‘Ik zal de wereld nooit meer zien’. Dit is het gruwelijke geschreeuw van de prominente Turkse journalist Ahmet Altan (68) vanuit de gevangenis. Hij is samen met zijn broer Mehmet namelijk onlangs door de rechters van Erdogan veroordeeld voor het leven, omdat hij nogal uitgesproken was over de Koerdische kwestie en de Armeense/Assyrische genocide. Wat kunnen zijn Nederlandse collega’s voor hem doen? Of hebben zijn collega’s op zijn geschreeuw al gereageerd?
Voor zover bekend zijn er in Nederland weliswaar in het verleden wat kleine acties gevoerd voor de gevangen genomen journalisten, maar voor de gebroeders Ahmet en Mehmet zijn er geen specifieke acties gevoerd. Ook Amnesty laat het trouwens volledig afweten. Er lijkt bij iedereen een soort berusting wat betreft de schending van de mensenrechten in Turkije en in het bijzonder over de gevangen genomen journalisten. Turkije is onderhand een van de gevaarlijkste landen van de wereld voor journalisten geworden. Wie is ook al weer kandidaat lid van de Europese Unie? Welk land krijgt nog steeds miljoenen om zich voor te bereiden op toetreding tot het beschavingsproject? Juist, Turkije ja.
En dan gaan mijn gedachten onmiddellijk als journalist nog meer uit naar Ahmet en Mehmet. En denk aan de woorden van Ahmet in het Algemeen Dagblad: “We zullen de rest van ons leven alleen in een cel zitten, drie meter lang en drie meter breed. We zullen naar buiten mogen om een uur per dag zonlicht te kunnen zien. We zullen nooit gratie krijgen en we zullen sterven in een gevangeniscel. Dat is het vonnis. Ik zal de wereld nooit meer zien.:
De Nederlandse collega’s kunnen uiteraard in ieder geval veel meer doen voor de journalisten in Turkije dan nu het geval is. Na de veroordeling van de twee gebroeders heb ik tevergeefs bijvoorbeeld op de sites van de Nederlandse Vereniging voor Journalisten (NVJ) en Villamedia naar een bericht gezocht over de veroordeling en de schreeuw van Altan. Ook andere grote media hebben het volledig laten afweten. Ik vraag me voortdurend in dit soort gevallen af wat bijvoorbeeld Lucas Waagmeester als correspondent van de NOS in Turkije de hele dag doet? Durf hij niet, mag hij niet of wil hij geen verslag doen van dit soort bizarre ontwikkelingen in het land? Dit geldt ook voor andere Nederlandse kranten en hun journalisten in dat land? Als ik de naam van Altan in de Nederlandse versie van Google tik, dan verschijnt alleen het artikel in het AD over zijn veroordeling. Dat is nogal karig te noemen. Iets meer aandacht alstublieft, zou ik namens de gebroeders willen schreeuwen.
Behalve aandacht in de media, zou de NVJ een comité bestaande uit prominente journalisten in het leven mogen roepen om de collega’s in Turkije meer te ondersteunen. Een dergelijk comité zou bijvoorbeeld pro-actief de lange arm van Erdogan in de Tweede Kamer kunnen aanspreken. Maar ook de vele stemmers van Erdogan in Nederland hebben een verantwoordelijkheid als het om dit soort zaken gaat. Dit comité zou de vertegenwoordigers van deze mensen in moskeeën en verenigingen kunnen opzoeken. Wel op de barricades gaan als een een minister geen toestemming krijgt om campagne te voeren voor een dubieus referendum en preekhaat houden in moskeeën over de inval in Efrin, maar de onderdrukking van journalisten wel voor lief nemen? Wie a zegt, moet ook b zeggen. Hiernaast moeten Soennitische intellectuelen die aanhangers zijn van Erdogan in Nederland ook op hun verantwoordelijkheid aangesproken worden. Wel als de lange arm van Erdogan dienen als bijvoorbeeld om de erkenning van de Assyrische/Armeense genocide, maar intussen de mensenrechten in hun vaderland ontkennen, verzwijgen of bagatelliseren!
De gevangen genomen journalisten zijn tenslotte vaak niet rijk. Vanuit Nederland zou elk vorm van financiële ondersteuning welkom zijn. Onder leiding van de NVJ zou dit geregeld kunnen worden.
