Het is zover, makkers, de goede Sint is goddank weer veilig in ons landje gearriveerd! Ik zeg ‘goddank’, want voor mij is dit allesbehalve een vanzelfsprekendheid. Ik mag dan 42 zijn, ieder jaar zit ik weer nagelkluivend de nieuwsberichten af te wachten: ‘Als dat maar goed gaat… Als dat maar goed gaat…’
Die primitieve angst is mij vroeger aangepraat door de hilarisch sadistische Aart Staartjes, die van elke intocht weer een zenuwslopende affaire wist te maken. “Beste mensen,” begon Aart altijd, “ik heb een brief ontvangen van de Goedheiligman. Op zaterdag 23 november komt hij met Pakjesboot 12 aan in Heusden. Maar kinderen, ik zit nu in Heusden en die pakjesboot is in geen velden of wegen te bekennen hoor!”
En dan begon het gelazer. Wat kon er toch gebeurd zijn? Was de Sint verdwaald? Gingen onze pakjes naar de kindertjes van Knokke-Heist in plaats van naar ons? Of was Pakjesboot 12 met man en muis vergaan en lag mijn nieuwe racebaan nu ergens in de Golf van Biskaje op de zeebodem? Met Aart wist je het nooit. Bij ons thuis was de hele kamer vol met bleke, trillende, beteuterde smoeltjes, dat kan ik u verzekeren.
Ik houd Aart meer dan Sartre verantwoordelijk voor het creëren van een door existentiële onzekerheden geplaagde generatie. Maar Aart begreep als geen ander: kinderen hebben spanning nodig. Kinderen moeten niet aan één stuk door geknuffeld worden. Af en toe moet de wereld eng zijn! Eng is leuk. Eng is leerzaam. Toch blijft het wreed om de tere kinderziel zo te teisteren. Het ergste wat je een gelukkig persoon kunt aandoen is hem de reden van zijn geluk ontnemen.
Vandaag heb ik uit nostalgie weer iets van de intocht meegekregen. Veel was als vanouds. Maar er waren ook veranderingen. Onze zwarte kindervriend bijvoorbeeld: Zwarte Piet, wiedewiedewiet, ik hoor je wel, maar ik zie je steeds minder. Inderdaad, mensen, de pekzwarte Pieterbaas heeft zijn langste tijd gehad. Nog steeds zijn er zwarte Pieten, maar voor het eerst zijn er ook witte en andersgekleurde Pieten, teken dat de tijd verandert.
Het is duidelijk: we zijn overstag. Volgend jaar zijn er zonder twijfel meer witte Pieten. Het jaar daarop nog meer. En zo wordt de oude Piet langzaam uitgefaseerd. En wat boeit het ook? Van mij mag de brave knecht alle kleuren van het spectrum hebben, mits hij in de zichtbare golflengte valt tussen 380 nm (violet) en 780 nm (rood). Als er in dit land maar één gekleurd kind gebukt gaat onder een zwarte Piet zeg ik: weg ermee! De meeste kinderen, dat zal duidelijk zijn, zal het compleet aan de plaat roesten: als Pakjesboot 12 maar niet vergaat!
Maar wat schetste vandaag mijn verbazing? Er wordt nog stééds geprotesteerd. Naar verluidt zijn enkele busladingen demonstranten van de actiegroep Kick Out Zwarte Piet op weg naar Dokkum bij de stadsgrens teruggestuurd. De teleurgestelde actievoerders besloten zich dan maar aan te sluiten bij een lopende demonstratie in Weesp. Dat leverde enkele deprimerende plaatjes op van rondstruinende actievoerders op regenachtige pleintjes.
Het bracht mij tot verwarring. Waarom die demonstraties? Er zijn toch al witte Pieten? De volledige eliminatie van de zwarte Piet is aanstaande; nog een jaar of twee en hij is uit het straatbeeld verdwenen. Brave activisten, jullie hebben gewonnen. Waar kunnen jullie nu nog aanstoot aan nemen?
Toen zag ik die bleke, trillende, beteuterde smoeltjes in Weesp op het pleintje staan en opeens begreep ik het. Een activist wil actievoeren. Een betoger wil betogen. Maar het doel is inmiddels bereikt. Wat wil dat dus zeggen? Geen Sinterklaas voor de activisten! De schoentjes van de betogers blijven leeg! Door toe te geven aan hun eisen is hun grootste nachtmerrie uitgekomen: er valt niks meer te betogen. Wat valt er voor de hater nog te haten?
Dus, beste makkers, wilt u uw activistische medemensen écht een fijn Sinterklaasfeest bezorgen? Ga dan met die zwartgeblakerde kurk over uw blanke snoet, trek een vrolijke pofbroek aan en sluip met een zak vol pepernoten door hun voortuin. Niet de hele tijd, maar af en toe. Niet uit woede, maar uit deugnieterij. En uit liefdadigheid. Want het ergste wat je een boos persoon kunt aandoen is hem de reden van zijn boosheid ontnemen.
Ik dank u voor uw tijd.
