Lang heb ik getwijfeld aan nut en noodzaak van de nu volgende verklaring, maar het hoge woord moet er nu maar eens uit. Ik ben misbruikt. Ik ben bepoteld. Ik ben in mijn persoonlijke integriteit aangetast. Althans, dat dénk ik. Daarvan ben ik overtuigd.
Soms is overtuigd zijn genoeg.
Omdat het oude adagium ‘zware beschuldigingen vragen om zware bewijsvoering’ hoognodig aan vervanging toe is, zou ik hier een nieuw uitgangspunt willen vaandelen, namelijk dat het woord van het slachtoffer op voorhand en tot elke prijs moet worden geloofd, ook- en dat is heel belangrijk- als dat verhaal op generlei wijze te verifiëren valt of anderszins door getuigenverklaringen kan worden ondersteund.
Mijn doel is overigens nadrukkelijk niet om de dader(s) in kwestie het functioneren onmogelijk te maken (of misschien toch wel een beetje), maar vooral opdat anderen hieruit de benodigde moed kunnen vinden om lukrake beschuldigingen van misbruik zonder blikken of blozen in het publieke domein te katapulteren, ongehinderd door enige schroom of reserve, omdat, opnieuw, een slachtoffer altijd gelijk heeft.
Voor iedereen die zich afvraagt waarom mijn laatste bijdrage voor de TPO-rapecast via telefonische verbinding plaatshad, en dus niet ‘in den vleze’ zoals het heet, wil ik graag een verklaring afleggen ten overstaan van een ieder die iets dergelijks heeft moeten meemaken. Dus zet uw schrap, gesp uw meest empathische bomgordel om, en onthoud: een slachtoffer heeft altijd gelijk.
Hoe dat zit? Wel, dat zit zo.
Eerder dit jaar was ik door een der presentatoren van de TPO-podcast gevraagd om in de studio iets over het begrip ‘deep state’ te vertellen (nogal dubbelzinnig in retrospect). Omdat ik had begrepen dat Veelo een principiële maar irrationele haat koestert jegens de plopkap, was ik zo goed een exemplaar mee te nemen opdat hij doordrongen zou geraken van de evidente voordelen van de microfoon-condoom.
Nu raakte Veelo misschien niet doordrongen van de voordelen, maar dat hij érgens van doordrongen raakte, zoveel is zeker.
Ik werd hartelijk ontvangen door Roderick Veelo en Bert Brussen, ik kan niet anders zeggen: praatje, borrelnootjes, biertje (Heineken weliswaar, maar het gaat om de intentie), maar ik was nog niet gearriveerd of ik begon ietwat duizelig te worden. Als je goed luistert naar de aflevering hoor je gegiechel en gelach, en bovendien enkele scherpe lassen in de montage. Op enig moment hoor je mij onhoorbaar stamelen en voorwerpen vallen; ook werd er met dubbele tong gesproken, vermoedelijk als gevolg van het heimelijk toegestopte verdovingspreparaat dat eerder die avond in mijn blikje Heineken was gedeponeerd toen ik even niet keek.
Aanvankelijk dacht ik nog dat mijn duizeligheid te wijten was aan de jetlag die wel vaker plaatsheeft wanneer de provinciaal een sprong in het grootstedelijke waagt, maar het duurde niet lang eer het mij begon te dagen dat een van de gastheren iets in mijn drankje moet hebben gestopt; want voor ik me kon verzetten werd alles wazig en werd ik drie kwartier later wakker met een ovaalvormige plopkap in mijner aarsch.
Ik was plotseling ‘out’ gegaan, wisten de gastheren. Op mijn vraag hoe de plopkap in kutsnaam in die zonloze toendra terecht was gekomen, vertelde men mij dat ik in mijn val een achterwaartse saltomortale had gemaakt en zeer ongelukkig in de plopkap was geland, of de plopkap in mij. Ik zal u verdere details besparen, maar laat ik te volstaan te zeggen dat de toepassingen der plopkappen doorgaans schromelijk worden onderschat.
Een reactie aan de kant van de daders bleef niet uit. Via een reactie op facebook maakte Roderick Veelo alvast duidelijk zich op verdere stappen te beraden, in het kielzog ongetwijfeld van de ‘vermeende’ Jelle Brandt Corstius-verkrachter Gijs van Dam. Ik druk zijn tamelijk zwakke verweer hier nog even af in het kader van wederhoor:
Hoe anders dit te lezen dan als verkapte sneer of framerape aan het adres van een minder bekende correspondent uit de provincie, een stagiair zo u wilt, te meer vanwege de vrij argeloze bereidwilligheid om afkomst te benoemen (Veghel), als in: wees blij met je deelname, en houdt verder uwer klep, dank u vriendelijk.
Dat doe ik dus niet. Niet meer. Mede aangemoedigd door de stelling van Asha ten Broeke onlangs in de Volkskrant (“Slachtoffers van misbruik geloof ik, dat is een morele kwestie”) heb ik na uitvoerig overleg met mijn raadsman de kwestie hierbij openbaar gemaakt.
Doe ermede wat u wil.
