“De officieren durven geen enkel risico te nemen. Ze hebben geen ervaring met ordehandhaving. Ze moeten een peloton leiden in een stratenoorlog en doen het in hun broek.
Enkele jaren geleden was ik erbij toen zwarte jongeren ons aanvielen in de Matongéwijk. We kregen het bevel om te blijven staan, terwijl de stenen ons om het hoofd vlogen. Ik verzeker je: dan kookt je bloed.
Toen er onlangs een manifestatie vanuit de allochtone gemeenschap langs ons commissariaat zou passeren, overwoog men om de politielogo’s te verwijderen. Die konden provocerend werken. Dat is de mentaliteit.
Zelfs al hadden we er bij die rellen vijftig opgepakt: de dag erna zouden ze allemaal zijn vrijgelaten. De samenwerking tussen politie en parket is nog nooit zo slecht geweest. We botsen voortdurend op jonge, linkse magistrates die ons allemaal racisten vinden
Je moet ze opnieuw oppakken, waarna ze soms opnieuw naar huis mogen. Zo blijf je bezig.
Ik heb de voorbije jaren honderden criminelen opgepakt, maar ik geloof niet dat er tien bij zijn die meer dan enkele dagen in de gevangenis hebben gezeten. 90 procent van wat wij doen, heeft geen enkele zin.
We werken in een klimaat van totale straffeloosheid.
Men verkiest seksuologes en psychologes van 1 meter 50 boven gasten die in het leger hebben gezeten. Men wil een peace & love-politie die bemiddelt en sust, in plaats van hard op te treden.
Een Marokkaanse collega zat bij ons aan het onthaal. Op vakantie in Italië werd ze samen met haar vriend opgepakt, met drie kilo cocaïne en heroïne in haar auto. Ze vloog daar even in de cel, maar daarna mocht ze meteen weer aan de slag, zonder één dag schorsing. Ze had aan internationale drugssmokkel gedaan! Toch kreeg ze nog altijd toegang tot alle databanken.
We hadden in onze zone een Marokkaanse collega. Niemand vertrouwde hem. Hij deed tests om hoofdinspecteur te kunnen worden. […] Even later kwam hij het commissariaat binnengestormd en probeerde hij haar te wurgen. Ze moesten hem van haar af sleuren. Je zou toch denken dat die man op staande voet ontslagen wordt? Nee, hoor. Die man is nu elders hoofdinspecteur! Hij leidt er een groep agenten die gebedsruimtes heeft geëist op het commissariaat en weigert om vrouwen de hand te schudden of hun instructies op te volgen.”
Volgens Michel Houellebecq in Soumission voel je je in Brussel meer dan in enig andere Europese hoofdstad op de rand van een burgeroorlog. Volgens de geciteerde Brusselse agenten in dit brisante artikel van Humo (Blendle-link) bevinden we ons in elk geval al lang in een stratenoorlog van allochtone jongeren tegen de politie.
En de politie is zwaar aan het verliezen. Vooral omdat iets ondernemen tegen allochtone criminele jongeren ‘racisme’ is, criminele allochtonen (ook binnen de politie-organisatie) niet mogen bestaan, justitie voortdurend criminele allochtonen bevoordeelt en weigert te bestraffen en men liever allochtone of vrouwelijke agentes met verstand van psychologie opleidt dan ferme knapen die tegen een stootje kunnen.
Welkom in de Europese hoofdstad Brussel. Welkom in de linkse hel.
