Vergeet de inquisitie. Dat is zó 1568. Een zichzelf respecterende fatsoensrakker aka moraalridder bedient zich anno 2017 niet van bullen en bloedplakkaten, hij bedient zich van alom gerespecteerde mediakanalen. Op die mediakanalen weet hij zich geruggensteund door sympathisanten-in-de-fatsoensrakkerij. Zijn vroomheid wordt op die manier van wat extra cachet voorzien en zij aan zij met zijn internationale kameraden voelt hij zich gesterkt in zijn Eeuwige Gelijk.
Het profetiseren via allerhande media dient voor de rakker-die-fatsoen-hoog-in-het-vaandel-draagt, verschillende doelen. Enerzijds is er het gegeven dat hij de beschuldigde middels gebruikmaking van een semi-anoniem mediakanaal de grond kan inboren. Anderzijds – en dit gegeven is wellicht het allerbelangrijkste voor de zichzelf als vleesgeworden deugdelijkheid beschouwende supersociaaldemocraat – is er de imagokwestie. De pachthebber van de moraal kan namelijk alle registers opentrekken en een ware hagiografie over zichzelf neerplempen. Zo’n heiligenleven-in-twittervorm, bijvoorbeeld, wordt gekenmerkt door beschuldigingen van het genre ‘white supremacist’, of zelfverheerlijking, vormgegeven met woorden uit de policor-grabbelton: ‘empathy’,‘racial bias’, of ‘diversity is reality’.
Aangezien heiligenlevens tegenwoordig niet meer gewogen worden op de weegschaal van het christendom, maar wel op de weegschaal van de waan van de dag, en omdat de waan van de dag heeft beschikt ‘diversiteit’, ‘empathie’, ‘transgender’ en ‘inclusie’ tot summa van de westerse beschaving te bombarderen, geven moderne heiligen het beste van zichzelf op internationale media.
En dus wordt het als niet-deugdelijke mens een heikele onderneming om zaken te poneren. Er zijn tal van voorbeelden te noemen van de terreur van de internationale fatsoenspolitie. Een van de meer recente daden van deugdelijkheid betreft de uitspraak van de republikein Steve King, uit Iowa (VS). “Diversity is not our strength”, had deze onverlaat enkele weken terug laten weten via twitter. Deze mening werd onmiddellijk onthaald op een kanonnade aan moraalpraatjes-uit-een-13-in-een-dozijn-doos. De arme man, die zowaar een eigen mening bleek te hebben, werd door de wereldwijd verspreide schutzstaffeln getrakteerd op het mooiste wat het mensdom te bieden heeft. Met behulp van ware staaltjes van menslievendheid en inclusiviteit, overspoelde de internationale fatsoensmaffia de republikein uit Iowa als een moraaltsunami na een fatsoenlijke meteorietinslag.
De internationale hermandad-van-de-deugdelijkheid liet zich zo’n buitenkans om haar eigen hagiografie wat meer schwung te geven, niet ontnemen. Gewapend met het jargon van de traditionele media, waarvoor ze als voetsoldaten fungeren, schoten ze met scherp. Steve moest door het zand gesleurd en naar de brandstapel. “Congressman Steve King is really on (white supremacist) one this morning’, liet deugende en met originele argumenten strooiende Katherine Krueger zich ontvallen. ‘The problem with a lack of diversity, Congressman, is that it tends to lead to in-breeding of the sort that creates monstrous dimwits like you”, riposteerde de immer inclusieve en empathische John Podhoretz. Enzovoort.
Wat Steve King overkwam, overkomt talloze andere ketters dag na dag. Of de ketter in kwestie nu groen, geel of blauw is, maakt niks uit. Ayaan Hirsi Ali, de geëxcommuniceerde allochtoon die de islam in vraag durft (!) te stellen; Fay Weldon, de van haar piëdestal getrokken feministe die het hedendaagse feminisme in vraag durft (!) te stellen…
Het Internationaal Gerechtshof zetelt niet in Den Haag, maar in de media.
Politici, hypes, processen, wereldbeelden: ze worden gemaakt en gekraakt door de media. Dode kinderlijkjes die in een juiste pose worden gelegd voor de fotograaf, politici die telkens opnieuw op een bepaalde manier in beeld worden gebracht, nepnieuws, hoaxen, et cetera. Media maken en media kraken.
Met de komst van nieuwe sociale media, waarvan vele de mainstream in vraag blijken te stellen, wordt de strijd die traditionele media ertegen voeren bitterder. Nieuwe media zorgen er namelijk voor dat ook andere politici (positieve) aandacht krijgen.
Om dergelijk onheil en hun eigen ondergang af te wenden, sturen de traditionelen hun voetsoldaten erop uit. Vastgeroest in de wereld die traditionele media voor hen hebben gecreëerd, handelen de proletariërs van de msm als giovani d’onore*-die-hun-omerta-verbroken-zien. Intimideren, bedreigen, belasteren: maffiapraktijken worden in handen van “de goeden” omgeboetseerd tot legitieme artillerie in de strijd tegen “de kwaden”.
Donkere wolken pakken zich samen boven de hoofden van de internationale deuglegioenen. Krampachtige pogingen om hun machtspositie te bestendigen, zorgen voor ronduit dictatoriale uitvallen. Columnisten trekken alle registers open om nieuwe media en hun foute ideeën te verketteren. In een gezamenlijk offensief met bevriende politici, justitie en deugproletariërs, trekken ze ten strijde tegen de verfoeilijke denkbeelden van de 21ste-eeuwse heretici.
De strijd is losgebarsten. Het strijdtoneel is evenwel niet eenduidig. Iedereen staat tegenover iedereen, Hobbes krijgt gelijk. De multiculturaliteit en de emancipatie van de sierheester lijken, als culminering van de westerse geschiedenis, een dusdanig onhoudbare situatie te hebben gecreëerd, dat een implosie onvermijdelijk is.
Christenen uit Oost-Europa staan tegenover moslims, West-Europese sociaaldemocraten staan tegenover Oost-Europese christenen; soennitische moslims staan tegenover sjiitische moslims, beide staan tegenover het Westen; linksen staan tegenover rechtsen, conservatieve LGBT-ers tegenover progressieve LGBT-ers, rechtse linksen tegenover linkse rechtsen, verbinders versus haters…Und kein Ende.
Enfin, misschien is het toch weer 1568. Zij het dan met een eenentwintigste-eeuwse toets.
*’Jongens van Eer’. Dit was de laagste trap in de cursus honorum die een nieuw lid van de maffia moest doorlopen, vooraleer verder te kunnen klimmen op de ladder van de onderwereld.
