De recente lawine van #metoo-onthullingen, al dan niet decennia na het feit geopenbaard, leggen meer bloot dan slechts het vermeende delict. Er is een wind opgestoken in ophef-land die er uitsluitend op gericht lijkt te zijn getalenteerde, succesvolle mensen van hun sokkels te stoten. Ik weet niet hoe u dit alles aangluurt, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de beschuldigingen bij meerderheid geboren zijn uit een misplaatste geldingsdrang, opvallend vaak bij monde van minder talentvolle, minder succesvolle mensen- slachtoffers, die nu op de golven van #ophef de rancuneuze tandjes scherpslijpen voor de bijt.
Of er enige grond is voor de geuite beschuldigingen doet hierin geheel niet ter zake.
Een niet uit kracht maar zwakte geboren geldingsdrang, gericht op het naar beneden trekken, het klein maken, het met alle kracht de eigen middelmaat in beschuldigen van collega’s die wel in de volle reikwijdte van hun talent vliegen- waarmee we als vanzelf tot de kern van de rancune geraken: de haat tegen de hoogvliegers. Valt het u ook niet op dat het doorgaans de net-niet-talentjes zijn die slachtofferdronken over elkaar heen struikelen om het kruis op te tuigen waaraan men de grotere talenten nagelen kan? Bij gebrek aan enig creatief talent moeten andere dingen in stelling worden gebracht, terwijl men zich warmt aan de afglans der groten terwijl ze van hun sokkels storten.
De vermeende slachtoffers lijken iets te kopen voor hun leed. Het de wereld in slingeren van beschuldigingen, in het geval van Hoffman zulks summiers als vermeende seksueel getinte toespelingen, iemand naar de kont grijpen, een stoute blik whatever– is ook een manier om de schijnwerpers op zichzelf te richten, niet goedschiks dan maar kwaadschiks, en een kwakkelende carrière te redden van de vergetelheid in de wetenschap dat het slachtoffer altijd en tot elke prijs het gelijk aan zijn zijde heeft.
Stel je een ogenblik een Dustin Hoffman of Kevin Spacey voor, collega-acteurs door het slijk trekkend met dertig jaar oude beschuldigingen van onbehoorlijk gedrag, een schunnige grap hier, een onbetamelijke hand op de bil daar, succes gegarandeerd. Ondenkbaar! Hoogvliegers zijn namelijk vóór alles en bovenal met hun vak bezig, en voor zover zij zelf al ooit echt slachtoffer waren van dergelijke delicten, dan hadden zij hun pijn in een groot en meeslepend kunstwerk gesublimeerd, niet met vurige, trillende vingertjes collega-acteurs aangewezen om met de andere hand de jakhalzen van morele verontwaardiging te sommeren om zich aan het vlees tegoed te doen.
Ik gruwel maar kijk niet op van het feit dat ‘maatschappelijk verantwoordde ondernemingen’ hun handen collectief aftrekken van Spacey en consorten- voor zolang het duurt natuurlijk, want als we iets hebben geleerd van de Geenstijl-#adverteerdersophef is het wel dat de angst onwelgevallig te zijn niet opweegt tegen de angst voor tegenvallende verkoopcijfers- succes keert op de lange termijn meer divident uit dan slachtofferschap- maar wat mij hooglijk verbaast in dezen is het uitblijven van elke steun vanuit het acteursgilde voor Spacey, Hoffman en andere acteurs/regisseurs/producenten die thans worden geslachtofferd voor vermeende onbehoorlijkheden in het verleden?
Het is te hopen dat de snelle rukwinden van ophef een even snelle aftocht beloven, en het wijzende vingertje al haar kracht verbruikt in het wijzen. Ik voorspel u dat de ophef een snelle dood zal sterven, want het klei van gecultiveerd slachtofferschap is zwaar, en uiteindelijk kan al dat traanvocht niet verhullen dat zij de mindere talenten zijn, en de aangewezen schuldigen de grotere. Daar kan geen ophef iets tegenin brengen, al duurt de driftbui nog zo lang.
Lees ook: Kevin Spacey is innocent.
