Er is een nieuwe ster gerezen aan het juiste-mensen-firmament. Haar naam? Jihad van Puymbroeck. Los van de ridicuul klinkende combinatie die ‘Jihad’ en ‘Van Puymbroeck’ vormt, is er een zorgwekkende reden voor haar rijzende ster.
De ‘Jihad-lady’ is onlangs ‘social media-redacteur’ geworden van de VRT nieuwsdienst (Vlaamse Radio- en Televisieomroeporganisatie). Op zich is dit niet zo bijzonder, ware het niet dat juffrouw Jihad niet bepaald getuigt van enige klasse, laat staan van enig niveau.
Om deze bewering meer te maken dan enkel een bewering, geef ik u enkele zinsneden, ontsproten aan de tijdens de ramadan met henna versierde hand van de nieuwe social media-redacteur van de VRT nieuwsdienst:
”BDW laat me denken aan Hitler. Zo zijn manier van praten.” (2012)
”En dan ffe duidelijk maken da N-VA assholes zijn.” (2014)
”HAHAHHAH die peissstt dattem ne marokkaan in zijn schepencollege stopt alle allochtone hem wille” (2012)
”Ik ben precies een aflevering van Games of Thrones aan het zien en N-VA speelt de hoofdrol” (2017)
U denkt dat deze citaten van een of andere Facebookpagina van een of andere 13-jarige bakvis komen? Mis! Ze zijn ontloken uit het breeddenkende brein van Jihad, de kersverse redacteur social media van de VRT nieuwsdienst!
Ik heb overigens slechts enkele tweets van onze 21ste-eeuwse Christine de Pisan geciteerd. Haar ganse oeuvre reciteren zou veel te ver reiken voor simpele stervelingen zoals wij. Om Jihads genialiteit in de verf te zetten, heb ik trouwens ook haar nogal eigenzinnige interpretatie van de beginselen der Nederlandse taal onaangeroerd gelaten. Aan een kunstwerk raakt men niet.
Toch zijn er enkele bijzonderheden te bemerken in dit ganse Jihad-verhaal, d.w.z. naast de bakvisachtige sms-taal waarvan de protagoniste zich pleegt te bedienen.
Om te beginnen is er de vaststelling dat de nieuwe social media-redacteur van de neutrale VRT nieuwsdienst de aandachtsspanne ontbeert om de kerstaflevering van Musti volledig uit te kijken, maar desalniettemin wel de gave bezit om als beste uit de selectieprocedure voor social media-redacteur van de VRT nieuwsdienst te komen.
Uit een groep van 120 naar de functie van social media-redacteur zwengelende sollicitanten, wist ‘Strijder Van Puymbroeck’ als enige te overleven. Wie of wat die andere 119 sollicitanten waren, zal wellicht voor eeuwig tot de raadselen der menselijke geschiedenis behoren. Nochtans is de kans groot dat onder die selecte groep de missing link kan worden gevonden, die soort die de overgang tussen mensen, apen en hun gemeenschappelijke voorouders vormt.
Zo komen we tot een tweede vaststelling: Jihads neutraliteit en de daarbij horende objectiviteit. Want zoals het een echte neutrale omroep betaamt, wordt er een oogje dichtgeknepen wat betreft de politieke voorkeur van ‘Madame Strijd’. Jihad stond bijvoorbeeld op de lijst van Groen (een groenlinksig allegaartje van soixante-huitards, communisten en intersectionele feministen), uitte te pas en te onpas kritiek op alles wat niet-links was en stak haar activistische agenda nooit onder stoelen of banken. Daarnaast outte deze grote 21ste-eeuwse denker/activist zich als ‘niet-vriend van joden’, in de volksmond ook wel antisemiet genoemd.
Naast dit policorpalmares, is er het gegeven dat de Grande Dame van het antiracisme tijdens haar indoctrinatieper… euh: ‘studies’, stage liep bij Kif Kif, een uiterst dubieuze organisatie met uiterst dubieuze leden die op uiterst dubieuze wijze invulling geven aan de begrippen ‘democratie’, ‘verdraagzaamheid’ en ‘tolerantie’. (Lezersalert! U kunt mijn beweringen nagaan door ‘Kif Kif’ te googelen, maar de kans dat de rest van uw week vergald is en uw bloeddruk zodanig stijgt dat uw ogen uit uw hoofd springen is zéér groot!)
We kennen het intussen: activistische nobody zonder échte merites maakt het in de wereld van de MSM. ‘Heilige Strijd’ is in het juiste tijdperk geboren. Ze behoort tot een specimen dat tegenwoordig hoge toppen weet te scheren. Passend in het rijtje waarin ook Boef, Ilgun, Anne Fleur en tig andere minder begaafde niemendallen figureren, maakt ook Jihad opgang in de hoog verheven kringen waarin leftwing beroemdheden de maat aangeven. Deze in hypocrisie zwelgende elite die medialand in haar greep heeft, lijkt zelfs elk laatste greintje schaamte te hebben laten varen. Ze draaien er in ieder geval hun hand niet voor om, om allerhande vuige sujetten op posities te plaatsen waar ze absoluut niet thuishoren.
Het lompenproletariaat van weleer wordt door de academische demagogen vervangen door het lompe proletariaat. In tegenstelling tot hun voorgangers in lompen (die nog écht moesten strijden door als stakingspiket bij -4 °C aan de ingang van de steenbakkerij, waar ze 8 dagen op 7 en 25 uur per dag moesten werken, in elkaar geramd te worden door de knokploeg van de patron), worden de huidige proletariërs van lompe denominatie op een of andere flashy klinkende positie geplaatst. Zomaar, omdat het past in de strategie van tot eerbare figuren omgetoverde activisten.
Er was een tijd waarin mensen die de socialistische of enige andere utopische beginselen genegen waren, op stijlvolle wijze de mensen voorlogen. Ze verbrandden geld, ze kochten enkele helikopters aan, of ze plaatsten hun zonen en dochters op topfuncties… maar ze deden dit alles met enige klasse. Het is te zeggen: ze konden zodanig mooi liegen, dat het een vorm van kunst was. De wijze waarop ze zich een weg epibreerden* doorheen interviews of parlementaire debatten, riep naast weerzin ook hilariteit op – al was het maar wegens de soms vergezochte spitsvondigheden waarmee ze kwamen aandraven. Geen kat die er nog maar aan dacht dat iemand met de capaciteiten van Jihad Van Puymbroeck ooit de rangen van die professionele liegmachines zou vervoegen.
Maar goed, ‘Mijn dorp’ heeft plaatsgemaakt voor de moderniteit. In die moderniteit zijn ook stijl en klasse voor de bijl gegaan. Vuil spuiende halfpubers met al dan niet een strafblad en op zijn minst een bedenkelijke staat van dienst wat betreft ‘activisme’, nestelen zich op plaatsen waar ze helemaal niet thuishoren. Daar gepositioneerd door elitaire leeggangers – die zo’n legertje proleten best kunnen gebruiken om hun perfide ideeëngoed door de mensen hun strot te rammen – weten de Jihads van deze wereld niet beter dan dat ze daar thuishóren. Dat is namelijk hun “recht”, of dat werd hen althans zo verteld door de hoogopgeleide neoliberalen-met-frankfurteriaanse-inslag, die zo welgebekt konden liegen.
De voornaamste leugen is de rozentuin, die ze de jeugdige middelmatigen beloven. Sluwe academici-activisten spiegelen de halfbakken would be-vernieuwers van het type Jihad een mooi prieeltje voor, dat zich zou bevinden middenin een groot donker woud. Dat donker woud is ‘de maatschappij’, die ‘te wit, te patriarchaal, te racistisch’ en meer van dat fraais zou zijn. Het prieeltje is de broedplaats van de Nieuwe Wereld. Daar bloeien rozen zo mooi, die staan voor de idealen zo groots, die de Grote Vernieuwers zo koesteren. Eenmaal in het prieeltje, kan van daaruit de wereld veroverd worden en omgetoverd tot ‘a better place’.
De academisch opgeleide sociologen hebben kinderen gebaard. Die kinderen vormen een proletenleger, de voorhoede van de academisch geschoolde conspirationisten die het ganse Westen de nek willen omwringen.
De net genoemde hoogopgeleide lui zijn dezelfde die sinds enkele decennia de instellingen en de politiek hebben geïnfiltreerd. Vooraleer aan die queeste te beginnen, waren ze doorgaans “activist”. Activisten dromen van een Nieuwe Wereld. Ze stellen zich die nieuwe wereld voor als voornoemd prieeltje met rozen, florerend en badend in het zonlicht van een Nieuwe Dageraad.
De inclusieve praatjes, doorspekt met sociologenjargon dat ze hebben aangeleerd tijdens hun door neomarxistische filosofen gedomineerde studiejaren, hebben ze tot oneliners herwerkt. Kwestie van hun kinderen, het lompe proletariaat en dier nogal beperkte aandachtsboog, niet te overstretchen. En om ze makkelijk te kunnen inzetten voor de Goede Zaak.
Jihadjes en Anne Fleurtjes hebben zich de oneliners eigen gemaakt. Meer zelfs, ze leven ervan en teren erop. In plaats van de haloperidol* die ze zouden moeten slikken, slikken ze de interessant klinkende humbug van de hoogopgeleide druïden-van-de-sociologie. Het lompe proletariaat vormt de voorhoede van de als politicus, journalist, onderwijzer of hulpverlener gecamoufleerde activist. Het activisme van weleer kan nu in praktijk gebracht worden. De rozentuin in het donkere woud komt dichterbij.
Doorgaans betrof de Lichting van de Nieuwe Dageraad studenten die, hoewel ze frankfurterschuliaans spraken, enige academische vaardigheden hadden opgedaan. Deze hoogopgeleiden lijken nu een soort proletarische revolutie te willen ontketenen door het bijna willekeurig van de straat plukken van semi-analfabeten, en liefst semi-analfabeten met een kleurtje. Deze ‘citydwellers without a cause’ hebben op school, op televisie, via popmuziek en tal van andere kanalen, onbewust de beginselen van de kritische theorie ingelepeld gekregen. ‘Diversiteit’, ‘klimaat’ en ‘racisme’ zijn woorden die ze zodanig veel hebben moeten horen en leren, dat het lijkt alsof de wereld altijd en overal enkel en alleen daarrond gedraaid heeft.
Om hun droom van een Nieuwe Wereld waar te maken, om hun dromen van diversiteit en absolute seksegelijkheid in realiteit om te zetten, hebben de utopische academici de handen in elkaar geslagen met ultrakapitalisten-zonder-principes. Deze laatste dienen middels breed opgezette diversiteitscampagnes de weg te plaveien richting utopia. Of middels het bannen van kritische stemmen de (sociale) media te controleren.
Maar de idealen van de scheppers van de Nieuwe Wereld zullen dode mussen blijken. Net zoals de utopische idealen van de 16de-eeuwse bakker Jan Matthijs*, de Italiaanse psychiater Franco Basaglia*, Vladimir Lenin of Adolf Hitler dode mussen bleken.
* Jan Matthijs was een Wederdoper uit Haarlem, die in 1534-1535 deel uitmaakte van de theocratisch-sektarische regering van Münster. Als volgeling van opperwerderdoper Melchior Hoffman beschouwde Jan Matthijs Münster als het ‘Nieuwe Jeruzalem’ en de uitvalsbasis van waaruit de rest van de wereld diende veroverd te worden. Matthijs beschouwde zichzelf als de nieuwe Gideon en deed, op het moment dat de stad belegerd werd, een uitval met 30 man. Even later keek hij uit over het ‘Nieuwe Jeruzalem’, zij het dan vanop een staak en ontdaan van zijn lichaam.
* Franco Basaglia was een prominente figuur binnen de ‘antipsychoatrie’. Na jarenlang actievoeren en lobbyen, bekwam hij in 1978 waar hij zolang voor had geijverd: een wet die de sluiting van een heleboel psychiatrische inrichtingen in Italië verordonneerde (wet 180). ‘De maatschappij was gek, niet de patiënt’, was het credo van Basaglia en de zijnen. Indien psychiatrische patiënten bevrijd zouden zijn van hun onderdrukkers, zou er peis en vree heersen. Kort na de invoering van ‘wet 180’ liepen parken en andere openbare plaatsen vol met drugsverslaafden. De schrijnende toestanden, die de droom van Basaglia als onmiddellijk gevolg had, vormden de keerzijde van de utopische theorieën terzake.
Het pad richting utopia wordt immers bewandeld door mensen, dekselse mensen met hun vermaledijde grollen en grillen. De mens, en dan vooral de mens als sociaal wezen, heeft doorheen de menselijke geschiedenis keer op keer blijk gegeven van de onmogelijkheid om plannen van A tot Z ten uitvoer te brengen. Zelfs het vernietigen van miljoenen mensen kon de mislukking van het Grote Plan niet tegenhouden.
De mens geeft telkens blijk van niet te kunnen ‘sticken to the plan’. Zijn stuurse natuur heeft er altijd opnieuw voor gezorgd dat mooie toekomstplannen niet, danwel halfbakken, verwezenlijkt werden. De loop der dingen laat zich niet in een managementachtig schema gieten. De Nieuwe Wereld waarvan Oprah, Cohn Bendit, Anja Meulenbelt en consorten overtuigd zijn dat die zal geboren worden, zal nooit bestaan. En lompe proletariërs gebruiken om je Hoge Doel te bereiken zal enkel als een boemerang terugkeren in je gezicht.
Dolend in hun woud van verwachting, zien de Gelovers in een Nieuwe Wereld in de verte rozen zo mooi, badend in het zonlicht, daar in dat open prieeltje middenin het donkere woud. Het pad naar die rozen echter, ligt bezaaid met brandnetels, distels en doornen, allemaal onzichtbaar, maar meer en meer voelbaar naarmate de rozen dichterbij komen. Van hun eigen gelijk overtuigd en van eigenwaan en lafheid niet gespeend, banen ze zich een weg doorheen het pijnlijke onkruid, voor zich uitsturend de massa’s die hun dromen en zouteloze praatjes voor werkelijkheid nemen.
De massa’s maken het pad vrij, zich bezerend en kwetsend aan de talrijke distels en doornen. Eer ze bij de rozen zijn, zal blijken dat die allang verwelkt zijn en dood. En de massa’s? Die zijn – zoals dat gaat wanneer die raddraaiende demagogen volgen – uitgeput, gehavend, uitgeteerd en uiteindelijk even dood als de rozen die in hun verschiet lagen.
