Voetballiefhebbers zullen hem kennen, de beste spits van Frankrijk: Antoine Griezmann, door landgenoten liefkozend ‘Grizou’ genoemd. Niet alleen de beste, ook de aardigste voetballer. Een ideale schoonzoon: afgezien van soms wat buitensporige kapsels een fris hoofd, altijd vriendelijk, nauwelijks kwaad te krijgen, zelfs niet als hij onderuit wordt geschopt, en dat gebeurt nogal eens. Geen aanstellerij op het veld, alleen maar heel veel scoren, voor Frankrijk en voor zijn club, op dit moment Atletico Madrid.
Voor een ‘eighties party’ met vrienden had hij zich zwart laten spuiten en een afro-pruik opgezet. Hij ging als speler van de ooit beroemde Harlem Globetrotters, een all-star basketball team uit Amerika, dat hij als kleine jongen enorm bewonderde.
Dat had hij niet moeten doen. Twitterstorm. Facebook haat-campagne. Wat een racist hij niet was, kon Atletico Madrid hem niet meteen eruit schoppen. Dat konden ze zeker niet, komende zomer verhuist Griezmann voor een formidabel bedrag naar Barcelona.
Dan de Miss verkiezingen 2018 in Frankrijk. De winnaar was Maëva Coucke, een roodharige uit Noord Frankrijk. Ze kreeg de kroon opgezet door de miss van 2017, een donkere vrouw uit Guyana, – u weet wel, naast Suriname – die destijds na haar verkiezing flink wat racistische zooi via Twitter over zich heen kreeg.
De nieuwe Miss Frankrijk wilde een gevatte opmerking maken, en zei:
“Eerst een blonde Miss, toen eentje met leeuwenmanen, en nu een roussette (vrouw met rood haar)”.
En weer ontploften de sociale media, of ze gek was geworden, wat een racisme en konden ze haar de titel niet afpakken. Vooral zwarte vrouwen waren enorm aangebrand.
Ik begreep er eerst niks van, maar het zit zo: wie van een zwarte vrouw zegt dat ze leeuwenmanen heeft, of de benen van een gazelle, vergelijkt haar met een wild dier. Dat schijnt in de slaventijd de gewoonte geweest te zijn, en mag dus helemaal niet.
Zowel Griezmann als Coucke moesten door het stof met openbare excuses.
Een paar weken geleden werd een bekend lid van de Academie Française, filosoof en publicist Alain Finkielkraut, weer eens verketterd door uit zure linkse hoek en door bepaalde activistische moslims. Wat had hij nou weer verkeerd gedaan, behalve joods zijn? Finkielkraut had naar aanleiding van de massale begrafenis van Johnny Halliday op de radio gezegd: “er was geen ‘non-souchien’ te bekennen geweest”.
Hij bedoelde dat er niemand met een kleurtje tussen de miljoen fans op straat te zien was geweest. Logisch, net als volkszanger André Hazes, was Halliday alleen populair bij de witte man en vrouw. Wat was nou het punt? Extreem rechts spreekt wel over de Français de souche, dat zoveel wil zeggen als de oorspronkelijke – witte – Fransman. Een souche is een wortel, als van een boom. Ok, een politiek incorrecte terminologie, maar voor veel Fransen meteen een fluitsignaal voor treinen naar het oosten, misschien wat overdreven.
Eerder genoemde types uit links/islamistische hoek maakten er met een woordspeling ‘souchien’ of ‘sous-chien’ van, letterlijk onder-hond. Finkielkraut reageerde daar op zijn beurt op, door over non-souchiens te spreken, om alles wat niet wit is aan te geven.
En dat mag natuurlijk helemaal niet. Niks mis met grappen over blanken als ‘onder-honden’, maar niet-blanken dan ‘niet-onder-honden’ noemen, OMG! Als de spreker ook nog een witte, joodse intellectueel is, zijn de rapen gaar. Ultralinkse politici en burgemeesters van gemeentes rond Parijs vielen over elkaar heen om Finkielkraut de les te lezen. Natuurlijk hebben de meeste mensen uit deze wijken geen boodschap aan Frankrijks populairste zanger – en belastingontduiker met z’n kapitaal in Zwitserland – maar als je zoiets hardop zegt moet je wel een racist zijn. Dan heb je geen boodschap aan de multiculturele samenleving, foei! Finkielkraut zelf zei niets te begrijpen van deze ‘tempête’, deze storm, en dat hij het slachtoffer was van een hetze.
In het openbaar verschillen benoemen tussen bevolkingsgroepen heet ‘communautarisme’, een doodzonde van de ‘fachosphère’: een verzamelnaam voor iedereen die waagt het oneens te zijn met links en/of islamitisch gedachtengoed.
De grap is dat juist links in Frankrijk communautaristisch is. De zieltogende socialistische partij is altijd op jacht naar de miljoenen islamitische en zwarte stemmen, en doet niks anders dan de moslim-gemeenschap pamperen, bijvoorbeeld door te zeggen: we respecteren jullie religieuze en andere eigenaardigheden, bijvoorbeeld zoals jullie met vrouwen omgaan. Ga er maar lekker mee door, van ons hoef je echt niet te integreren. Mensen die dat wel van jullie verlangen zijn racisten, vies bah!
Op verschillende plekken in Frankrijk vinden ieder jaar ‘anti-koloniale kampen‘ plaats, met subsidie georganiseerd en bedoeld om de verschrikkingen van het westerse koloniale verleden gezamenlijk te verwerken. ‘Gezamenlijk’ betekent in dit geval verboten voor blanken. Die komen er niet in. Aan deze bedenkelijke praktijken worden wel wat, maar niet al teveel woorden vuil gemaakt in de pers. Want hé, wie zijn hier nou eigenlijk de onderdrukkers en de onderdrukten?
U dacht dat Sylvana Simons erg was, maar laat me u even voorstellen aan Rokhaya Diallo, een organisator van dergelijke ‘anti-koloniale kampen’. Een bedenker van een nieuwe apartheid, deze gestudeerde vrouw van Afrikaanse afkomst, actief in de politiek. Ze noemt zichzelf militant anti-racist of militant feminist, of allebei, naar gelang de gelegenheid.
Deze Diallo beschouwt de islamitische sluier als een ‘teken van vrouwelijkheid’ – hoe kierewiet kun je zijn – en ze noemde in verschillende interviews de Franse staat racistisch. Ze beschuldigt iedereen en z’n moeder van islamofobie, en begon in 2011 een petitie ‘tegen(sic) de vrijheid van meningsuiting van het blad Charlie Hebdo’, waarmee ze zeg maar een voorzetje gaf voor de islamitische massamoord op de redactie vier jaar later.
Een paar weken geleden werd zij nog benoemd in een gewichtige nationale commissie: de ‘Conseil National du Numérique’, ook wel CNN genoemd, die de overheid adviseert op digitaal gebied, over sociale en andere nieuwe media. Voor wie dacht dat Nederland het enige land was dat problemen denkt op te lossen door commissies te benoemen: Fransen zijn er nog veel beter in.
Haar in een commissie zetten die overheidsbeleid adviseert, was zelfs een deel van de Franse politieke elite te gortig. Het kwartje viel bij de regering: ze werd er weer uitgeknikkerd.
Diallo gedroeg zich daarna helemaal als een martelaar voor minderheden, een Franse versie van Rosa Parks, de mond gesnoerd door door de fachosphère. Ze kreeg in buitenlandse kranten – de usual suspects: Guardian, NYT en gelijkgestemden – de gelegenheid los te gaan over de Franse overheid. Frankrijk werd internationaal als racistisch én anti-feministisch neergezet.
“In France, a woman has been dismissed for her anti-racism. Where is our égalité?” kopte de Guardian. Ik vind die krant niet slecht, al staat er vaak onzin in, maar zo iets onzinnigs als dit artikel had ik nog niet gezien. Het was geschreven door een Frans boevenmaatje van Diallo: een zekere Maboula Soumahoro. Zij, noch alle andere zelfbenoemde militante feministen en anti-racisten werd of wordt de mond ooit gesnoerd, hoe hard ze ook proberen anderen het zwijgen op te leggen.
Rosa Parks streed voor rechten die zwarten als ieder ander toekwamen maar werden onthouden -bijvoorbeeld in een bus of een café gaan zitten waar je wil. De strijd van Diallo en haar vrienden gaat voornamelijk om het boycotten, zwart maken en censureren van iedereen die het niet met ze eens is.
Allemaal nog niet zo erg, maar waar het fout gaat, is als ze spreekt over alle mensen ‘net als zij’, zwarten dus, die ‘ook zo denken’, maar ‘niet gehoord of gezien worden’. Daar is ze naar eigen zeggen de stem van, van die zwijgende meerderheid. Wie herinnert zich dat niet, conservatieve politici van vroeger die bijna om de zin spraken over een zwijgende meerderheid die zij vertegenwoordigden, althans dachten te vertegenwoordigen. Als ze zwijgen kun je dat namelijk nooit helemaal zeker weten.
Frankrijks meest mediagenieke filosoof, Raphaël Enthoven, maakte er in zijn radio-column dit van:
“Diallo haalt het hebben van dezelfde ideeën en dezelfde kleur door elkaar, terwijl dat toch heel verschillende dingen zijn. Ze sleept de fachosphère erbij, die het op haar gemunt heeft, om het gevoel van wij zwarten tegen hunnie fascisten te versterken.”
Hij voegde eraan toe:
“Croire que les gens qui vous ressemblent pensent comme vous (geloven dat mensen die op jou lijken ook net als jij denken) […] is precies de formule van het communautarisme”.
“Diallo zegt hiermee eigenlijk dat ze de commissie is uitgezet omdat ze zwart is, niet omdat haar denkbeelden in strijd zijn met de beginselen van de Republiek […] en daar heeft ze het mis.”
besloot Enthoven zijn betoog.
Mocht u niks beters hebben te doen, op 10 maart 2018 kunt u naar de 50ste verjaardag van het Franse zwarte pieten festival: de ‘Nuit des Noirs‘, een feest ten bate van de Franse reddingsbrigade, onderdeel van het carnaval in Duinkerken. Hou wel even in de gaten of het nog doorgaat; de sociale media draaien al een tijdje op volle toeren om deze vertoning te laten verbieden.
