Vooral een aanstekelijk mooie musical in de eerste anderhalf uur tot de pauze, De nadruk op klucht na de pauze culminerend in een moralistisch slot. Woef Side Story van Arjan Ederveen/Don Duyns (tekst) en Pieter Kramer (regie) biedt een variatie aan stijlen en verrassingen.
Maar vooral een geweldig avondje uit, zo benadrukten de kinderen van rond elf jaar oud met wie ik deze Rotterdamse voorstelling mocht genieten. En of ik dit stukje ook in voor hen begrijpelijke taal wil schrijven. Laat ze he dan zelf maar vertellen:
“Woef Side Story begint met To en Jo en Ko de Vlo, die grappige liedjes zingen en met vier handen muziekinstrumenten spelen zoals het drankorgel. Ze keren steeds tussen verschillende stukken weer terug om te vertellen hoe het verder zal gaan.
Het verhaal gaat over twee groepen honden: aan de ene kant drie parmantige, opgemaakte Afghaanse windhonden van mevrouw Schoonbroek: Marina, Willemijn en Anne-Fleur. Ze hebben een keurige salon waar ze dagelijks tot in de puntjes worden verzorgd, net als het verwende hondje van mevrouw Schoonbroek zelf: Swiffer. Tegenover haar salon staat een garage van Bob, een schooier die veel van de straathonden houdt en ze te eten geeft. Dat zijn de vechtersbazen Rover en Vullis en hun vrienden Eenoog, Kora, Puppie en Toto.
Het gaat om Toto en Marina. Die worden verliefd op elkaar. Maar mevrouw Schoonbroek is ertegen. Ze wil Marina laten dekken door Arnie. Dat is de hond van dokter Prick, een dierenarts die ook honden keurt bij de wedstrijd. Marina probeert te ontsnappen want ze wil Toto.
Dan komt er een groot gevecht. Arnie bijt Rover dood. Toto wordt zo boos dat hij Arnie doodbijt, de hond van dokter Prick. Maar dat vindt Marina niet goed, want Toto zou niet meer vechten en een nette politiehond worden.
Maar ze blijven verliefd en spoedig zitten ze ‘aan elkaar vast’. Mevrouw Schoonbroek vindt dat vreselijk en vraagt dokter Prick om een injectie zodat Marina geen puppies van Toto krijgen kan. Weer ontsnapt Marina. Het lijkt of ze toch nog zal doodgaan door de injectie. Maar ze staat weer op. Toto is al bedroefd vertrokken maar Puppie zoekt hem op en brengt hem terug.
Mevrouw Schoonbeek is zelf verliefd op dokter Prick. Maar als ze bij hem op bezoek komt, is er nog een andere vrouw: burgemeester Slap. Prick probeert hen steeds te verstoppen voor elkaar en geeft mevrouw Slap een injectie. Mijnheer Prick heeft ook nog een vreselijke hond gefokt, de bloeddorstige Hector met rode, lichtgevende ogen.
Op het laatst wil de burgemeester Bob laten arresteren en zijn garage laten sluiten. Daar heeft dokter Prick voor gezorgd. Maar die wordt zelf meegenomen door de politie. Dan komen de puppies van Marina op het podium gehuppeld. Mevrouw Schoonbeek en Bob de garagehouder sluiten vrede Zo komt alles goed.
Maar het mooist zijn de hoofden van de mensen in de hondenpakken die veel lijken precies op de hond die ze spelen. Je kon precies aan hun gezichten zien hoe de honden zich voelden.”
Dan nu vader reu weer die als recensent zo nodig nog zijn plasje over het verhaal moet doen: op de eerste plaats dat het een geweldig avondje uit is voor hele (en halve) families, zeker voor (groot)ouders die niets liever horen dan het aanstekelijk geschater van hun koters.
De tekst van Arjan Ederveen en Don Duyns maakt zelfs de kluchtige gedeelten erg leuk, maar vooral omdat die West Side Story vermengt met een vleugje Romeo en Julia; zij het dat de vijandschap tussen de families Capulet en Montague in dit verhaal geen tragisch einde kent.
Maar wel eenzelfde moraal: maak maar geen ruzie. Zeker niet om standsverschil. De zaal zingt een lied mee aan het eind. Leuk voor de volwassenen is het benadrukken van ‘ouderwetse’ sociale tegenstellingen na een jaar van oeverloos gezever in media over identiteit en diversiteit. Woef Side Story verenigt aan het einde de als dubbeltjes geboren straathonden en de kwartjes van de salon. Nu nog bewerkstelligen dat kinderen uit alle bevolkingslagen dit stuk ook mogen zien.
Twaalf acteurs spelen twintig rollen en Laus Steenbeeke en Steyn de Leeuwe reizen zelfs vaardig tussen drie typetjes. De kinderen waardeerden de hondenacteurs enorm en hun ouders apprecieerden ook Schoonbeek (Sylvia Poorta), Slap (Kim van Zeben) en dr. Prick (Dick van den Toorn). Wat wil je nog meer dan zo’n heerlijk avondje uit?
Gezien: Woef Side Story van Theater Rotterdam, 23 december 2007, nog te zien in Rotterdam tot 7 januari 2018 en half april wederom, tussen in gans het land.
Scènefoto’s: © Sanne Peper, Campagne/Poster: © bureau Vruchtvlees | Theater Rotterdam
