Dat was even schrikken voor de mensen in Rotterdam en de rest van het land; Ahmed Aboutaleb, de burgermeester van Rotterdam, zei in een interview dat elke moslim salafist is. En sommige christenen ook, volgens Aboutaleb dan. De grap zit ‘m natuurlijk in het feit dat onze regering, in navolging van de hele westerse politieke leiding, altijd de burgers van het land heeft willen wijsmaken dat salafisten (of islamisten) een klein, onbeduidend groepje iets te fanatieke moslims zijn, maar dat er verder met de islam an sich helemaal niets mis is. En toen kwam de door velen zo geliefde Ahmed ineens met het statement dat élke moslim, dus ook de door de overheid en de zogenaamde ‘experts’ zo geduide ‘gematigde’ moslim, salafist is. Dat sloeg in als een bom zou ik willen zeggen, al weet ik niet of ik dat wel mag zeggen i.v.m. stigmatiserend of stereotype taalgebruik.
De islam kent de koran en de soenna – zeg maar, de handel en wandel van Mohammed in de hadith en de sira – en daarnaast nog de sharia. De sharia is gebaseerd op de koran en de soenna, maar dan weer geïnterpreteerd door de vier grote imams/juristen; Hanafi, Hanbali, Maliki en Shafi’i voor het soennisme. Zo wil het geval dat bijvoorbeeld het straffen met vuur volgens de vier grote imams alleen aan Allah is toevertrouwd en mensen elkaar niet mogen verbranden. Tenzij in het geval van vergelding, dan weer wel. Qisas heet dat.
In de soenna, het leven van Mohammed, echter gebeurt dit wel; Mohammed strafte bijvoorbeeld de Joodse leider Kinana met vuur op het ontblote lijf (nadat de man eerst gemarteld werd). Waarom is dit belangrijk? Het verschil tussen een soenniet en een salafist is onder andere dat de soenniet de sharia volgt en de salafist alleen de koran en de soenna (traditie) als leidend ziet. Vandaar dat de jongens van IS mensen in een kooi verbrandden. Het is dus niet zo dat de salafisten niets met de islam te maken hebben; zij volgen het voorbeeld van Mohammed gewoon zeer letterlijk. Iets wat de koran overigens ook voorschrijft en Mohammed zelf heeft gezegd volgens de overlevering:
”The Prophet, saaws, said: “I am leaving you two things and you will never go astray as long as you cling to them — they are the Book of Allah (= koran) and my Sunnah.”
Als christen ben ik, volgens Aboutaleb, ook salafist. Ik volg namelijk Jezus van Nazareth en volgens hem is dat alles wat salafisme betekent; het navolgen van iemand. Jezus of Mohammed. Die laatste vraag wordt trouwens steeds belangrijker, maar dat is voor een andere keer. Ik ga graag eens langs om koffie te drinken en hun beider levenswandel even met de Rotterdamse burgervader door te nemen. Maar goed, salafisme betekent helemaal niet iemand, om het even wie, volgen. Ik neem aan dat Aboutaleb dit zelf ook weet. Salaf betekent inderdaad iets als voorganger, of beter gezegd, voorafgaan.
Het wordt specifiek gebruikt voor de eerste drie generaties moslims. De zogenaamde ‘vrome voorgangers’ van de islam als in tijd, dus niet zoals in het begrip voorganger in een kerk waar het een meer ambtelijke of functionele betekenis heeft, noch het volgen van zomaar een persoon, Jezus, Mohammed, Boeddha of, pak ‘m beet de stichter van de mormonen, Joseph Smith. Die eerste groep, de Salaf, is weer verdeeld in de Sahabah, de metgezellen (van Mohammed), de Tabi’un, de volgers en de laatste groep, de Tabi’ al-Tabi’un, de volgers van de volgers zullen we maar zeggen. Een christen is dus nooit een salafist, want een christen gelooft niet in de koran, niet in de soenna en niet in Mohamed als profeet. Een salafist, ook wel zeer orthodox genoemd, is iemand die strikt de koran en de soenna van Mohammed naleeft en dus altijd een moslim.
Er is nogal wat geharrewar geweest de afgelopen eeuwen onder islamitische geleerden over de juiste benaming. Ibn Taymiyya schreef dat de weg (of het pad) van de Salaf de waarheid is (Haqq). Abu Hanifa adviseerde de weg van de Salaf (Madhhab Salafi) aan te hangen en je niet te veel in te laten met nieuwe rede of retoriek. Anderen stelden juist dat de koran spreekt van moslims en dat dit daarom de belangrijkste benaming is of zou moeten zijn. De onduidelijkheid hierover ligt dus allereerst binnen de islam zelf. De islam is een orthopraxie en het juiste doen is derhalve zeer essentieel. Het navolgen van profeten, met name Mohammed, is waar het om draait, vandaar dat er zoveel belang wordt gehecht aan dit soort benamingen, ze suggereren wie het juiste pad volgt en wie niet. Zelf deed Mohammed nog een duit in het zakje door te zeggen:
”The best of people are my generation, then those who follow after them, then those who follow after them, then there will come after them a people who will be fat, and they will love obesity, bearing witness before being asked to.” [related by the Umars, sons of Husayn (radiallahu anhu)] [Tirmidhi, authenticated by Imam Al Hakim] Shaykh Al Albani declares it to be Sahih. See Silsilatul Ahadith As-Sahihah no. 699, and Sahih Al Jami’ no. 3294.]
In het licht van bovenstaande (gedoe en geharrewar) heb ik een voorstel aan Aboutaleb:
”Want als je met je mond hardop zegt dat Jezus de Heer is, en met je hart gelooft dat God Hem uit de dood heeft teruggeroepen en levend heeft gemaakt, ben je gered. Door dit met je hart te geloven, word je vrijgesproken van schuld. En door het met je mond hardop te zeggen, word je gered. Want in de Boeken staat: “Iedereen die op Hem vertrouwt, zal niet in Hem teleurgesteld worden.” (Romeinen 10:9-10).
Het kan zo makkelijk zijn. Hier gaat de Rotterdamse burgermeester namelijk de mist in; binnen de islam is het nadoen, het volgen van het juiste pad (wat sharia ook betekent) van belang voor je plekje in het hiernamaals. Het christendom kent ook een hemel, daarin heeft Aboutaleb gelijk, maar deze wordt niet bereikt door het in alles nadoen van een profeet en zelfs niet door het volgens de letter naleven van de wet uit het Oude Testament, maar precies door wat de islam ontkent; geloven dat Jezus de Heer is. Dan ijskoud beweren dat een christen ook een salafist is, omdat de islam geen kritiek verdraagt en daarom altijd andere religies erbij sleept wanneer men voor de eigen reputatie vreest, is wel heel min en een burgermeester onwaardig.
Wanneer Aboutaleb zijn religie per se wil verdedigen, hoewel hij volgens mij neutraal hoort te zijn als burgervader, maar soit, moet hij dat zelf weten. Laat alleen het christendom en de christenen erbuiten. Of moeten die nu ook eens de ik-ben-beledigd- of de ik-ben-gekwetst-kaart trekken na zijn opmerkingen? Lijkt mij dat dit allemaal volkomen overbodig zou zijn wanneer hij zich gewoon met het bestuur van de Maasstad bezig houdt en religie overlaat aan anderen.
