”La Politique et le sort des hommes sont formés par des hommes sans ideal et sans grandeur”
− Albert Camus
Politici zijn meesters in het manipuleren van de perceptie. Zo was het beeld van de USSR tijdens de Koude Oorlog zodanig opgeschroefd dat niet betoogd kon worden dat de Russen geen wezenlijk militair gevaar vormden voor het Westen. Feitelijk was het spiegelbeeld waar en bedreigde het oppermachtige Amerika haar voormalige bondgenoot van alle kanten.
Onderwijl werden nationalistische Derde Wereld leiders in de anticommunistische hysterie automatisch gezien als handlangers van het Rode Gevaar. Bovendien werd door de fixatie in het militaire volledig over het hoofd gezien dat het diepste wezen van het Marxisme, de radicale gelijkheidswaan, via cultuurkritiek en agitprop wereldwijd verspreid werd.
Met de voorgaande alinea heb ik slechts een minuscule greep gedaan in de ‘case-base’ van de geschiedenis. Want naast het bespelen van de perceptie door imperialist and corporate America had ik evenzogoed de Nieuw Linkse hersenspoeling kunnen aansnijden (dat iedereen onverbiddelijk gelijk is en dat ‘seks, drugs, and rock & roll’ de wereld verbeteren). Of om het even welke ‘superstructuur’ dan ook (liberalisme, feminisme, economisme, hedonisme etcetera). Ik had voorts net zo goed de manipulaties van het Witte Huis in de Tonkin Golf, de moord op de gebroeders Diem, de poging tot moord op Fidel Castro en de coup tegen premier Mossadeq van Iran kunnen noemen. Of talloze andere ongerechtigheden die zich hebben voorgedaan en zich nog steeds voordoen, week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit, eeuw in eeuw uit, waar ook ter wereld.
Wat mij hier in ieder geval niet interesseert, is vaststellen of in genoemde gevallen de kogel (of desinformatie) van rechts, dan wel van links kwam. Want noch van het één, noch van het ander is uiteindelijk enig heil te verwachten. Waar het mij wél om gaat is dat de politieke geschiedenis stampvol machinaties, leugens, misleiding, vervalsing en misdaden zit. Zelfs uit de boezem van het ogenschijnlijk onkreukbare Nobel Comité zijn verdenkingen van verdorvenheid naar buiten gebracht. En jaren na de Kosovo-crisis ligt nu vast dat de berichten over genocide en honderdduizenden vermisten eertijds deel uitmaakten van een systematische propagandacampagne (tegen Servië). Achteraf was deze aanvalsoorlog niets anders dan de eerste test van een model voor de latere oorlogen tegen Irak, Afghanistan en Libië. Het ging erom de ‘interventies’ van de NAVO/VS als geaccepteerd middel ingang te doen vinden bij het grote publiek teneinde overal ‘democratie’, kapitalisme en liberalisme te kunnen vestigen.
Niet alleen in het Grote Theater van de wereldpolitiek (met Amerika’s aanspraak op full spectrum dominance, zelfs in outer space), ook in de ‘democratievrije zone’ van Brussel circuleren leugens, zijn politici voor macht en geld te beïnvloeden en komen allerhande onoprechtheid en fraude veelvuldig voor. De malversaties en dubbele agenda’s op Europees niveau zijn zo talrijk dat het onmogelijk is ze binnen het bestek van een pamflet te inventariseren. In zijn memoires over de Griekse schuldencrisis heeft Yanis Varoufakis in ieder geval naar hartelust geschreven over wat er zich zoal afspeelt in kringen van het ‘deep establishment’ van de EU – Onbetrouwbaarheid, cynisme, leugenachtigheid, incompetentie en andere ondeugden en insufficiënties. Iedereen die denkt dat de EU het welzijn van het volk dient (en niet de belangen van de Money Makers) leeft een feitenvrij leven.
Op nationale, provinciale en gemeentelijke niveaus is het inventariseren van bedrog eveneens een gebed zonder eind. Vrijwel wekelijks halen corruptieschandalen het nieuws, vooral als gevolg van de liberalisering van de zorg en de immer dubieuze transacties in de vastgoedsfeer en de stadsrenovatie. Iedereen kent wel dergelijke voorbeelden. En dan hebben we het over onregelmatigheden die aan het daglicht komen. Alleen al in de week waarin uw schrijver deze woorden noteerde, speelden er diverse schandalen (onder andere in de sociale woningbouw en in de zorgsector). En nu ik de vorige zin een paar dagen later weer zie, berichten het NOS-journaal en de internetkranten dat zorginstellingen dubbel declareren. En zo gaat het maar door, in een eindeloze aaneenschakeling, tot op de dag van vandaag. Waarschijnlijk tiert de corruptie structureel. Dit, althans, doet een onderzoek van de Vrije Universiteit onder ambtenaren vermoeden. Want bij politici, aldus de bevraagde ambtenaren, is integriteit ver te zoeken.
Politiek, alles welbeschouwd, is een totaalopsomming van mooipraterij, ambitie, wraak, intrige, verraad, machtswellust en hebberigheid. Nergens anders vindt men zo veel onoprechtheid, leugen en eigenbelang als in de besloten beraadslagingen en geheime correspondentie van presidenten, ministers, speciale zaakgelastigden en ‘cocktailprikkers’ (de twee laatsten zonder politiek mandaat). Het is de beste arena om – onder de vlag van communicatie en diplomatie – met groot effect te manipuleren, te liegen, en te bedriegen. Niet voor niets circuleert het gezegde dat politiek eenvoudigweg ‘showbiz for ugly people’ is. Iedereen die zo nodig ‘de politiek in wil’ moet daarom apriori grondig worden gewantrouwd. Terecht doet in de psychiatrie de ‘grap’ de ronde dat niet weinig politici persoonlijkheidskenmerken als charme en manipulatieve leugenachtigheid delen met psychopaten.
Een normaal mens heeft een afkeer van leugenachtigheid. Hij heeft daarentegen intuïtief respect voor een dappere filosoof-koning die zich toelegt op wijsheid, deugd en nederigheid. Daarom moet in ieder geval vanaf nu zeker gesteld worden dat volksvertegenwoordigers, ministers en andere gezagsdragers dit zijn uit heilige roeping. De beste garantie hiervoor is dat bestuurders – net zoals bisschoppen – hooguit voor een basaal levensonderhoud betaald krijgen. Want voorgaan in nederigheid, dienstbaarheid en deugdzaamheid is de eenvoudigste weg naar maatschappelijke orde en gerechtigheid (en daarmee vrede). Vooral ambitieuze would-be politici moeten daarom zo veel mogelijk worden geblokkeerd.
Veruit de meeste politici, immers, zo leert de geschiedenis, zijn mensen die over vrede spreken, maar in hun hart kwaad met zich meedragen. Het bezit van macht en geld is het enige dat ze diep in hun hart begeren. Ze zijn – om te scoren – op zoek naar prestigeobjecten; of naar ‘oplossingen’ en problemen. En als er geen problemen zijn, creëren zij die zelf wel. Dat het bestuur grotendeels in handen is van machtshongerigen en roofzuchtigen, verklaart dat er doorheen de geschiedenis nog geen enkele rechtvaardige en robuuste vorm van bestuur is geëvolueerd.
Bovendien ontbreekt het politici doorgaans aan echt inzicht in de gevolgen van het beleid dat ze voeren. Dit laatste verklaart dat er zelden sociale en politieke problemen worden opgelost door besluiten van politici. In ieder geval is er in vijfduizend jaar zelden een conflict opgelost dat niet al de zaden van het volgende in zich droeg. ‘In ongeveer 3500 jaar van geschreven geschiedenis, is er gedurende meer dan 3230 jaar oorlog geweest en maar 227 jaar vrede.’
Om de Westerse cultuur te redden van nog verdere morele indolentie, pragmatisering, feminisering, individualisering, en – uiteindelijk – ontbinding, moeten ‘Berufspolitiker ohne Beruf’ (Weber) geblokkeerd worden. Maar dat is pas het begin. Ook de top van het ambtelijk bestuur, de rechtbanken en het militaire apparaat zullen gezuiverd en vervolgens bemand moeten worden door superieure karakters – mensen van goede wil die de joods-helleens-christelijke traditie van het Westen heldhaftig verdedigen. Personen, dus, die de tegenspelers zijn van de indifferente, pragmatische mens en die ervaren hebben dat het oordelen met louter menselijke maatstaven de inleiding vormt tot de neergang van iedere cultuur.
Over de indifferente mens valt veel te zeggen, zo veel dat het niet past om hier daarop in te gaan. Ik vertel u alleen dat de indifferente, neutrale mens geen centrale waarden verdedigt omdat hij uiteindelijk altijd bereid is deze tot inzet te maken van een lauw ‘redelijk compromis’. De meeste stemmers in een democratie deugen daarom evenmin als hun pseudovertegenwoordigers. Ze horen liever leugens dan elementaire en evidente waarheden onder ogen te moeten zien. Ze zijn al even geperverteerd als de generatie die Christus aantrof (Lukas 9, 40). Inderdaad, Jorge Luis Borges ziet het goed: democratie is ‘de wanhoop geen helden te hebben die ons leiden.’ En Miguel de Unamuno’s ‘gesystematiseerde afgunst’ is een al even goede typering ervan.
