Het is u wellicht ontgaan – er keken maar 149.000 mensen naar – maar afgelopen donderdag zond Powned de ‘documentaire’ De Slag om Rotterdam uit. In de vijftig minuten durende video staat de laatste verkiezingscampagne van Leefbaar Rotterdam centraal. Powned staat bekend om het stellen van kritische vragen en doet ook niet aan politieke correctheid. Echte harde vragen worden bij uitstek gesteld door Powned, nietwaar? Een goed plan dus om Leefbaar Rotterdam eens aan deze methode te onderwerpen.
In het boek van Mark Hoogstad – Rotterdam, stad van twee snelheden – leren we waarom. Hoogstad verhaalt over de laatste vier jaar waarin Leefbaar samen met D66 en CDA de stad bestuurde. Joost Eerdmans was die hele periode politiek leider, wethouder en twee maal lijsttrekker. Maar iedereen die denkt dat Eerdmans een echte leider is, zit fout, zo toont Hoogstad overtuigend aan. Daarom eerst aandacht voor de vraag wat er de afgelopen jaren bij Leefbaar gebeurde en daarna voor hoe we dat terugzien in de ‘kritische journalistiek’ van Powned.
In zijn boek beschrijft Hoogstad ‘de lange arm van Marco’: de invloed van voormalig Leefbaar-leider Marco Pastors. In 2014 mocht Leefbaar drie wethouders leveren en een daarvan zou Pastors’ vriendin Ingeborg Hoogveld zijn. Ze maakte bij de sollicitaties een zwakke indruk, maar dat was niet het enige probleem. Ze woont samen met Pastors, die het nationale programma voor de verbetering van Rotterdam Zuid bestiert. Er was al snel onenigheid over wie er wethouder moest worden. Politiek leider Eerdmans stond erbij en keek ernaar.
Hoogstad reconstrueert hoe enkele Leefbaar-raadsleden samen met de oppositie ervoor zorgden dat niet Hoogveld, maar Ronald Schneider wethouder werd. Dit nieuws lekte al voor de benoeming uit, maar partijleider Joost Eerdmans liet het allemaal op zijn beloop. Hij werd in die dagen al ‘geen groot licht’ genoemd. Hij zou ‘politieke sensitiviteit’ ontberen, geen antenne hebben en een ‘anti-leider’ zijn omdat iedereen met een beetje politieke intuïtie direct gehandeld zou hebben. Het resultaat: Hoogveld werd geen wethouder en Leefbaar beleefde een immense crisis.
Eerdmans zou lijken op ‘een naïeve klassenvertegenwoordiger die geen vuile handen durft te maken,’ en op ‘een carrièrezoeker’. Hij zou ‘niet standvastig’ zijn, zo lezen we. Zijn gebrek aan leiderschap kwam ook naar voren de bij overstap van raadslid Mohammed Anfal naar het islamitische Nida. Anfal moest ooit van Eerdmans hoog op de kandidatenlijst, maar niemand keek daarna nog naar hem om. Ook de politiek leider deed niks toen Anfal meerdere keren in de fractie werd geschoffeerd. Niet gek dat Anfal wegliep. Ook een ander Leefbaar-raadslid hield het tussentijds voor gezien.
De oppositie noemde Eerdmans ‘chef lege dozen’ omdat hij een vederlichte portefeuille had en een van de oppositie-raadsleden noemde hem ‘niet de snuggerste’. Journalisten die een documentaire gaan maken van vijftig minuten, doen vast wel wat vooronderzoek. Ze zouden het uitgebreide oeuvre van Mark Hoogstad kunnen lezen of zelf achtergrondgesprekken kunnen voeren. Dan wordt het duidelijk dat het bij Leefbaar niet erg lekker loopt: er zijn twee stromingen, het leiderschap van Eerdmans is omstreden en het profiel van de partij is flets.
Hoe zien we dat terug in de ‘documentaire’ van Powned? De omroep was bij allerlei bijeenkomsten waar uw verslaggever ook was: Ebru Umar kreeg de Pim Fortuyn-prijs en bij een PVV-demonstratie riep Geert Wilders iets door een luidspreker. Wierd Duk en DENK-Kamerlid Farid Azarkan waren aan het bekvechten bij een door Leefbaar georganiseerd identiteitsdebat. Powned vult dit aan met beelden uit het nieuws, televisiedebatten, vergaderingen van Leefbaar-politici, campagne op straat en wat opiniepeilingen.
We horen Eerdmans vertellen over het belangrijkste verkiezingsthema van Leefbaar: het maximeren van het aantal islamitische slagers per winkelstraat. Een fantastische manier om uitsluitend allochtone ondernemers te dwarsbomen, maar Powned stelt geen enkele vraag. Eerdmans mag met Ronald Sörensen de komst van de PVV naar Rotterdam bekritiseren, maar de PVV komt niet aan het woord. Geen enkele vraag over de interne problemen van Leefbaar en nergens enige notie van de kritiek die de afgelopen periode zo regelmatig klonk. Bijvoorbeeld op Eerdmans.
Eerdmans mag weer eens vertellen dat Fortuyn geen racist was. Thierry Baudet wordt opgevoerd als mogelijke opvolger van Fortuyn, al noemt Baudet dat zelf ‘heiligschennis’. Hij prijst Leefbaar ondertussen de hemel in. Er volgen wat beelden van Eerdmans en Baudet, maar nergens volgt enige referentie aan het feit dat deze ‘alliantie’ nauwelijks substantie heeft, er niet toe leidde dat FvD’ers verkiesbaar werden voor Leefbaar en door sommigen gezien wordt als puur een persoonlijk ideetje van Eerdmans om ooit verder te kunnen als FvD-Kamerlid.
Zo ziet de rechts-populistische kaasstolp er dus uit: Powned maakt een video die hooguit dienst kan doen als campagneverslag, doet geen vooronderzoek, stelt geen enkele kritische vraag en vertikt het om één kritisch tegengeluid aan bod te laten komen. En dat voor een omroep die zich er graag op laat voorstaan zo hard en kritisch te zijn. Een vraagje: waarom mag Powned-voorzitter Dominique Weesie voor dit soort kaasstolp-journalistiek anderhalve ton belastinggeld per jaar binnenharken? Als we dan toch aan het uitdelen zijn: zou dat geld niet beter naar goede lokale journalisten kunnen gaan?
