Waar misbruik van vrouwen gepolitiseerd is (kritische vragen stellen ‘is verkrachting vergoelijken’), is dat voor misbruik van kinderen niet het geval. Een significant verschil tussen Weinstein en een figuur als Roman Polanski is dat minderjarige slachtoffers (of het allemaal daadwerkelijk slachtoffers zijn en niet gewoon opportunisten, dat moet nog blijken) niet vrijwillig een schimmige transactie aangaan met een producer (ook wel bekend als de ‘casting couch‘), maar letterlijk misbruikt worden.
In dit publieke klimaat van #MeToo is aangerand zijn op een perverse manier sexy. Je kan ermee koketteren. Carriere-technisch je voordeel ermee doen. Met zoiets onvergeeflijks als kinderverkrachting komen mensen minder makkelijk weg, Maar helaas houdt dat onvergeeflijke ook in dat niemand bekend wil zijn als slachtoffer van kindermisbruik. Het luistert toch wat minder ongemakkelijk naar een volwassen vrouw die over haar slachtofferschap vertelt – waarna de ridder/redderfantasieën en wraakgedachten ons een goed gevoel geven – dan dat we überhaupt nadenken over seksueel misbruik van kinderen. Dat is met de beste wil van de wereld niet media-sexy te maken. Daarom is het ook moeilijker om erover naar buiten te treden.
Corey Feldman, Corey Haim (overleden in 2010) en Elijah Wood, die alledrie als kind begonnen in Hollywood, hebben zich hier al publiekelijk over uitgesproken. Afgezien van archetypische pedofilieschandalen zoals Roman Polanski en Charlie Chaplin, die onderdeel zijn geworden van het collectieve culturele bewustzijn, zijn er uiteraard andere gevallen bekend: Marc Collins-Rector, Jason Michael Handy, Brian Peck, Bob Villard, etcetera. Als het gebruiken van seksuele diensten door beginnende actrices als ruilmiddel in Hollywood zo endemisch is als het nu lijkt, is het niet erg onwaarschijnlijk dat kindermisbruik plaatsvond en -vindt op een nog grotere schaal, aangezien de slachtoffers minder mondig en eenvoudiger te manipuleren zijn.
Mannen die in Hollywood seksuele diensten verlenen als noodzakelijk onderdeel van het opstarten van hun carrière is uiteraard niet relevant, ook al is dat niet veel ongebruikelijker dan bij vrouwen. Waar dachten we dan dat al die succesvolle acteurs hun innerlijke pijn vandaan haalden die ze gebruiken tijdens het acteren? It’s called method acting, babe.
Er is een wereld van verschil tussen vrouwen die geld aannamen of gewoon stil bleven nadat Weinstein in een plantenpot klaarkwam en hen dwong daarbij aanwezig te zijn en slachtoffers van verkrachting. Heb jij er je carrière aan overgehouden? Dan heb je gekozen en nee, dan ben je niet verkracht. Als je verkracht bent doe je aangifte. Of je laat de dader in elkaar meppen. Of je doet het gewoon zelf. Wat dacht je hiervan: iemand heeft je verkracht? Snij z’n ballen eraf. Heb je de regisseur gepijpt voor de hoofdrol en kreeg je die vervolgens? Suck it up, buttercup.
De vrouwen die betaald werden om stil te blijven en vervolgens hun mond dicht hielden over Weinstein zijn medeplichtig aan het lot van de vrouwen na hun. Pas nu het geen gevaar meer voor hun carrière, ja nu het carrièretechnisch zelfs handig is om mee te #MeToo’en komen mensen met verhalen.
En nu kan ieder meisje dat tijdens het shoppen werd nagefloten door een stratenmaker die z’n lijf staat te vernielen in de kou terwijl hij met zijn blote handen de stoep maakt waar zij met haar hoge hakken op loopt zichzelf profileren als de benadeelde in deze situatie op Twitter. Want die bouwvakker, die heeft geen Twitter. Wel een slechte rug en een lage levensverwachting. In tegenstelling tot het verwende nest dat #MeToo twittert. Wat een dappere zet, zeg. Doe aangifte! Zorg dat het niet nog een keer gebeurt!
Wie aangifte doet op Twitter is sowieso onmiddellijk volstrekt ongeloofwaardig.
Aanranding van jonge vrouwen die actrice willen worden is nog maar het begin. Wacht maar tot de onderzoeksjournalistiek naar pedofilie in Hollywood goed op gang komt. Weinstein is uitgeweken naar Arizona. De cinema-gemeenschap kan nu het beste zijn voorbeeld volgen en een nieuwe stad uitkiezen.
