De hele discussie rond het #metoo-gebeuren is een symptoom van iets dat veel langer aan de gang is, namelijk: het maatschappelijk taboe verklaren van de mannelijke seksuele energie. Iedereen moet tegenwoordig blijkbaar de passieve rol spelen in het maatschappelijk en seksuele verkeer, de actieve mannelijke rol wordt tot taboe verklaard. Slachtofferschap en passiviteit gaan daarbij geweldig liefdevol en klef hand in hand. Het klassieke patriarchaat lijkt heden iets dat riekt naar goedkope aftershave.
Een vrouw in haar bloesje staren of bij haar billen pakken wordt nu meteen met seks in verband gebracht, terwijl het (in mijn cultuur) gewoon een sociale omgangsvorm kan betreffen met verder niet te veel om het lijf. Mannen mogen geen mannen meer zijn in deze zieke postmoderne wereld. De actieve rol spelen – in sociaal of seksueel verkeer – is heden bij voorbaat fout.
Begrijp me niet verkeerd: als iemand je te verstaan geeft: “Houd uw poten thuis!”, dan heeft men dat te respecteren en de integriteit van het individuele menselijk lichaam is wat mij betreft heilig. Ik ben dan ook standaard voor pepperspray en een revolver in elke handtas.
Als alleenstaande heteroseksuele man heb ik echter wel baat bij het spel tussen de seksen. Maar nu is ieder figuur die testosteron door zijn aderen heeft stromen bij voorbaat al een halve aanrander. Zo voelt het voor mij tenminste. En dat gevoel is geen sentimenteel geleuter, immers in het nieuws gaat het de laatste tijd over niets anders.
Actief liefde en affectie voor de naaste tonen (vanuit een patriarchale grondhouding), zijn nu agressieve en gewelddadige handelingen. We leven in een panische maatschappij waar elk intiem contact al snel als hardcore gonzo-porno kan worden weggezet. In een vaderloze samenleving is het patriarchaat het eerste dat gewantrouwd wordt. Maar het patriarchaat verwerpen leidt ontegenzeggelijk tot een harde en liefdeloze samenleving.
Er is zoveel angst tegenwoordig. Waarom mag een leraar niet meer aan een leerling komen? Er is toch sprake van een reële relatie welke aangegaan wordt? De Victoriaanse tijd belde: We willen onze preutsheid dubbel en dwars terug.
Een hand op een bil is geen geweld. Laten we vooral mensen blijven. De mens geeft zelf individueel zijn grenzen aan. Maar mogen mannen nog een beetje actief man zijn en het patriarchaat omarmen zonder te moeten janken in een MGTOW- hoekje?
