Bijgeschenen met de wijsheid van dé diversity-man van de politie, Peter Slort, die geen maatregelen wil nemen tegen corrupte agenten, en een Amerikaanse SJW-docent uit Californie, Estela Mara Benison, zal het social justice gif verder worden geïnjecteerd in de Nederlandse samenleving, dit keer in de oudste universiteit van Nederland, in Leiden. De bedoeling is dat ‘diversiteit van etniciteit, genders en seksuele geaardheid’ een ‘waarborg voor kwaliteit van de universiteit’ wordt.
Daarvoor worden ‘plannen uitgezet’ (dat is meer dan ideeën uitwisselen of discussiëren) die naar ‘de weg van inclusief lesgeven’ (alle studenten beoordelen op hun uiterlijk) leiden. Onder het genot van Afghaans eten kan bijvoorbeeld op 22 november ‘onbewust racisme’ worden uitgedreven en worden meditatieve mantra’s over micro-agressie voorgedragen, waardoor je langzaam en zalig kunt leren wegzakken in de rol van gekwetst slachtoffer of een schuldbewuste, herrezen dader.
Om 15:45 uur zal de studenten geleerd worden hoe je zo’n micro-agressie kunt herkennen. Een micro-agressie is bijvoorbeeld als je vraagt aan een buitenlander ‘waar kom je oorspronkelijk vandaan?’ (Het woord buitenlander kwalificeert overigens ook al als microagressie). De symposium docenten willen maar zeggen: gekwetst zijn is soms een beetje zoeken naar een reden. Maar als je eenmaal het beschuldigen en stampvoeten beheerst, daarachter schuilt de macht!
Estela Mara Benison blijkt na wat google-en ook lid van de diversiteitscult, een semi-religieuze denkziekte die blijkbaar via passaatwinden de oceanen oversteekt. ‘The long-lasting unequal outcomes in higher education — especially among Latino, black, Native American and underserved Asian-American students — are evidence that we haven’t made needed changes in the classroom‘, zegt ze. Zij beweert dat als de uitkomsten van onderwijs ongelijk zijn, dat er dús sprake is van sociale onrechtvaardigheid. Dat vrouwen en minderheden om andere redenen dan onderdrukking niet (af)studeren of in andere richtingen geïnteresseerd zijn is een onmogelijk scenario voor deze malloten.
Zolang de uitkomsten niet gelijk zijn voor iedereen is er geen rechtvaardigheid, is de gedachte. Die knopen worden nu gelegd in de hoofden van studenten, gefaciliteerd door universiteiten. Dit houdt onvermijdelijk in dat kwaliteit als maatstaf in het onderwijs verdwijnt. Niet omdat minderheden niet even goed zouden zijn maar omdat je maar zoveel studenten kunt opnemen, omdat een hoger cijfer voor een witte student gelijk betekent dat iedereen dat moet krijgen. Ongeacht de motivatie of de kwaliteiten van de individuele persoon. Persoonlijke inzet wordt irrelevant, want wordt niet verwacht of beloond en minderheden worden klaargestoomd voor een (beroeps)leven waarin ze afhankelijk raken van zo’n zelfde speciale behandeling. Pas als de hele samenleving gelijk is, kunt je equality of outcome echt bereiken. Zoals we weten is iedereen tegen dié tijd alleen nog maar gelijk in honger lijden onder het toeziend oog van autoritaire leiders.
De Universiteit Leiden, die libertatis praesidium als motto heeft (‘bolwerk van vrijheid’), moet deze plannen onmiddellijk staken om de redenen die ik noem. Het is een schande voor de wetenschap waar gelijke kansen moeten worden geboden voor iedereen – en geen beloningen worden uitgedeeld voor slachtoffergedrag. Het hele idee van ‘inclusiviteit en diversiteit’ miskent bovendien dat systematisch racisme al lang tot het verleden behoort – dat we wet- en regelgeving hebben (dé juridische faculteit van Nederland, in Leiden, zou dit moeten weten) die gelijkheid van ras, geslacht en ‘op wat voor grond dan ook’ beschermen. En het miskent dat er altijd en overal iets van onrechtvaardigheid zal zijn in de samenleving, omdat dat ook het leven is. Utopie en wetenschap verdragen elkaar niet.
‘Inclusiviteit’ doceren op symposia door de waarheid grof geweld aan te doen en alle studenten een zwakke houding aan te leren is het laatste wat een universiteit zou mogen doen. Het is een schande dat, zeker met de kennis over uit de hand gelopen SJW-gekte in de Verenigde Staten, de Universiteit Leiden zich voor dit ideologische karretje laat spannen – zonder de gevolgen te willen overzien. Over Mara Benison weten we: ‘Her approach to equity, organisational learning, and change is inspiring many U.S. universities, and will doubtlessly inform and inspire our university too.’ Ik zie dit eerder als een waarschuwing. Willen we in Leiden ook een breakdown van vrije meningsuiting en studenten die huilend op trommels gaan slaan voorin de collegezaal omdat een professor biologische verschillen tussen mannen en vrouwen weigert te ontkennen? Echt?
Het maakt voor dit betoog niet uit dat het maar ‘een paar studenten’ zijn die naar zo’n symposium gaan, dat de plannen slechts ‘goede intenties zijn’ of dat het geen universiteit-brede aanpak is om gelijkheid van uitkomsten (in plaats van kansen) te realiseren. We zien namelijk overal dat het vanzelf breed wordt, omdat de diversiteitscult enorm bedreven is in het zwartmaken van tegenstanders die bij de minste aarzeling en kritiek op het voortrekken van mensen op basis van hun huidskleur of geslacht, voor racisten worden uitgemaakt. Dat zal ook in Leiden gaan gebeuren – als dat al niet het geval is.
Of zoals Margaret Wente in dit stuk zegt over precies deze vergevorderde praktijk in Canada:
“Het betekent dat we gedwongen worden mensen door het prisma van ras en geslacht te zien in plaats van talent en resultaten. Het betekent dat mensen die zullen weigeren om racisme om te draaien als racist zullen worden aangemerkt. Het betekent dat sommige mensen achterin de bus moeten gaan zitten omdat, om wat voor reden dan ook, hun voorouders voorin de bus zaten.”
