In het Verenigd Koninkrijk zijn er grote misbruikschandalen jarenlang verzwegen. Het gaat om de plaatsen: Rotherham, Leicester, Leeds, Newcastle, Halifax, Norwich, Peterborough, Middlesbrough, Birmingham, Oxford, Manchester, Rochdale en zoals het zich nu laat aanzien ook Telford. Niet alleen hebben de autoriteiten niet ingegrepen, ook de media hebben de laatste dagen over het misbruik in Telford gezwegen in alle talen, zie hiervoor TPO/Bert Brussen.
Na dagenlang zwijgen, is daar dan nu een artikel op o.a. nos.nl waarin Tom Harding, politiecommissaris van West Mercia, wordt geciteerd: ”Daarom neem ik nadrukkelijk afstand van het aantal van duizend of meer”, zegt commissaris Harding over de “tot mogelijk duizend” slachtoffers die The Mirror beschrijft. Hij denkt dat de krant dat aantal sterk heeft overdreven. Aldus de NOS. Ik ben geen journalist, ik werk niet bij de NOS, maar heb meer gevonden dan de hardwerkende kwaliteitsmediamedewerker van dienst. Voor een schatting van het aantal slachtoffers heeft de krant die hiermee als eerste naar buiten kwam, The Mirror, hulp gekregen van professor Liz Kelly van de Child and Woman Abuse Studies Unit van de London Metropolitan University. Zij heeft hen op basis van haar expertise en met de gegevens die The Mirror had geholpen een schatting te maken. Dus een gerenommeerde professor inzake misbruik van vrouwen en kinderen, maar haar naam en functie worden door de NOS niet vermeld, gek, want hoor en wederhoor (hoe komt een collega nieuwsbrenger aan deze cijfers) is toch het stokpaardje van kwaliteitsjournalisten zou je denken.
Je mag je sowieso afvragen waarom, nu na o.a. Rotherham toch wel bekend is dat de politie decennia lang zoveel heeft laten liggen aangaande zware misbruikzaken, de NOS alleen de politie aan het woord laat. Daar komt bij dat een woordvoerder van de Telford and Wrekin Council zelf heeft gezegd: “Telford will be covered by the national CSE (child sexual exploitation) review.” Juist ja, er moet dus nog onafhankelijk onderzoek komen van een landelijke instantie. Toch gek dat ook dit niet in het artikel op de site van de staatsomroep staat, maar wel dat er al iemand geciteerd wordt die zegt dat het aantal waarschijnlijk sensatie is en dat er “contact is met 46 ‘jonge mensen’ en de politie van Telford”. Dat er met ‘maar’ 46 slachtoffers contact is, wil niet zeggen dat er niet meer slachtoffers zijn volgens mij. Zeker niet wanneer wat van Rotherham en alle andere plaatsen die ik eerder noemde bekend is, namelijk dat de politie niet ingreep. Je zal als slachtoffer wellicht wel een paar keer op je hoofd krabbelen voor je met de politie in contact treedt, lijkt mij zo, gezien de geschiedenis.
”Lees de krantenkoppen, lees de verslagen. Waar hebben ze het over? Het gaat over zaken van twintig of dertig jaar terug, die teruggaan tot in de jaren 90”,
zegt Harding tegen de BBC citeert de NOS vrolijk verder. Hiermee wordt sterk de indruk gewekt dat het om slachtoffers uit het verleden, niet het heden, gaat. Frappant want The Mirror zelf zegt hierover dat er gedurende veertig jaar, vanaf 1980, onderzoek is gedaan. De krant ontkent dus niet dat er oude zaken bij zitten, maar vraagt juist aandacht voor het feit dat er al zolang misbruik heeft plaatsgevonden, veertig jaar naar schatting, zonder dat er iets gebeurde. De feiten ken ik ook niet, wij moeten zoals hierboven staat, het onderzoek afwachten, maar juist dit had de NOS even mogen vermelden in plaats van eenzijdig de politie aan het woord te laten, collega-journalisten niet te vragen hun kant van het verhaal te vertellen, en geen van de professionals te noemen waar de krant mee sprak noch de slachtoffers citeren of aan het woord te laten. Nu blijkt de NOS toch vooral de spreekbuis voor de politie te zijn die – als waar is wat The Mirror schrijft – wel wat boter op het hoofd heeft en er belang bij heeft de indruk te wekken dat zij niets verkeerd heeft gedaan.
Weer de woorden Pakistaanse en Aziatische daders, ook nu op de site van de NOS. Ik heb een aantal officiële rapporten gelezen aangaande het misbruik in Rotherham. Een rapport (Independent Inquiry CSE in Rotherham) stelt in hoofdstuk elf:
”There was too much reliance by agencies on traditional community leaders such as elected members and imams as being the primary conduit of communication with the Pakistani-heritage community.”
Frappant dat er wel staat dat er met de imam is gesproken, terwijl de religie niet wordt genoemd maar men spreekt over Pakistaanse of Aziatische afkomst. In het rapport dat ik eerder noemde, staat ook te lezen dat wanneer er ‘issues of race’ zijn, deze besproken moeten worden. Nergens wordt de religie genoemd, behalve, zoals eerder geschetst, dat er wel staat dat autoriteiten spraken met de imams als vertegenwoordigers van de inwoners uit de Brits-Pakistaanse gemeenschap en dat er acht moskeeën zijn in Rotherham voor ongeveer 8000 mensen van Pakistaanse of Kashmir origine – ongeveer 3.1 % van de totale populatie in het gebied rond Rotherham. Aziatisch is dus niet voldoende, omdat Japanners bijvoorbeeld niet vaak islamitisch zijn. Iemand uit India, ook een Aziatisch land, kan bijvoorbeeld ook Hindoestaans of christelijk zijn. Maar ook de term ‘Pakistaans’ is misleidend, omdat dit ook een sikh of een christen kan betreffen, beide religieuze minderheden in Pakistan.
Dit zijn hele gevoelige en delicate zaken, maar de manier waarop men al jaren de grote roze olifant in de kamer blijft negeren, gooit juist steeds maar weer olie op het vuur. Het is om meer dan een reden van groot belang wel de religie te benoemen. Ten eerste omdat het rapport bijvoorbeeld de English Defence League (EDL) noemt en vreest dat ‘racisten’ met deze problematiek aan de haal gaan. Men erkent ook dat professionals bang waren voor racist uitgemaakt te worden als men over het misbruik door ‘Pakistanen’ zou spreken. Juist door te benoemen dat het niet om de daders hun afkomst of huidskleur gaat, maar om hun religie, iets wat dus niets met ras en derhalve ook niets met racisme te maken heeft, lijkt mij dat dit openlijk erkennen juist goed zou kunnen werken. Hoe makkelijk kan het zijn? De mensen die vrezen voor ‘racisme’ zou toch eens duidelijk gemaakt moeten worden dat religie en ras niet hetzelfde zijn.
In de rapporten die ik heb wordt meerdere malen gesproken over het trainen van professionals. Onder andere dat deze ook getraind worden in hoe (potentiele) daders te herkennen. Een van de aanbevelingen – nummer 14 – in het rapport luidt:
”The issue of race should be tackled as an absolute priority if it is a significant factor in the criminal activity of organised child sexual abuse in the Borough.”
Ik zou ras aanvullen met religie. Dit is belangrijk omdat in Rotherham 97% van de slachtoffers blanke meisjes waren en het merendeel van de daders was moslim. De islamitische bronteksten en geschiedenis kennen nogal wat voorbeelden van misbruik van blanke – en overigens op grote schaal ook Afrikaanse – vrouwen. Seksslavinnen voor de harems, maar ook de houri’s ( de vrouwen als beloning in het paradijs) worden beschreven als blanke vrouwen, bijna doorschijnend:
”…everyone will have two wives from the houris, (who will be so beautiful, pure and transparent that) the marrow of the bones of their legs will be seen through the bones and the flesh” Sahih Bukhari, boek 54, hadith nummer 476
”A houri is a most beautiful young woman with a transparent body. The marrow of her bones is visible like the interior lines of pearls and rubies. She looks like red wine in a white glass. She is of white color, and free from the routine physical disabilities of an ordinary woman such as menstruation, menopause, urinal and offal discharge, child bearing and the related pollution.” Jami al-Tirmidhi. Vol. II blz.35-40
In deze teksten – er zijn er nog veel meer – valt duidelijk te lezen dat niet alleen in deze wereld maar ook in het hiernamaals het hebben van witte seksslavinnen geen probleem is. Sterker nog, als dit in het bijzin van de islamitische god ook plaatsvindt, is er blijkbaar niets mis met het idee zelf, nee, deze houri’s worden beloofd door de islamitische god ‘Allah’. Juist deze vorm van racisme wordt amper besproken wanneer het over Rotherham en andere plaatsen gaat. Wanneer je aan daderprofilering doet en zeer significante informatie weglaat, kun je nooit een volledig beeld van de situatie krijgen. Misbruik op zo’n grote schaal, zoveel slachtoffers, zoveel daders die bijna allemaal uit een specifieke groep komen, kun je niet negeren.
De reden dat de religie, en niet de huidskleur of het ras van de daders, belangrijk is om mee te nemen in de analyse van dit probleem, is dat door de eeuwen heen in landen die gedomineerd werden door de islamitisch wet er een systeem was van jihad en dhimmitude. Niet-moslims onder islamitische heerschappij leefden altijd in een sfeer van angst, onder andere voor massaverkrachting. Dit komt omdat in de islam het nemen van vrouwen en kinderen als oorlogsbuit onder andere wordt gesanctioneerd in de koran, de soenna van Mohammed en de islamitische wet. Ook in de harems leefden gevangengenomen niet-moslimvrouwen.
Een dhimmi, een jood of christen onder islamitische wet, mocht niet getuigen tegen een moslim in de rechtbank, de getuigenis van een vrouw, ook die van een islamitische vrouw, is maar de helft waard van die van een man. Overigens is er nog een verschil in hadd-misdrijven; moord, verkrachting, aanranding, berovingen zijn zaken waarin een vrouw niet mag getuigen. Wanneer de dhimmi’s het akkoord met de islamitische heersers verbraken, volgde de jihad. De jihad betekende dus dat vrouwen en kinderen als (seks)slaaf mochten worden genomen of verhandeld. Deze constante druk op de dhimmibevolking en de wetenschap dat moslims hier meestal ongestraft mee weg konden komen, heeft eeuwenlang geduurd. Dit kweekt uiteraard een cultuur van seksueel misbruik, omdat misbruik floreert in situaties van ongelijke machtsverhoudingen. Voorbeelden zijn de massaverkrachtingen in Damascus in 1860 en in Casablanca in 1907. James Riley (kapitein, negentiende eeuw) schrijft: ”The rape of Jewish women in Morocco happens without the smallest restraint.” Nu nog gebeurt dit onder andere in Pakistan en Egypte; het ontvoeren en verkrachten van niet-islamitische vrouwen en meisjes. Dr. Mark Durie heeft hierover een zeer goede video op YouTube staan en heeft een zeer lezenswaardig boek geschreven: The Third Choice. Hij is een van de mannen die ik altijd de drie wijzen uit het Oosten noem; dr. Raymond Ibrahim en dr. Jay Smith horen daar ook bij. Durie is Australiër, Ibrahim van origine Egyptenaar en Smith opgegroeid in India, vandaar.
De rapporten en artikelen in kranten en tijdschriften spreken wel over ‘cultuur’, maar ik zou toch willen benadrukken dat theologie en cultuur elkaar beïnvloeden. Dit wil uiteraard niet zeggen dat alle moslims dit doen of dat verkrachting binnen een situatie waar geen sprake is van jihad of oorlog toegestaan is binnen de islam. Dat is niet zo. Wat wel van belang is, is dat er over gesproken wordt en dat erkend wordt hoe deze cultuur is ontstaan, wat het inhoudt en hoe dit probleem aangepakt kan worden. Om de hete brij heen draaien heeft geen zin en lost de situatie van zovele slachtoffers niet op.
De Pakistaanse, islamitische gemeenschap zelf zwijgt ook, zo blijkt uit het rapport. Bovendien, niet voor het eerst, volgt er weer vermeend eigen slachtoffer-zijn dat totaal voorbij gaat aan de ernst en het leed van deze meisjes:
”The Inquiry spoke to several Pakistani-heritage women who felt disenfranchised by this and thought it was a barrier to people coming forward to talk about CSE. Others believed there was wholesale denial of the problem in the Pakistani-heritage community in the same way that other forms of abuse were ignored. Representatives of women’s groups were frustrated that interpretations of the Borough’s problems with CSE were often based on an assumption that similar abuse did not take place in their own community and therefore concentrated mainly on young white girls.”
Ook hierover moet gesproken worden, omdat dergelijke reacties – net als het zwijgen van de autoriteiten en de media – olie op het vuur gooien wanneer er misbruik plaatsvindt op zo’n grote schaal, de autoriteiten bang zijn te discrimineren en de gemeenschap dan ook nog een soort wedstrijd lijkt te doen wie het meeste slachtoffer is of dat recht mag claimen. Daar is niemand bij gebaat.
