Waarschuwing: spreek de volgende tekst niet hardop uit, want voor je het weet ben je moslim. Tenzij dat de bedoeling is:
“Esjedoe an laa ilaha illallah, wa esjedoe enna moehammaden abdoehoe wa rasoeloeh.”
(‘Ik getuig dat er geen god is die aanbeden mag worden dan Allah, en dat Mohammed Zijn boodschapper is.’)
Nee echt, meer hoef je er niet voor te doen. “Nadat een bekeerling de sjahada (deze tekst) heeft uitgesproken wordt hij/zij als moslim beschouwd.” Aldus de Wiki, en dan is het waar.
Je moet het wel met overtuiging doen, dat is ook een regel. Op het web staat hier en daar dat het alleen geldt als je de sjahada in het openbaar uitspreekt, maar volgens ingewijden hoeft zelfs dat niet eens.
‘Bezint voor u begint’, zou ik er nog even aan toe willen voegen: de sjahada is ook te vinden op de vlag van ISIS, die koppensnellersclub die niks met de islam te maken heeft. En op de vlaggen van landen als Saoedie Arabië en Afghanistan. Maar goed, voor wie moslim wil worden zijn dat potentiële vakantiebestemmingen.
Alle gekheid op een stokje, u herinnert zich het bloedbad bij tijdschrift Charlie Hebdo van januari 2015. Twaalf doden, elf gewonden. Bijna de voltallige redactie afgeslacht omdat ze een spotprentje hadden gemaakt van Mohammed. Okee, had natuurlijk allemaal niks met de islam te maken, maar reclame voor deze religie was het ook niet echt, zou je denken. Toch hebben in de maanden daarna twee keer zoveel mensen zich in Frankrijk tot de islam bekeerd, als in vergelijkbare periodes in voorafgaande jaren. Wat waren deze mensen denkende?
Onlangs kwam Charlie Hebdo met op de ‘une‘ (zeg ‘uun‘: Frans voor voorpagina) een aardige tekening van Tariq Ramadan, voormalig werknemer van zowel de Erasmus Universiteit als de Gemeente Rotterdam. Uitleg bij de tekening: de islam kent vijf ‘pilaren’ (‘piliers’), de grondslagen voor een correct islamitisch leven. Het grapje over de zesde ‘pilier‘ in de broek van Ramadan hoef ik niet uit te leggen. Zoals u inmiddels wel weet is Ramadan inmiddels door verschillende vrouwen beschuldigd van aanranding. De eerste was Henda Ayari, een schrijfster. Met haar ben ik bevriend op Facebook.
Niet helemaal toevallig, ze heeft een paar aardige boeken geschreven en een interessante achtergrond – zacht uitgedrukt. Heel in het kort: ze is in Frankrijk geboren, kind van een Tunesische vrouw en een Algerijnse man. Via haar echtgenoot in een extreem salafistisch milieu beland, negen jaar voornamelijk thuis gezeten en buiten rondgelopen in zwarte lappen. Gescheiden, twee jaar in een psychiatrisch ziekenhuis om te herstellen, en nu een militant tegen radicalisering en voor hulp aan vrouwen in een extremistische omgeving. Ze werd bekend met het boek: Ik heb gekozen om vrij te zijn, nog niet vertaald voor zover ik weet, maar wel bij Bol te krijgen in het Frans.
Uitgerekend zij was de eerste vrouw die zei door Ramadan te zijn verkracht. Toen hij ontkende maakte zij wat teksten openbaar die hij op haar voicemail had ingesproken. Die logen er niet om. “Ik weet dat je het fijn vindt als ik je pijn doe”, was nog een van de nettere. Ik heb ze gehoord, maar moet u een link schuldig blijven, naar ik vermoed omdat de gehaaide advocaten die Ramadan inmiddels heeft ingehuurd ze van het net hebben weten te krijgen. Hij ontkent categorisch alles en de woorden ‘zionistisch complot’ zijn al gevallen. In dit interview vertelt ze hoe hij haar verkrachtte: “Ik dacht echt dat ik er was geweest.”
Zoals dat gaat kwamen er later andere vrouwen met soortgelijke verhalen over Ramadan, waarvan er tenminste één minderjarig moet zijn geweest toen hij haar besprong in Zwitserland, waar hij ook les heeft gegeven.
Sietske Bergsma meldde het al, wetenschappers van Ramadan’s meest befaamde werkgever, de Universiteit van Oxford, blijven overtuigd van zijn onschuld, al is hij er inmiddels wel uitgegooid. Het is toch niet te geloven dat een Engelse collega-hoogleraar van Ramadan alle aantijgingen tegen hem beschouwt als een ‘samenzwering van Europeanen’ om een vooraanstaande islamitische geleerde zwart te maken. Dat het voorbij is met de goede naam die deze universiteit ooit had, wist ik al, maar toch weten ze je nog te verrassen. Oxford zit in de academische bezemwagen, samen met de Universiteit van Amsterdam.
Tariq Ramadan houdt de gemoederen in Frankrijk meer bezig dan elders, om verschillende redenen. Hij is er erg vaak te zien op de televisie, in praatprogramma’s en politieke discussie’s. Ramadan is in Zwitserland opgegroeid en zijn moedertaal is Frans. Officieel woont hij tegenwoordig in het franstalige deel van Canada. Hij heeft in Frankrijk een grote, fanatieke aanhang. Al een tijdje geleden vroeg hij het Franse staatsburgerschap aan. Men vermoedt dat hij de politiek in wil. Dat hij het paspoort krijgt, is inmiddels wel uiterst onwaarschijnlijk geworden.
Wie het Soumission van Houellebecq heeft gelezen, weet dat Ramadan daarin voorkomt, of tenminste één keer genoemd wordt, als lid van een nieuw islamitisch politiek establishment dat in Frankrijk de macht krijgt -althans in de fantasie van de schrijver. De broer van Ramadan, een imam genaamd Hani Ramadan, werd onlangs Frankrijk uitgeschopt, terug naar Zwitserland, onder andere wegens opruiende taal tegen joden.
Terug naar Charlie Hebdo. Het kost moslims zoals bekend bovengemiddeld veel moeite de hand in eigen boezem te steken, en iedereen die Ramadan durft te beschuldigen van wat dan ook krijgt er verschrikkelijk van langs. Mijn Facebook-kennis Henda Ayari kreeg de meest zieke verwensingen per tweet en werd alles toegewenst dat niet goed voor je is.
Ook Charlie Hebdo werd na bovenstaande cover bedolven onder kwaadaardige tweets en andersoortige berichten die opriepen tot herhaling of voortzetting van eerder genoemd bloedbad. De algemene strekking is dat de redactie blijkbaar niks heeft ‘geleerd’ van het afslachten van hun collega’s, dat ze er zelf om vragen en dat ze binnenkort in stukjes terug te vinden zullen zijn op de vloer van hun burelen. De hoofdredacteur heeft aangifte gedaan.
Zelfs iets gematigder commentatoren verwijten Charlie Hebdo dat ze geobsedeerd zijn door de islam. Is dat wel zo? Le Monde heeft het uitgezocht, door alle voorpagina’s van de laatste 10 jaar in kaart te brengen:
Prenten op de voorpagina: 336 keer politiek, 38 keer religie, waarvan zeven keer islam en 21 keer kerk. Nog geen 1,5% had dus de islam als onderwerp. Daarvoor lieten acht redactieleden en vier anderen het leven, om over de 20 zwaargewonden nog maar te zwijgen. En daarvoor vliegen nu opnieuw de meest verschrikkelijke bedreigingen door de lucht.
En toch is moslim worden in Frankrijk populairder dan ooit.
Tot slot: twee foto’s van de totaal onbekende Franse regisseur Isabelle Matic, die kort na de eerste slachting bij Charlie Hebdo moslima werd, naar eigen zeggen om te bewijzen dat de aanslag niks met de islam had te maken. Wat ze ooit geregisseerd heeft, weet ik niet, en ik heb niet op Google gekeken.
