“Ik voel me genaaid. Door TPO. Door Esther van Fenema. Door de slinkse wijze waarop ik als nietsvermoedende lezer werd geconfronteerd met een ziekelijke hoeveelheid informatie over de mentale afgrond die De Luizenmoeder is. De Luizenmoeder is het luik in de Marianentrog der NPO. Dieper zinken kan dus toch.
Echte humor is allang verboden. Kijk naar Monty Python en je weet onmiddellijk: de NPO had dit niet alleen afgewezen, de NPO had ervoor gezorgd dat de makers nooit meer in Nederland aan de bak zouden zijn gekomen. Of erger – en een geparkeerde Daimler was een stille getuige geweest.
Esther van Fenema trekt in een ruk het verband van de stinkende wond: ‘De Luizenmoeder leert ons dat we binnen de grenzen van de NPO heus grapjes mogen maken over gevoelige maatschappelijke thema’s.’ Een goede beschrijving van een absurde realiteit. Een realiteit waarin Erich Honecker zegt dat het communisme helemaal niet tegen luxe is, dat de mogelijkheid om een auto te kopen daarvan getuigt en vervolgens wijst naar een showroom waar een overleden Trabant staat te semiglanzen op gebroken tegeltjes van gemarmerde nepperij.
De Luizenmoeder is gesanctioneerde humor. Goedgekeurd door de NPO. De lobotomie uit One Flew Over The Cuckoo’s Nest. Humor bevindt zich doorgaans aan de uiterste rafelranden van smaak en vrijheid. De Luizentrut is een product van warm behangplaksel dat met natte relimondjes wordt geconsumeerd. Toen alle cabaretiers nog linkse slippendragers waren, werden we daarvoor uitvoerig gewaarschuwd door zo iemand als Youp (vzmh). Nu de diversiteit is (was, eigenlijk) doorgebroken in het koninkrijk van de lach, is het kennelijk tijd om de geest weer in de fles te stoppen. Want we hebben dingen afgesproken in dit land.
Op het moment dat we afspreken waarover we wel en niet grappen maken, is er van dit land weinig over. Derhalve driewerf dood aan gesanctioneerde humor.
Traditiegetrouw wil ik graag afsluiten met het dwingende gebod dat net geen imperatief is: gaarne verwijderen! En anders komt Juf Ank op het gezicht van de hoofdredacteur zitten.
Met vriendelijke groet,
Rooie Kees*”
*Rooie Kees lijkt een pseudoniem dus u begrijpt: bij hoge uitzondering een inzending van een anoniem doch eloquent schrijvend rukkertje.
