Lang geleden vulde ik een rubriekje voor het Staatsradio1-programma Vrijdagmiddag Live (TROSAVRO, maar het begon nog bij AVRO, toen fusies het omroepbestel nog niet als een kanker levend hadden opgevreten) bij de NPO. Dat was nog vóór iemand bij de NPO besloot om alles wat wél leuk en origineel is van Radio 1 af te schieten, op weg naar nog minder luistercijfers. Vrijdagmiddag Live was zo’n leuk en origineel programma, en was waarschijnlijk te succesvol, dus moest het kapot.
Ooit was in dat programma Tim Knol te gast. Knol kwam, speelde de sterren van de hemel, en toen het programma was afgelopen zei hij uit het niets tegen mij: “Zo, nu even eten, want Tim Knol lust wel een hapje”, terwijl hij grijnzend over zijn buik aaide. Mind you, ik had hem nog nooit ontmoet, en hij mij ook niet, maar volgens mij horen ontmoetingen zo te zijn. Daarna dronken we bier en bleek Tim Knol vooral een muzikant, die gewoon graag wil spelen en verder geen gelul. Muziek maken, als een echte muzikant.
Nu lees (en zie) ik dit: de volstrekt uitgerangeerde radio-DJ Giel Beelen, die na jarenlang tonnen belastinggeld per jaar te hebben verdiend, bij BNNVARA weg moest omdat niemand nog naar hem wilde luisteren kan het niet langs zijn narcistische ego krijgen dat Tim Knol ooit eens iets heeft getweet(!) waar Giel ‘het enige echte genie waar het universum om draait’ Beelen het niet mee eens is.
U moet weten: sommige dingen staan vast als onwrikbare waarheden en Giel Beelen is de enige man die weet welke dingen dat zijn. Wanneer je dus als infantiele puberhumor-DJ tijdens je liveradio-uitzending een piepjonge getalenteerde zangeres stalkt met een streaker die doodleuk zijn pielemuis voor de ogen van de getalenteerde zangers uitrolt dan is dat, volgens de wetten van Giel Beelen, hoe dan ook ‘leuk’. Punt. Wie het niet leuk vindt zit fout en heeft het niet alleen verkeerd maar moet zich ook komen verantwoorden bij Giel ‘ik ben de enige echte maat der dingen’ Beelen. Desnoods maanden later.
Dus werden Tim Knol en zijn bandleden, waaronder Anne Soldaat wat ook al zo’n geniaal talent is die dingen wél begrijpt, door de uitgerangeerde DJ Giel Beelen geterroriseerd met typische linksrancuneuze BNNVARA-‘humor’. ‘Humor’ die in 1991 nog leuk was maar in 2018 de houdbaarheidsdatum al lang heeft overschreden. Net als Giel Beelen zelf.
Diep en diep triest. Dan ben je dus een professioneel muzikant, en leef je, gepassioneerd als je bent, voor je muziek en denk je dat je wordt uitgenodigd omdat je mooie muziek maakt, en dan word je gewoon slachtoffer van dichtgetikte moralistische rancune van een te veel verdienende joker die zo solipsistisch als de neten is en zijn eigen universum heeft ontworpen waarin het publiek voor altijd klapt.
Gelukkig is Tim Knol géén middelmatig halftalent, geen Giel Beelen of Barry Atsma of Victor Reinier of hoe al dat andere DWDD-tafelzilver ook mag heten. Tim Knol heeft gewoon ballen en principes. Een rechte rug. Een persoonlijkheid, karakter. Dat is tegenwoordig erg zeldzaam, in Nederland heel erg zeldzaam. Niet zo gek, want in Nederland kan karakter, brille, persoonlijkheid, en echt serieus talent je dood worden, zoals we inmiddels weten.
Giel Beelen zal het nooit gaan begrijpen. Het is precies wat die ‘manager’ (kennelijk niet eens de manager) van Knol uiteindelijk zegt tegen Beelen als Beelen hem uitscheldt voor ‘slechte manager’: “Nee, jij bent een slechte radiomaker”.
Precies dat!
Suck on it, Giel Beelen. Je bent een eenvoudige poppenspeler in het theater van vergankelijkheid en het aplaudisserende publiek is niets meer dan het ingebeelde publiek in je hoofd. In het duister van je eigen universum zie je niet dat de zaal leeg is.
Nederland heeft dringend meer artiesten van het kaliber Tim Knol nodig. Mensen die zeggen waar het op staat, die niet langer dansen op de eentonige muziek die uitsluitend door anderen wordt bepaald. Nederland wil minder, minder, minder Giel Beelen, minder, minder, minder dertien in een dozijn ‘radio-dj’s’, minder, minder, minder klappende zeehonden, volgzame lemmingen en zalvende zombies.
Ik verlang naar mensen met karakter. Persoonlijkheid. Echt talent. Met stalen ballen en een ruggengraat van graniet. Ik hoop op nog 100.000 artiesten van het kaliber Tim Knol. Talenten met de authenticiteit van een bazenartiest als Daniel Lohues, met de soevereiniteit van zeldzaam getalenteerde acteurs als Carine Crutzen, met de passie van iemand als Martin Koolhoven, met de doorzettingskracht van Eddy Terstall, de verrassende originaliteit van iemand als Roderick Veelo, de unlimited power van Thierry Baudet en Annabel Nanninga of de onverbiddelijke doortastendheid van mensen als Ronald van Raak, Dominique Weesie, Hafid Bouazza, Youri Albrecht, Hans Teeuwen, Ebru Umar, Johan Derksen, Chris Aalberts of zelfs Waylon, die in elk geval doet waar hij zélf zin in heeft. En dan ben ik er nog tientallen vergeten.
Dát is wat ik wil. En, godzijdank, steeds meer Nederlanders willen. We zijn klaar met die laffe kleffe lauwe hap proto-BN’ers. Met die drooggekookte factota die inmiddels elk gebied van alles wat met creativiteit heeft te maken volkomen hebben kaalgegrazen, van muziek tot schilderkunst, van acteren tot schrijverschap. (Was iemand het al opgevallen dat één van de weinige enige echt goede Nederlandstalige schrijvers in de media die nog over is, namelijk Herman Brusselmans, een Vlaming is? Zo slecht is het nu dus met de Nederlandse literatuur gesteld, we moeten de getalenteerde auteurs lenen bij de Belgen.)
Nederland wil niet verder met nog meer feministische deugmannetjes ‘tegen het cynisme’ en oh zo sociaal bewogen vrouwtjes, die allemaal vinden dat ze iets kunnen omdat ze 150 jaar geleden een keer een cabaretprijsje hebben gewonnen. Stop met al die prefab-artiesten. Met VARA-talkshows. Met de katten van Eva Jinek. Met Caroline Tensen of Frits Sissing die elk jaar weer komen ‘opstaan tegen kanker’, maar vooral opstaan voor zichzelf met dank aan ongeneeslijke volksziektes.
Minder, minder, minder Giel Beelen! Meer, meer, meer Tim Knol! Alstublieft! Ik smeek u!
