Wanneer ik opsommende tot een synchronisatie kom van de recente headlines: Victor Orban wint glansrijk in Hongarije, Faceboook is niet hip meer, In Syrië staan internationale betrekkingen op scherp, dan kan ik niet anders concluderen dan dat het verval van een wereldwijde grenzeloze verbindingscultuur een feit is. Wantrouwen ten aanzien van ‘het onbekommerd delen van data’ met uitheemse bedrijven en machtsblokken, valt niet lekker meer te rijmen met de tijdsgeest. Mensenkinderen verlangen naar rust en veiligheid in deze turbulente gepolariseerde wereld.
Dat laat misschien verklaren waarom het verlangen naar een safe space niet idealistisch uit de lucht gegrepen is, maar gestoeld is op reële angsten. Om te kunnen onderzoeken wie je bent en waar je voor staat, is een veilige omgeving essentieel. En ik denk dat veel mensen zich onveilig voelen. Het is niet voor niets dat rustige Hawaiiaanse muziek in de mode was in de clubs gedurende WOII.
Een multipolaire wereld is het logisch gevolg van de tanende invloed van Amerikaanse hegemonie.
Deze beginnen we nu in West-Europa ook daadwerkelijk te voelen. Alle volksstammen gaan te rade bij waar ze daadwerkelijk voor willen staan. Karma is a bitch. Geschiedenis heeft altijd haar consequenties. Als christelijke libertariër versta ik daarom de opkomst van de alt-right beweging terdege: cultuur is namelijk een stuk omvangrijker dan oppervlakkig of professioneel individualistisch netwerken middels sociale media.
En het is maar de vraag of het individu nog goed tot zijn recht kan komen in internationaal neoliberaal verband. Dat hoofdstuk, dat ideaal is een jaren negentig droom welke zich heden tot een monstrueuze nachtmerrie heeft ontpopt.
In oorlogstijd – getroebleerde tijden van conflict – is het altijd het individu en de waarheid welke als eerste aan het kortste eind trekken. De kwetsbare waarheid en het individu delven als eerste het onderspit. Zo is het heden bijvoorbeeld – wederom – onduidelijk wie of welke club verantwoordelijkheid draagt voor de gifgasaanvallen op Syrische burgerbevolking. Maar afwachten tot de feiten evident zijn, is ook geen optie. In een wereld van conflicten, valse vlaggen en nep-nieuws, kan men ook niet kiezen voor niets doen. Niets doen en de feiten afwachten is dan namelijk evenzeer moreel laakbaar. Het zijn namelijk misdaden tegen de menselijkheid welke openbaar zijn geworden. Interventie valt dan mijns inziens altijd te verkiezen boven afwachten.
Feiten zijn namelijk geen absolute digitale data. De wereld is een rommelig en grijs gebied, zeker in tijden van internationale instabiliteit en oorlog.
Een Russisch ideoloog als Aleksandr Dugin brengt mij – als Nederlander en West-Europeaan met een meer liberaal protestantse nuchtere grondhouding – ook echt in de war. Zijn gedachtegoed doet mij occult aan. Iets waar ik uiteindelijk liever niets mee te maken wil hebben. Denkers, filosofen en ideologen zijn wat mij betreft de mensen waar men niet achterheen moet wandelen en niet gezellig mee moet gaan dineren. Maar het is juist de grenzeloosheid van de netwerksamenleving welke paradoxaal genoeg ontmoetingen tussen politici en uitheemse gevaarlijke denkers mogelijk gemaakt heeft.
Enfin, grenzen zullen altijd blijven bestaan. Of ze nu uiteindelijk over ideologie, religie of grondgebied gaan. Het leven is een strijd, en kraken mag weer.
