Gedurende mijn openbare internetleven heb ik menigmaal de verstandige mogelijkheid gemist om mijn toetsenbord te houden. Vroeger, lang geleden in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw zonder het internet, vonden de juffen en de meesters – toen waren er nog voldoende – dat ik nogal een stille jongen was die nogal traag en secundair reageerde op vragen. Een kat uit de boom loenser met een dikke bril +4 met een cilinder die slecht kon hoofdrekenen. Beetje tekenen en uit het raam van het klaslokaal staren op een goede dag. Bij de psycholoog kreeg ik het stempeltje ‘slow-starter.’
Het enige mooie dat ik uiteindelijk uit de diagnose kon halen, was dat ik volgens de professionele zielenknijper:
“Hij…Nielsje…heeft angsten en zorgen omdat hij zo prachtig beeldend kan denken.”
Mijn weerzin voor de democratie stamt daarbij ook uit mijn basisschoolperiode. Daar deden ze al turvende op het schoolbord gekke ‘meeste stemmen gelden’ spelletjes:
“Wie is er vóór glaasje draaien volgende week woensdag?”
Ik voelde al intuïtief aan dat dit gedoe uit den boze was: dít krijg je dus op een openbare school. Uiteindelijk was ik samen met één andere jongen niet bij de demonische sessie aanwezig. De rest van de klas – de sociaal geïndoctrineerde populistische groepsdiertjes – wel.
Waar het vandaan komt weet ik niet. Ik heb altijd respect gehad voor de individuele dwarsliggers die het spel der democratie juist niet meespeelden. In mijn wereldbeeld telt alleen het respect voor het individu, en nooit het respect voor de klas, de gemeente, de provincie, het team, de gang, het netwerk of de natie.
Omdat groepsdynamica in mijn visie nooit deugd, ben ik altijd een lone-wolf geweest. Ik besef dat men tegenwoordig uit moet kijken om dit over jezelf én public op te tekenen, echter het is nu tijd om op te staan en niet meer bang te zijn. Nooit meer bang te zijn.
Als eenling was ik altijd geneigd om in mijn hoofd te gaan leven; en als er iets uiteindelijk dodelijk is voor je mentale gezondheid is het dat. Sinds ik gedurende vervolgstudies mij in het christendom verdiept heb, versta ik dat vrijheid van meningsuiting, vrijdenkerij en primair reageren de beste oplossingen zijn om – met elkaar – rond de waarheid te cirkelen. Iemand die durft te spreken is namelijk niet bang, maar zegt het gewoon zoals het voor hem of haar voelt of is.
Ik was altijd van mening dat denken iets was dat in het hoofd geschiedt, terwijl ik nu weet dat denken uitwendig moet zijn. Alles transparant, alles bespreekbaar. Alles opschrijven ongeacht de consequentie. Tegenwoordig zijn er heel veel institutionele machten welke willen dat men niet uitwendig denkt of spreekt. Maar deze machten vallen steeds meer door de mand.
En dit is een goede zaak. Om te kunnen weten, denken, voelen en spreken moet men zich vrij kunnen weten.
Angst, twijfel en zelfcensuur maken het denken stuk. Gij zult uitwendig denken.
