Foto: ‘Economische omstandigheden’ en ‘stijgende prijzen’ volgens de kwaliteitscouranten.
Ziet u wel? In Iran demonstreren ze dus écht niet tegen een islamitische dictatuur die vrouwen verplicht een hoofddoek te dragen (maar als het even kan een burka en tenminste vormloze kleding), waar zeden- en moraalpolitie op de straten patrouilleert en waar vrijwel alles is verboden wat het leven leuk maakt, al helemaal als het gaat om vrouwen. Een dictatuur waarin homo’s worden opgehangen, waarin mensenrechten op grote schaal worden geschonden en waarin je elke dag weer moet vrezen voor je leven omdat je wel eens de verkeerde gedachten zou kunnen denken.
Nee. Met islam heeft het helemaal niets te maken. Het is de economie! En de werkloosheid! En de armoede! En de sociale omstandigheden! En de ongelijkheid! En de stijgende prijzen! En de corruptie! En daarom wagen al die mensen in Iran hun leven om ‘dood aan de islamitische republiek’, ‘dood aan de dictator’ en ‘dood aan Khamenei’ te roepen. Net als destijds in al die Arabische landen waar de ‘Arabische lente’ uitbrak: dat had ook absoluut niets met islam te maken, wisten ook de Nederlandse media als eerste, maar alleen met economische omstandigheden. Dat tijdens de demonstraties op de Egyptische pleinen vrouwen massaal werden verkracht, groepsgewijs om ‘ongelijkheid’ onder de moslimmannen te voorkomen, had trouwens ook niets met islam te maken. Is hysterie.
‘Armoede’. ‘Stijgende prijzen’. Maar islam is ‘vrede en tolerantie’. Al helemaal die door ultra-conservatieve baardmannen (M, geen V, geen transgender, ooit) geleide versie. Wie kan daar nou tegen zijn? Westerse feministes niet in elk geval, want de hoofddoek is ook ‘een keuze’.
‘Armoedeprotest’, aldus Telegraaf. ‘Economische ongelijkheid’, aldus Volkskrant (alwaar de voorpagina heel 2017 zo’n beetje dagelijks bestond uit een bericht over ‘economische ongelijkheid’ in de wereld, de EU en Nederland. Eigenlijk is de Volkskrant maar wat blij met deze protesten in Iran want nu ziet u maar weer: dit krijg je nou van ‘ongelijkheid’.)
Hadden wij nu in Duitsland gewoond dan hadden wij nóg minder mogelijkheden gehad dit op social media te publiceren dan de vrijheidsstrijders in Iran hebben om hun mening op social media te uiten. In de dictatuur Iran 2018 is momenteel nog meer islamkritiek te horen dan in de ‘democratische-rechtsstaat’ Duitsland.
Bent u al bang? 2018 kon wel eens het jaar worden waarin propaganda, censuur en gedachtenpolitie ook van de EU een soort Iraanse dictatuur gaan maken. De media zijn in elk geval al om. Al jaren. Die ‘waakhonden van democratie‘ (tel in het gelinkte Volkskrant-artikel hoe vaak het woord ‘islam’ wordt genoemd).
Ja, zo’n dictatuur kan snel om zich heen grijpen als de media eenmaal zijn gelijkgesteld. In 1979 ging het immers ook snel in Iran: van verlichte Westerse samenleving naar middeleeuwen terwijl je met je ogen knippert.
Nogmaals: bent u al bang?
