Call of Duty bracht ons ooit een meesterwerk met Modern Warfare en domineerde en inspireerde er het shooterlandschap mee. Succes heeft de makers alleen angstig gemaakt voor verandering waardoor er onder de naam nu vooral reproducties van dat meesterwerk worden opgevoerd. Call of Duty WW2 doet misschien een andere tijdsperiode aan, maar is eigenlijk niet anders.
Eerst dat verhaal dat verteld moet worden. Kijkend naar de ‘productionele kwaliteiten’ lijkt de wil om iets te zeggen er in te zitten. Gezichts-animaties zijn levensecht en stemacteurs leveren meer dan verdienstelijk werk. Maar Call of Duty is zoals altijd weer veel te ongeduldig voor zaken als plot of karakterontwikkeling. Ieder level wordt banaal ingeleid met ‘game-expose’ van je meerderen (ga daarheen, blaas dat op, schiet die dood). Spaarzame onderonsjes met je kameraden bestaan louter uit clichés over eergevoel of gemis van meisjes aan het thuisfront. In zijn marketingcampagne probeert men dit misschien neer te zetten als een rauw oorlogsdrama, in de praktijk is gewoon weer ordinair popcorn-vermaak.
Voor wie niet verzadigt is van de formule, is dat vermaak zeker te beleven. Eerst wat nazi’s neermaaien op een veldje, daarna vanuit een of ander rijdend voertuig om uiteindelijk aan te belanden in een climax waar van alles instort. Ook is het al plat en voorspelbaar, deze elitaire gamejournalist kan niet ontkennen dat hij zich af en toe een ‘epische shit dit!’ liet ontglippen.
Tijdens de multiplayer liet ik mezelf hele andere dingen ontglippen, zoals ´shitverdomme´ en ´kutlul´. Niet omdat ik het slecht vind, maar omdat iedereen zo goed is geworden dat ik continu het loodje leg. Wanneer ik in een team zat dat won kwam dat dan ook nooit door mijn aanwezigheid in het team, eerder ondanks.
Toch vind ik dit de leukste multiplayer-CoD om te spelen omdat het mij terugbrengt naar de tijd voordat ik de serie kwijtraakte. Naar de oudere oorlogen waarin wapens vaak herladen moeten worden en jetpacks niet bestonden. Nu het hiermee allemaal weer wat trager gaat is snipen ook weer een reële optie. Rondom de release werd er trouwens wel veel geklaagd over matchmaking-problemen, maar deze heb ik alleen niet ervaren. Of dit komt door een onlangs uitgebrachte patch of mijn versie (ik speel het op de Xbox One) durf ik niet te zeggen.
Nazi Zombies, een 4-speler coöperatieve campaign, is het lastigst te beoordelen. Buitengewoon ambitieus voor een spelvariant in een keuzemenu. Het bevat een volledig op zichzelf staande verhaallijn inclusief star-power. Conceptueel de meest diepgaande modus, waarin samenwerken een veel belangrijkere kwaliteit is dan mikken en schieten.
De reden waarom ik er verder alleen weinig over kan zeggen is omdat het mij nog niet gelukt is drie anderen te vinden waarmee goed gecommuniceerd kan worden. Nazi Zombies lijkt niet gemaakt voor de gemiddelde online CoD-speler: iemand die prima uit de voeten kan met trashtalk maar stilvalt wanneer er samengewerkt moet worden. Ik weet dat ik hiervoor gewoon drie goede vrienden had moeten zoeken met een Xbox One om een eigen party mee te starten. Tot mijn spijt blijkt alleen dat in Nederland zowel ik als de Xbox One daar niet populair genoeg voor zijn.
Call of Duty WW2, Sledgehammer Games. Voor: PC (Windows), PlayStation 4 en Xbox One.
Eindscore: 3 uit 5
