Na jarenlang als burgervader van de hofstad te hebben gefunctioneerd is Van Aartsen nu de interim burgermeester van Amsterdam. In Den Haag waar hij eerder de leiding had over de veiligheidsdriehoek schreef GeenStijl al over de shariapolitie in de Schilderswijk waar de politie niet werd gerespecteerd en buurtvaders en ‘jongeren’ de wijk nu in bedwang moesten houden, omdat dit de politie niet lukte. Hij was er nog trots op ook.
Hetzelfde gebeurde n.a.v. de tragische dood van Mitch Hendriguez, ook toen moesten er in de Schilderswijk buurtvaders de rellen stoppen omdat er geen respect was voor de eigenlijke gezagdragers; de politie. Inmiddels is Van Aartsen in de hoofdstad neergestreken en heeft een nieuw idee om de openbare orde te herstellen na enkele schietincidenten; de moeders van de mocrojongeren.
In een filmpje op TPO legt Van Aartsen uit dat moeders zo gerespecteerd worden in de Marokkaanse cultuur, dat zij het thuis voor het zeggen hebben en de belangrijke beslissingen nemen. Mijn gedachten gingen onmiddellijk naar een ander politiek kopstuk, de (voormalige) minister-president van Marokko, de heer Benkirane, die in 2014 zei dat de rol van de vrouw thuis is, alwaar zij kinderen kan krijgen en opvoeden zoals Allah het heeft bedoeld. Al dat buitenshuis werken leidt daar maar van af, was zijn idee. Gelukkig werd hij door veel vrouwen in Marokko voor deze uitspraak op de vingers getikt, maar toch.
Moet ik Van Aartsens idee over de inzet van Marokkaanse moeders die thuis zoveel voor het zeggen hebben volgens hem in dit licht zien? Is ook de burgermeester van Amsterdam van mening, net als de voormalig premier van Marokko, dat deze vrouwen thuis horen omdat zij daar zo’n belangrijke rol hebben te vervullen, namelijk het oplossen van de problemen van de burgermeester? Heeft Sylvana al gereageerd of is ze nog in overleg met Anja Meulenbelt of in deze kwestie het opkomen voor vrouwenrechten nu de nadruk moet krijgen of toch maar de verheerlijking van de multiculturele omarming? Van het soort meten met twee maten waarbij de vrouwenstrijd dan maar (weer) even moet wachten? Zeg maar; links feminisme at it’s best.
Goed, dan over die belangrijke beslissingen en het respect dat deze moeders – zijn dit trouwens buurtmoeders of toch gewoon ouderwetse huisvrouwen? – volgens Van Aartsen thuis dagelijks ondervinden. Vrouwenrechtenactivistes in Marokko lopen al jaren tegen ditzelfde probleem aan waar Van Aartsen ook in is getrapt; het idee bij veel mannen in Marokko is dat vrouwen gerespecteerd worden omdat zij moeders zijn en je respect voor je moeder behoort te hebben. Maar die moeder is wel thuis en amper zichtbaar in het openbare leven.
De vrouwen gedragen zich naar het leven van het perfecte rolmodel; Fatima, de dochter van Mohammed. Na haar huwelijk met Ali, de latere kalief, werkte hij buitenshuis en zij deed het huishouden. Zie deze hadith: “A woman’s jihad [i.e. striving in the way of Allah] is to behave excellently with her husband).” Ze zorgde daarnaast voor haar vader na het overlijden van haar moeder Khadija en ook voor haar schoonmoeder die ze hielp in het huishouden. Dat is het ‘perfecte voorbeeld’; zorg en gehoorzaamheid.
Ook thuis is de vrouw in Marokko niet bepaald goed af; volgens studie uit 2010 is 63% van de vrouwen in Marokko tussen de achttien en vierenzestig jaar slachtoffer van psychisch of fysiek geweld. Bijna een kwart is slachtoffer van seksueel geweld op enig moment in haar leven volgens hetzelfde onderzoek. Ja, er is gelukkig veel veranderd en feministes in Marokko – die voor heel andere dingen vechten dan de fopfeministes hier in het Westen met hun vrouwenquota voor straatnamen – laten goed van zich horen. Dat neemt niet weg dat de situatie nog niet bepaald rooskleurig is.
Herinnert u zich het filmpje nog waarin vrouwen in Marokko wordt geleerd hoe de sporen van wat rake klappen weg te werken met make-up? Dan heb ik het nog niet gehad over het analfabetisme onder vrouwen, het lage percentage vrouwen dat buitenshuis werkt, het aantal –ondanks de wet die de leeftijd voor het huwelijk heeft verhoogd van vijftien naar achttien – huwelijken met minderjarigen enzovoort.
Deze tradities, de cultuur en de religie die dit allemaal support worden meegenomen wanneer men emigreert, getuige dit citaat uit de Volkrant:
”Vrouwen en meisjes zijn vaak bang voor hun echtgenoot, broer of zoon die hun gedrag wil controleren.”
Verder schrijft Amnesty International:
”Een op de vier vrouwen in Nederland is wel eens mishandeld door een partner. Onder vrouwen van Marokkaanse, Turkse, Surinaamse en Antilliaanse afkomst ligt dat percentage aanzienlijk hoger: partnerdodingen komen er vijf tot tien keer zo vaak voor. Er bestaat in allochtone groepen een sterkere neiging om niet over huiselijk geweld te praten of het niet als een misdrijf te zien.”
Gelet op bovenstaande heb ik dus grote twijfel bij Van Aartsens opmerking dat deze moeders zoveel gezag genieten binnenshuis en dat zij nota bene de sleutel zouden kunnen zijn tot het weer in het gareel brengen van hun zonen. Het lijkt mij eerder dat dit, niet voor het eerst, een verkapte manier is om te laten zien dat je als gemeente niet in staat bent dit probleem op te lossen omdat de Marokkaanse gemeenschap niet wil dat je je hierin mengt. Daarom moeten die moeders soelaas bieden.
Onderliggend probleem is dus het disrespect voor de Nederlandse wetgeving en dito ordehandhaving (politie en burgermeester) en parallel daaraan de schuld en of schaamte die veroorzaakt dat de Marokkaanse gemeenschap hierover zwijgt. Of je nu ‘jongeren’, de buurtvader of de huismoeder wil inzetten, dit is dweilen met de kraan open. Je dient de politie in te zetten en duidelijk te maken dat je het gezag zelf in handen hebt en dit niet weggeeft, niet aan vaders, niet aan moeders en zeker niet aan straattuig dat wil luisteren noch deugen.
Wanneer we dit soort gedrag, deze cocktail van misogynie en geslotenheid enerzijds en disrespect voor en vervreemding van de maatschappij anderzijds, niet benoemen, bespreken en aanpakken moet je niet verwachten dat het tegelijkertijd de oplossing zou kunnen zijn voor gewelddadige ontsporing van straattuig. Het idee alleen al. Ik zou het eerder om willen draaien; wanneer er eindelijk een beter vrouwbeeld komt in deze gemeenschap dan zal het respect voor en het gezag van moeders pas echt kunnen groeien. Dit uiteraard samengaand met – het wordt wel eens tijd na vier generaties – het idee dat de Nederlandse samenleving niet eng, gevaarlijk of duivels is zodat je daarin zelf alle wegen weet te bewandelen wanneer je op problemen stuit. Zwart schrijft hierover in de Volkskrant:
”Daarnaast is er de angst voor van alles wat zich buiten de deur af speelt en de angst voor de duivel en de hel.”
Tot die tijd dwing je respect voor Nederlandse wet en voor de Nederlandse politie af, daar smeek je niet om onder het genot van een kopje thee. Beginnend met zelfrespect voor de eigen wet en regelgeving en onze openbare orde. Wanneer je zelf al toegeeft het elders te moeten zoeken, hoef je ook niet te verwachten dat een ander je gezag wel respecteert. Bovendien leg je een enorme druk op vrouwen om een probleem op te lossen dat je zelf mede-creëert door niet dwingend genoeg op te treden en het onderliggende probleem van deze vrouwen te ontkennen en te negeren, sterker nog, de burgermeester schetst een volstrekt verkeerd beeld van de situatie door te doen alsof deze vrouwen thuis zoveel gezag hebben terwijl de cijfers iets totaal anders laten zien. In de eerder gegeven link schrijft Zwart hierover in de Volkskrant:
”De ouders, ook vaak alleenstaande moeders, zijn niet in staat hun kinderen in onze tamelijk gecompliceerde samenleving, die ze zich onvoldoende eigen hebben gemaakt, op te voeden.”
Deze vrouwen wil Van Aartsen dus gebruiken om de ontspoorde jongens weer in het gareel te krijgen? Laat me niet lachen.
