L’Oréal, de Franse mega producent van schoonheidsproducten, dacht eigentijds te doen door een model met een hoofddoek in te zetten voor het verkopen van shampoo. Ze kozen Amena Khan, een Brits model met een hijab en een eigen beauty blog. Haar reclametekst:
”Quand j’enlève mon voile, je veux que mes cheveux soient plus éclatants” (als ik mijn hoofddoek afdoe, wil ik dat mijn haar sprankelend is.)
Nu blijkt deze Khan een paar jaar geleden nogal heftig anti-Israël te hebben getweet, daar is in Frankrijk publiciteit van gekomen, er werd zelfs hier en daar tot boycot opgeroepen. In “wederzijds overleg” is besloten dat L’Oréal naar iemand anders op zoek gaat.
Er zitten twee interessante kanten aan dit verhaal. In de eerste plaats de reactie van media die het ook niet zo met Israël op hebben. Laten we het even bij huis houden en de Volkskrant erop nalezen. Ene Patrick van IJzendoorn probeert zo neutraal mogelijk te doen, maar verraadt zich al snel. Hij zegt iets over de inhoud van de gewraakte tweets, zonder ze te tonen. Khan heeft ze weggehaald, maar de internets hebben een prima geheugen, en in de Franse pers zijn ze overal te lezen. Hier bijvoorbeeld.
Ze had een vergelijking gemaakt tussen Israël en de Farao’s: het waren allebei kindermoordenaars. En ze had Israël een ‘sinistere staat’ genoemd. Ach, dat gaat nog wel, zou je allicht kunnen denken. Dat ze ook had gezegd dat Israël de holocaust overdoet met de Palestijnen, dat de joden het land hebben gestolen, dat daar voor de stichting van Israël alleen vrede was geweest, en dat de oprichting van Hamas slechts een gevolg was van de al jaren durende moordpartij door Israël op Palestijnse kinderen, en zo nog wat leugens, blijft gemakshalve onvermeld. Wel zegt van IJzendoorn:
“De grens tussen kritiek op de politiek van de staat Israël en antisemitisme is vaak moeilijk te trekken.”
Ik zeg: say no more.
In Frankrijk valt het op dat als een aanhanger van de religie van de vrede zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, er steevast antisemitische tweets opduiken, die hij of zij wat jaren eerder heeft verzonden. Soms wordt het afgedaan als een jeugdzonde, en soms komt de carrière van de persoon in kwestie echt in de knel.
Om eens iemand te noemen: Mehdi Meklat, ooit de rijzende ster van linksdragend Frankrijk, een bijdehandje van Algerijnse afkomst, schrijver van een boek en blogger op de Bondy Blog, de meest fameuze ultralinkse en islamofiele site van Frankrijk. Deze Meklat bleek onder pseudoniem de meest vunzige tweets te hebben rondgestuurd. Hij wilde tekenaars van Charlie Hebdo een mes ‘in hun reet steken’, hij verklaarde ‘de grote omvolking, dat zijn wij’, en hij wenste de vorige president van Frankrijk aids toe. Plus de gebruikelijke hoeveelheid antisemitische stront.
Het is aardig op te merken dat de tekst van Algerijns-Franse historicus Bensoussan, over wie ik eerder schreef, steeds weer wordt bevestigd. Hij zei dat islamieten in Frankrijk de haat voor joden met de moedermelk krijgen ingegoten. Voor die woorden werd hij – notabene door salafisten – aangeklaagd, hij zou ermee oproepen tot haat voor de moslim. Kort geleden werd hij gelukkig in hoger beroep opnieuw volledig vrijgesproken.
