouwen, vrouwen worden mannen en travestieten worden genderneutrale community builders. De gleichschaltung wordt op nietsontziende wijze doorgevoerd en dat aan een tempo dat wordt aangegeven door de Junckers, de Mogherini’s en de Merkels van deze ter ziele gaande wereld.
De tristesse van dit heldenepos-op-valium is, dat grote delen van de bevolking zich het overheidsjargon hebben eigen gemaakt. Het is ‘de andere wang toekeren’ geblazen. En dat, paradoxaal genoeg, in een seculier tijdperk. Werden de zaden van het christelijk geloof zo diep geplant dat ze pas met het afsterven ervan tot volle bloei lijken te komen?
De nadruk op geweldloosheid als antwoord op de balkanisering is erg nobel, maar in het licht van de werkelijkheid potsierlijk. Strenge winters mogen de roos dan wel niet kapot krijgen, strenge gelovigen doen dat wel. Zeker als ze over een zeis beschikken.
Zeer nobele initiatieven van zeer bezorgde burgers schieten als paddenstoelen uit de grond. ‘O God, O Heer!’ Roepen de zeer bezorgde filantropen. Maar God hoort hen niet, want God is dood. Dus wenden de zeer bezorgde burgers die als filantroop in het leven staan zich tot Koning Maakbaarheid. En hoewel die intussen onder een dikke laag stof zou moeten zitten, slaagt hij erin de krijtlijnen uit te zetten.
Je ziet dan ook met de regelmaat van de klok hoe menslievende organisaties die een positieve bijdrage willen leveren aan het samenleven, allerhande “pakketjes” ontwikkelen. Deze pakketjes moeten een antwoord bieden op de toenemende gewelddadigheid in de samenleving. De website Moed.nl, bijvoorbeeld, heeft een ‘bordspel tegen zinloos geweld’ in de aanbieding. Daarnaast biedt de website een ‘debat Moed’ aan, waar ‘de resultaten en aangeboden oplossingen van de debatten inzichtelijk gemaakt worden en later als advies en aanbevelingen worden aangeboden (tegen 4500 euro).’
In Vlaanderen heeft het GO!-onderwijs (het vroegere Rijksonderwijs) een heus nascholingstraject ‘radicalisering en extremisme’ ontwikkeld. Je kan dan zes informatie-en werksessies volgen die leerlingen en leerkrachten moeten helpen “ondersteunen” (wat men daar ook mee wil zeggen, maar-dat-weten-de-ontwerpers-wellicht-zelf-ook-niet-maar-dat-doet-er-niet-toe-ze-hebben-toch-maar-mooi-een-positieve-bijdrage-geleverd-aan-het-samenleven-in-een-superdiverse-maatschappij-dus-ze-zijn-sowieso-goed-bezig.)
De nogal pijnlijke samenlevingsproblemen worden door de onnadenkende voetsoldaten van het Europees overheidspeloton-van-politici aangepakt als betreft het een meccano-bouwdoos. Je knutselt enkele stukken in elkaar volgens een vooropgesteld plan, je blaast er vervolgens op cartesiaanse wijze een Europees-seculiere ziel in en hop: l’homme nouveau est arrivé! Middels pakketjes en nascholingen denken de Rousseaus 2.0 van orthodoxe zeloten seculiere dialogeerders te kunnen maken, net zoals de wilde van Aveyron twee eeuwen geleden werd omgetoverd in een taal- en rekenkundig wonder.
