Helaas: deze aanbieding is verlopen, maar probeer deze boeken eens
“Hieruit kun je opmaken dat zo’n site om nepnieuws aan te kaarten, onzin is. Een Oekraïense ngo heeft geklaagd over mijn reportage. Als de EU serieus wil kijken of er leugens in staan, zou er eerst onderzoek moeten worden gedaan. Dat is niet gebeurd. Kost ook veel te veel geld. Volgens mij heeft iemand hier met Google Translate naar gekeken.
Deze melding gaat eigenlijk niet over de vraag of ik fouten maak, maar over de vraag of je mensen met een dubieuze agenda mag citeren. Mag je eigenlijk wel kritiek leveren op Oekraïne? Dat is de vraag die deze melding bij me oproept.
Bij mij roept deze melding meer vragen op over hoe nieuws wordt gekeurd: waarom ontbreekt de context? Welke criteria zijn gebruikt? Het is onduidelijk. Juist als dit een proefballon van de EU is, zou de werkwijze heel zorgvuldig moeten zijn.
Straks eindigt het in labels op Facebook-berichten. Wat schiet je daarmee op? Laat het aan journalisten over, en maak de lezer duidelijk dat hij voor goede nieuwsgaring moet betalen.”
Chris Aalberts citeerde ooit in een reportage op TPO iemand die dingen zei over Oekraïne waar EU-foutemeningencensuristen (eufemistisch ‘nepnieuwsbestrijders’ genoemd) het niet mee eens waren. Dus was Chris Aalberts een Russische nepnieuwsverspreider en TPO een nepnieuwssite.
Elsevier, nog geen nepnieuws, schreef daar weer een artikel over. Waardoor je zult zien dat ook Elsevier straks door de EU gecensureerd nepnieuws is.
Maakt u zich ook al zo’n zorgen om de EU-internetcensuur? Sluit u dan nu aan bij het Nieuwe Verzet. En tel met ons mee af naar 30 januari.
