Een onderzoek van het criminologisch onderzoeksinstituut in Niedersachsen (KFN) naar de oorzaken van geweld onder migranten heeft geleid tot de aankondiging van het Ministerie van Cultuur dat het onderzoek ‘intensief bestudeerd zal worden’ en dat ‘preventiewerk een hoge prioriteit’ krijgt.
Leider van het onderzoek, criminoloog Christian Pfeiffer, doet als sinds 1998 onderzoek naar de relatie tussen immigratie en geweld en publiceert nu voor het eerst resultaten van een studenten enquête die in 2015 is uitgevoerd onder islamitische jongeren in de Duitse deelstaat Niedersachsen. Sprake is van een ‘enorme toename’ in de bereidheid geweld te gebruiken uit naam van Islam.
Uit de analyse blijkt dat een op de drie (29,9 procent) van de islamitische leerlingen (vanaf brugklas leeftijd) zich ‘goed kan voorstellen dat ze voor de islam vechten en hun leven riskeren’. Met de verklaring dat de ‘islamitische sharia-wetgeving veel beter is dan de Duitse wetten in het bestraffen van overspel en homoseksualiteit’ is 27,4 procent het eens.
Het stichten van een Islamitische Staat door middel van oorlog vind 8 procent ‘terecht’. Van de helft daarvan mag dat ook bereikt worden ‘door middel van terroristische aanslagen’.
Een vijfde van de jongeren is het eens met de stelling dat moslims over de hele wereld onderdrukt worden. Aan de andere kant, vinden ze, moeten ze zichzelf met geweld verdedigen (19,8 procent). Iets minder dan 20 procent vindt dat men ‘vijanden van de Islam’ met alle strengheid moet aanpakken. De percentages lagen iets hoger bij jongens dan bij meisjes, maar de verschillen waren niet significant.
Het is algemeen bekend dat het lastig is om extremistische opvattingen te meten. Veel scholieren zullen extreme opvattingen liever voor zichzelf houden of andersom: radicale antwoorden geven omdat ze zich geprovoceerd voelen.
Thomas Bliesener, directeur van het onderzoeksinstituut zegt daarover tegen Die Welt dat ‘een soortgelijke tendens tot overdrijving duidelijk was in vergelijkbare onderzoeksresultaten. De resultaten moeten dus niet worden overdreven, maar ook niet gebagatelliseerd’.
