‘Zwijgen na misbruik’ luidt de titel van het artikel in de Volkskrant van dinsdag 16 januari, waarin Janny Groen verslag doet van (pedo)seksueel grensoverschrijdend gedrag van Soerin Narain van Stichting Hindustani/Vobis. Dezelfde ochtend vond het kort geding plaats van Soerin Narain tegen de Telegraaf, die op 11 december jl. berichtte over meerdere casussen van pedoseksuele handelingen van Narain. Door hun gesprekken met de Telegraaf en de Volkskrant doorbraken Hindoestaanse slachtoffers van seksueel misbruik hun zwijgen.
Na verschijnen van het artikel van Wierd Duk in de Telegraaf van 11 december bleef het opvallend stil onder de Hindoestaanse emancipatie-organisaties. Op verzoek om een reactie, plaatsten zij de verantwoordelijkheid voor een aanpak geheel bij de slachtoffers: ‘Als het waar is wat deze slachtoffers zeggen, dan moeten zij er werk van maken.’ Na deze woorden, kozen zij weer voor de stilte.
Ook Hindoestaanse politici bleven stil rondom deze zaak. De weinige reacties waren vooral veroordelend over de bronnen en de slachtoffers. Mitra Rambaran van CDA-Den Haag trad zelfs op als Narains woordvoerder. Haar verdediging luidde dat de bronnen achter het artikel uit jaloezie gehandeld zouden hebben.
Enkele andere Hindoestaanse podiumpersonen reageerden eveneens veroordelend: de slachtoffers (vanaf 13 jaar) moesten de aangifteroute bewandelen en op social media hun mond houden!
Veel van deze organisaties, politici en personen behoren tot elkaars (en Narains) netwerk en kozen ervoor hun netwerkrelaties niet te beschadigen.
Maar al deze personen weten ook dat de aangifteroute voor Hindoestaanse slachtoffers bijna onmogelijk te bewandelen is. Een patroon in zaken van seksueel geweld onder Hindoestanen is victim blaming: het slachtoffer – of ze nu 6 of 26 jaar is – krijgt de schuld, dat zij de pleger de gelegenheid gaf tot seksuele schending. Haar eer is geschonden en door haar is ook de familie-eer geschonden. Plegers, vooral stiefvaders, ooms en statusrijke derden worden niet aangesproken op hun gedrag. Laat staan dat er voor hen consequenties zijn. Maar de meisjes worden geïnstrueerd om het gebeurde te vergeten, te voorkomen dat de pleger weer de gelegenheid krijgt en er verder nooit meer over te spreken.
Ik ben niet bekend met situaties van seksueel misbruik onder Hindoestanen waarbij ouders het voor hun kind opnamen en een strafrechtelijk proces startten. Wel met zaken die escaleerden tot zwangerschap, uithuisplaatsing of suïcide(pogingen) van misbruikte meisjes.
De ondersteuning van de slachtoffers werd opgepakt door de stichting Femmes for Freedom en mij. De stichting Apna Bhawan sloot al snel aan. Enkele geïnteresseerden boden telefonisch, via Facebook of Twitter hun hulp aan. Zo ontstond vrij snel een diverse groep mensen dat bereid was deze meisjes te steunen: van huisvrouw tot ondernemer, van jongere tot grootmoeder, van ervaringsdeskundige tot getuige. We lieten ons inspireren door de Indiase Gulabi Gang, die met acties en de slogan ‘Hum tumharey saath hai’ (#WeSupportYou) opkomt voor meisjes en vrouwen die misbruikt en/of mishandeld worden. Want de Indiase taboes en de kuisheidsnorm hebben 145 jaar caribisering en verwesterlijking overleefd.
De Gulabi Gang NL was met 16 mensen tussen de 17 en 70 jaar aanwezig tijdens de rechtszaak tussen Narain en de Telegraaf, om op te komen voor het spreekrecht van de meisjes met de pers. De rechter gaf de bezoekers de mogelijkheid om het woord tot hem te richten. Zes personen grepen deze kans, waaronder een slachtoffer.
Na deze emotionele zitting deed de Volkskrant digitaal verslag van het proces. Dit artikel werd vaker door de Hindoestanen gedeeld dan de vorige. Nu plaatsten ook meer mensen een like of hun steunbetuigingen online.
Een belangrijke stap voorwaarts is gezet: slachtoffers uit de jongere generatie Hindoestanen deden (anoniem) hun verhaal bij de media. De media hebben de verhalen opgetekend en onder de Hindostanen ontstaat beweging. Politieke acties zijn nodig om deze beweging vooruit te helpen. Mijn vraag aan politici is daarom: Wat kunt u doen om ervoor te zorgen, dat het zwijgen van Hindostaanse slachtoffers van seksueel geweld niet voortgezet wordt?
