Dit artikel is alleen te lezen met Blendle. De reden hiervoor: er bestaat niet zoiets als gratis lunch en voor niets gaat de zon op. Wie nog geen Blendle-account heeft kan hier meer lezen over Blendle en een Blendle-account aanmaken. Meer over Onze Man In Franrkrijk Alexander van der Meer (en waarom je dus best 30 cent wilt betalen om dit artikel te lezen) vind je hier.
Op 31 december was daar een illegaal feest, een Project X zoals dat hier heet, in een afgehuurde fabriekshal van beton, georganiseerd via internet. Er werden honderden mensen buiten gehouden omdat het binnen al meer dan vol was, en dat ging mis. Wat wil je, het is maar één keer oud en nieuw (‘Saint Sylvestre‘: de Franse les vandaag) en dan laten ze je in de kou staan. Zo koud was het trouwens helemaal niet.
De feestvierders binnen belden de politie want de omheining van het gebouw werd gesloopt, en zelfs de muren begonnen te schudden onder het geweld van de buitengesloten party poopers. Al snel een man of twee-, driehonderd, die ook nog eens auto’s in brand begonnen te steken, waarschijnlijk de auto’s van aanwezigen.
U kunt zich voorstellen dat de politie het in dit soort wijken van Parijs nog drukker heeft dan anders met oud en nieuw. Er kwam aanvankelijk maar één auto met twee agenten om de orde te herstellen. Dat lukte natuurlijk niet. Sterker nog, ze werden al snel overmeesterd. De vage beelden van een politieagente, die op straat ligt en door een roedel heen en weer rennende hyena’s geschopt en geslagen wordt, hebt u vast al voorbij zien komen.
Het ijzingwekkende was dat de filmers en andere aanwezigen het enorm leuk leken te vinden. Ondanks veel capuchons zie je op de beelden duidelijk alleen maar zwarte gezichten. Getuigen verklaarden later dat 95% zwart en 5% lichtgetint was.
Facebook in Frankrijk, dat gemodereerd wordt in Marokko (daar kunnen ze Frans en werken ze goedkoper) deed de afgelopen dagen al het mogelijke om deze beelden weg te houden, maar dat is weer een ander verhaal.
De Franse politie mag niet schieten, behalve als ze worden beschoten of in levensgevaar zijn. Het eerste was niet het geval, het tweede leek er van te gaan komen, maar de twee agenten moesten op dat moment dus kiezen tussen hun baan kwijtraken of mishandeling incasseren tot er hulp kwam. Voor zover ze überhaupt nog bij bewustzijn waren.
Meteen al de volgende dag sloeg president Macron ferme taal uit per tweet. De schuldigen zouden zeker gepakt worden en konden stevige straffen verwachten. Macron moest wel, maar op zich was het geen grootspraak: de Franse recherche functioneert uitstekend, en met geweld tegen de politie hebben Franse rechters weinig geduld. Er zitten inmiddels al wat verdachten vast.
Op televisie waren commentatoren te zien die de reactie van Macron overtrokken vonden, en niet alleen op de Franse staats-tv. Zoals een zekere Jérémy Trottin, die zei dat bij dit soort politieoptreden toch wel vaker agenten gewond raken, dat er geen doden waren gevallen, en dat deze agenten toch niet zoals eerder bijna levend verbrand waren in hun dienstwagen, enzovoort. Dus waarom maakte Macron zich zo druk?
Op zich geen slechte vraag, het opportunisme druipt er vaak af bij deze president. Maar dat was met vorige Franse presidenten niet anders. En het moet gezegd worden dat sommige van de aanwezigen de agente juist probeerden te beschermen, anders was het allemaal nog veel slechter afgelopen. Eén van hen, een zekere Ali, kwam later nog veelvuldig in het nieuws.
Maar natuurlijk liep het ook vol met tweets en andersoortige reacties van mensen met uitheemse namen, echte of verzonnen, die in een moeilijk te begrijpen straattaaltje de in elkaar gebeukte agente ook nog eens voor van alles uitscholden. En eraan toevoegden dat de politie toch zelf vroeg om dit soort geweld, ze waren geen haar beter, en dit was nou eenmaal het risico van het vak (gelyncht worden). De agente werd consequent ‘meuf‘ of ‘keuf‘ of ‘meuf keuf‘ genoemd, allemaal verrijkingen van de Franse taal door het Arabisch; iets als snol, of agentje, of agente-snolletje).
Degene die onderstaand Facebook-topic deelde noemt zich ‘Sterling Des Dousept‘ (‘Dousept’ is een bepaald schoonmaakmiddel). Hij deelde het filmpje met de mishandeling van de agente, en schreef erbij: ‘Goed gedaan met dat agentje, ze hadden door moeten gaan’:
Of deze dan, een zekere $alim:
Vrij vertaald:
“Over dat agentje, men weet niet eens hoe ze eraan toe is, ik zeg niks, ik ga niet het geweld tegen haar rechtvaardigen (dat is strafbaar in Frankrijk, red.), en vooral niet zeggen dat die snolle-agentjes vaak enorme hoeren zijn die tonnen verdienen, ze is er nog best goed afgekomen als ze een beetje de held uit had willen hangen tegenover een groep opgewonden jongeren.”
De tweets en Facebook-berichten refereerden soms ook aan beruchte gevallen waarin de Franse politie buitensporig geweld gebruikt zou hebben om te laten zien dat de politie het aan zichzelf heeft te danken. Zoals de affaire Théo, waarover ik eerder schreef. Hij zou tijdens zijn arrestatie op straat een politieknuppel in zijn achterste geduwd hebben gekregen. Achteraf één grote scam over een dealertje uit een criminele Afrikaanse familie. Die kennelijk door leden van die familie was misbruikt, en vervolgens de in het ziekenhuis geconstateerde verwondingen aan zijn anus toeschreef aan een bij zijn arrestatie op straat gebruikte politieknuppel.
Voormalig president Hollande stond vol medeleven aan zijn ziekenhuisbed. En honderden bewoners van de banlieues trokken bij wijze van protest vernielend en plunderend door Parijs, opgehitst door ‘rebelles sur canapé‘ (;rebellen op de bank’), een bepaald soort Franse intellectuelen en bloggers, die voortdurend ophitsende taal tegen overheid en politie produceren, in de krant en op het internet.
De familie van Théo vroeg meteen zes ton smartengeld, maar kreeg ze niet, en Hollande heeft nog lang moeten horen dat hij nooit aan het bed had gestaan van ook maar één van de twaalfduizend jaarlijkse gewonden bij de politie.
Toch blijft het moeilijk om die woeste haat tegen de politie te verklaren. Die vraag houdt de Fransen bezig, maar meestal raakt hij onbeantwoord alweer in de vergeetput. Misschien gaat het nu anders, ik denk het niet. Dat genoemde intellectuelen en bloggers er wat mee te maken hebben, is in ieder geval duidelijk.
Naar aanleiding van deze lynchpartij kwam bijvoorbeeld een video-interview bovendrijven uit mei 2017, met een blogger van Mediapart.fr een grote en zeer beruchte, linkse site, opgezet door een ex-journalist van Le Monde, een zekere Edwy Plinel. Het gaat daar voortdurend over de slechte en racistische overheid die alles verkeerd doet, de politie die minderheden terroriseert, en nog zo wat.
Deze blogger was een zekere ‘Usul’, die zichzelf ‘marxistisch politiek commentator’ noemt, en had opgemerkt dat:
“De democratie vast zit en maar eens een beetje opgeschud moest worden. Om dat te doen moest men vooral de straat opgaan en daar wat smerissen verrot slaan…”
Op 28 december nog had deze Usul in een tweede interview enorm geklaagd op hoeveel bedreigingen hem die uitspraken waren komen te staan. U kent dat gezeur uit Nederland wel: mensen zeggen iets grofs en verdedigen zich vervolgens door te klagen over alle loze bedreigingen die ze naar aanleiding van hun stommiteiten ontvingen.
Een bekendere Fransman, Matthieu Kassovitz, acteur en filmregisseur, kwam ook na de lynchpartij in het nieuws, omdat hij in het afgelopen jaar meer dan eens de Franse politie publiekelijk een ‘stelletje klootzakken’ had genoemd, ‘une bande de bâtards’. Waarvoor hij werd aangeklaagd door een politiebond. Die zaak loopt nog. Kassovitz zit om de haverklap met zijn gezicht op tv, altijd scheldend, altijd verontwaardigd over het leed dat de bewoners van banlieues aangedaan wordt volgens hem. Zelf woont hij in een chique en peperduur buurtje in het centrum van Parijs. Hij getuigde nog voor een paar rappers die voor de rechter stonden omdat ze in een clip hadden geroepen dat de politie dood moest. Uit de bewuste tekst:
“Le sourire quand un flic crève
(De glimlach als een smeris crepeert)”
En deze dan:
“J’aime quand un flic va à l’enterrement d’un de ses collègues
(Ik ben blij als een smeris naar de begrafenis moet van een van z’n collega’s)”
Kassovitz maakte eind jaren 90 vorige eeuw de succesvolle speelfilm La Haine, (‘De Haat’). Die speelt zich in de banlieues af, en suggereert dat de oorzaak van alle haat daar tegen ondermeer de politie, juist het optreden en de discriminatie van de politie zijn. De film speelt in een verleden waarin de Franse politie nog korte metten maakte met wantoestanden in de banlieues. Ze staan nog steeds niet bekend om hun zachtzinnigheid, maar die tijd is lang voorbij. Kassovitz is daar blijven steken.
Een opmerkelijke kant van de bijna-lynchpartij is dat er rond de jaarwisseling nog veel meer van hetzelfde is gebeurd, dat heel wat minder aandacht kreeg. In Seine-Saint-Denis, de moeder van alle Franse kansenwijken, waar u doorheen komt als u van Nederland naar Parijs rijdt, werden agenten die kinderen uit een brandend huis wilden redden(!), nog voor ze goed en wel met die kinderen buiten waren op de trappen van de flat al door omwonenden bekogeld met flessen en stenen. En op Nieuwsjaars ochtend werd een agent door een menigte mishandeld omdat hij iemand op een gestolen brommer wilde aanhouden. Zo waren er nog wat akkefietjes.
Het verschil met de mishandeling in Champigny is dat die door de trotse daders of medeplichtigen meteen op de sociale media werd geplempt. En er inmiddels natuurlijk ook niet meer van af te krijgen is, hoe hard de overheid en die media zelf dat ook proberen.
Het punt is dat jongeren die in zo’n groep opereren zich al snel onschendbaar voelen. Dat zijn ze ook in zekere zin. De Franse justitie voert al tijden een soort anti-gevangenis politiek, zeker als het om jongeren ‘issus de l’immigration‘ gaat, zoals dat heet. U begrijpt het wel. Veel vorige ministers van justitie hebben uit ideologische overwegingen geweigerd gevangenissen bij te bouwen, en straffen worden vaak niet uitgevoerd.
Voor overheid en media hebben de jongeren in Champigny roet in het eten gegooid. Men had gerekend op een genoegzame nieuwjaarsdag, waarop iedereen zich eens lekker op de borst had kunnen kloppen voor een ordelijk oud en nieuw. En een gezellig gesprek over de nieuwjaarswensen van president Macron: die gingen vooral over nog beter samenleven en integreren. Maar in plaats daarvan werd men met de haren bij de werkelijkheid gesleept. Ik zei het al, sommige commentatoren probeerden de boel nog een beetje te relativeren door te zeggen dat het allemaal wel meeviel, maar dat werkte uiteindelijk averechts.
U dacht zeker: ‘Hè, hè, eindelijk eens een verhaal zonder moslims’. Mis. Juist moslims en anderen met de mond vol van ‘islamofobie’ zijn degenen die in Frankrijk een sfeer hebben gecreëerd van een état raciste, een racistische overheid. Dat bij verkeerscontroles Noordafrikanen en zwarten eerder gecontroleerd worden, om eens iets te noemen, is hun bewijs voor dit ‘geïnstitutonaliseerde racisme. Dat de overheid goedbeschouwd al naar de andere kant is doorgeslagen, mag de pret niet drukken.
Je zou kunnen concluderen dat zowel radicale moslims als een bepaald soort linksige intellectuelen kansarme jongeren bijbrengen dat de staat racistisch is, en dat ze zich daar rustig tegen mogen verdedigen, door bijvoorbeeld politieagenten te lynchen.
En het zijn helemaal niet alleen etnische kansenparels die de politie belagen. De antifa’s, ook bij ons bekend, zijn zowat nog erger. Die proberen agenten levend te verbranden in hun dienstauto, en dat zijn nou juist meestal jongeren uit de midden- en hogere klassen.
Ook over deze poging tot moord op twee agenten verschenen stukken in de krant van linkse intellectuelen die het opnamen voor de daders. Zoals deze:
“Ze (de antifa’s) protesteerden tegen een bepaalde wet, en dat was toch ook een verschrikkelijke wet…”
Als je dit allemaal leest is het niet eens zo verwonderlijk dat in Frankrijk in 2017 meer politieagenten en gendarmes zelfmoord pleegden dan ooit: zo’n 70. De exacte cijfers moeten nog bekend gemaakt worden.
