Op 18 mei vorig jaar protesteerden in Parijs politieagenten uit het hele land tegen het toenemende geweld tegen de politie. Even verderop vond een illegale tegendemonstratie plaats van zogeheten antifa’s, die we in Nederland ook wel kennen. Zij protesteerden juist tegen politiegeweld. Zoals het gaat met dit volk was iedereen in het zwart. De serieuzere militanten droegen zwarte lappen om het hoofd, of motorhelmen. En rugzakjes met katapulten, molotovcocktails en ander wapentuig.
De politie had het misschien te druk met hun eigen demonstratie; er was geen agent te bekennen. Totdat een patrouillewagen de antifa-demonstratie tegemoet kwam rijden, met achter het stuur Kevin Philippy, een agent in opleiding afkomstig uit Martinique, kort daarvoor nog gezakt voor zijn politie-examen. Naast hem zat een vrouwelijke agent: zijn opleider Allison Barthélémy. Ze hadden geoefend op de schietbaan en werden volkomen verrast.
Een stuk of wat in het zwart gehulde bloedhonden stortten zich met onvoorstelbaar veel geweld op de Renault Scenic politiewagen. Eén van hen schopte de ruit van de bestuurder aan diggelen en begon als een wilde met een stok op Phillippy in te slaan. De agent trok zijn pistool, maar schoot niet. Hij zou later vertellen dat de cameraman die naast zijn belager stond te filmen, meteen begon te dreigen: ‘Pas op, alles staat erop, waag het niet je pistool te gebruiken’.
Een tweede antifa gooide een ijzeren paal tegen de voorruit, maar die maakte alleen een grote ster in het glas. Nummer drie sloeg met net zo’n paal tegen de achterruit, waar wel meteen een gat in kwam. Al die tijd stond gemaskerde gek nummer vier als een razende met een flexibele ijzeren pijp op de auto te slaan. Nog een vijfde keilde een brandbom door het gat in de achterruit, die op de achterbank terechtkwam. De auto stond meteen vol zwarte rook, en even later sloegen de vlammen uit de kapotte ramen.
De fors gebouwde zwarte agent sprong vanachter het stuur zijn auto uit, op de vlucht voor de dikke zwarte rook en de vlammen binnen. De terrorist die op de auto stond te rammen ging hem met zijn ijzeren pijp te lijf. Enkele klappen waren raak, maar met een opmerkelijk soort bravoure wist Philippy de meeste te ontwijken. Hij sloeg niet op de vlucht, maar trotseerde de aanvaller met Kung Fu-achtige schijnbewegingen. Dat duurde tot zijn belager door andere demonstranten werd weggetrokken. Een passant bracht de vrouwelijke agent die naast hem had gezeten in veiligheid. Zij zou later getuigen dat ze ervan overtuigd was dat haar laatste uur had geslagen.
De video ging viral en Kevin werd op slag een held in Frankrijk. Hij staat bekend als de ‘policier Kung Fu‘, de Kung Fu agent. Hij kreeg niet – zoals in Nederland zou gebeuren – de recherche aan zijn broek, maar de minister gaf hem zonder aarzelen het diploma waarvoor hij was gezakt cadeau, met als bonus een hoge onderscheiding.
De Franse recherche hield zich intussen bezig met zinnigere zaken: het opsporen van de daders. Al snel werden negen verdachten gegrepen, hoe ze ook hun best hadden gedaan zich onherkenbaar te maken.
Vorige week deed de rechtbank uitspraak. Er werden gevangenisstraffen uitgedeeld, variërend van één tot zeven jaar. De hoogste straf kreeg een Zwitser: zeven jaar voor poging tot doodslag. Hij was degene die de brandbom in de auto had gegooid. Op dit moment zit hij in Zwitserland, er loopt een uitleveringsverzoek. In het gerechtshof waren speciaal voor de uitspraak zeker honderd gendarmes opgetrommeld om de antifa’s te bedwingen die ook daar weer stampij kwamen maken.
Wat zijn dat voor types, die kennelijk bereid zijn een politiewagen met twee agenten erin in vlammen te laten opgaan? En later nog voor de grap een kartonnen bordje met ‘poulets rôtis‘ (‘geroosterde kippen’) op straat bij de uitgebrande auto neerzetten? Voor wie denkt dat het tokkies zijn: twee van de zojuist veroordeelden zijn de broers Bernanos, afkomstig uit een gegoed en intellectueel Parijs milieu. Kleinzoons van een bekende Franse schrijver: Georges Bernanos.
Antonin Bernanos, met 23 de oudste, een student sociologie, is een beruchte antifa. Google zijn naam en hij staart u al snel aan met zijn gedistingeerde maar bloeddorstige kop. Al eerder veroordeeld wegens geweld en volgens justitie de man die als eerste op agent Philippy losging, nadat hij de bestuurdersruit had ingetrapt. Hij ontkende alles maar kreeg vijf jaar, ondanks het verweer van een door zijn ouders ingehuurde peperdure advocaat. Zonder twijfel gaat zijn bemiddelde familie in beroep.
Papa en mama Bernanos waren gedurende het proces veelvuldig in het nieuws. Niet om excuses aan te bieden voor het wangedrag van beide zoons, maar om te klagen over het optreden van politie en justitie. Mevrouw staat regelmatig met haar sjieke hoofd op straat te demonstreren met een megafoon. Ze eist onmiddelijke vrijlating van zoon Antonin. Broertje Angel werd vrijgesproken.
De andere verdachten hebben bekend, sommigen boden zelfs excuses aan. Zoals de tweede antifa die op agent Kevin Philippy inhakte, een ingenieur. Degene die een ijzeren paal tegen de voorruit had gegooid, was een Amerikaanse transgender, die zich ‘Kara’ noemt. No kidding. Hij/zij kreeg vier jaar, waarvan twee voorwaardelijk, en mag daarna voor het leven Frankrijk niet meer in.
Ander opvallend nieuws uit Frankrijk is dat dit jaar al 62 agenten en gendarmes zich van het leven hebben beroofd. Het was in voorafgaande jaren al erg, maar zó erg is het nog niet geweest. De minister van BiZa maakte zich in een terugkerend ritueel voor de bühne enorm druk, en praat over stress, familie-omstandigheden en moeilijke werkuren. Er wordt gewerkt aan actieplannen om agenten beter te begeleiden, dienstroosters te optimaliseren, blablabla.
Waar het nooit over gaat is dat de politie het van alle kanten zo zwaar te verduren heeft. Islamieten en hun dhimmi’s van links blijven zeuren over discriminatie, en zouden het liefst de hele politiemacht inzetten om achter ‘islamofobie’ aan te gaan. Ze provoceren de ordediensten met verboden burkini’s op het strand en massaal gebed op straat.
In universitaire en andere intellectuele kringen zijn er tal van anti-flic (smeris) actiegroepen, die nergens voor terugdeinzen. Ultralinkse politieke partijen in het parlement schelden op de politie, en last but not least zijn er buurten in Parijs en andere grote steden waar de recherche alleen met getrokken pistool de straat op durft.
Om even aan te geven hoe in studentenkringen veelal over de politie wordt gedacht: vorig jaar nog werden in het gebouw van de ooit zo eerbiedwaardige Sorbonne-universiteit muurschilderingen aangetroffen, met teksten als: “Frapper vite, frapper fort, un bon flic est un flic mort” (‘sla snel, sla hard, een goede smeris is een dode smeris’), en “J’ouvre une bouteille à chaque fois qu’ils ferment le cercueil d’un flic” (‘Iedere keer als ze de kist van een smeris dichtmaken, trek ik een fles open’).
Het publiek was verbijsterd dat de leiding van deze universiteit het blijkbaar nooit nodig had gevonden op te treden tegen dit soort excessen. Dit is dezelfde universiteit waar jaarlijks een hijab-dag wordt gehouden. Dan lopen verwende studentes uit de betere kringen met een sluier rond.
Genoemde muurschilderingen waren gemaakt door een studente filosofie die meteen werd ingerekend. Ze had het naar eigen zeggen gedaan als reactie op een aanslag kort daarvoor, op vier agenten die met hun politiewagen in een hinderlaag waren gelokt door Noord-Afrikaanse jongeren uit de banlieue. Zij kregen ook een Molotov-cocktail naar binnen, en kwamen er een stuk slechter af dan onze Kung Fu agent. Twee van hen liepen levensbedreigende brandwonden op.
Als een agent ook maar iets verkeerd doet, of alleen al het vermoeden wekt over de schreef te zijn gegaan, stromen de straten van Parijs meteen vol demonstranten die alles op hun weg kort en klein slaan. Maar niemand lijkt zich al te druk te maken over dit soort extreem gewelddadige aanvallen op agenten.
Dat kan niet lang meer goed blijven gaan, zou je bijna denken.
