Eén van de afvoerputjes van de Franse pers is de site ‘Mediapart.fr’, vooral populair bij alles wat extreem links of islamitisch is. Oprichter en eigenaar is Edwy Plenel, in Frankrijk bekend als voormalig onderzoeks-journalist van Le Monde, ooit de meest respectabele krant aldaar. En als gezworen vijand van Israël en het zionisme, én als eeuwige pleitbezorger van de islam in Frankrijk. Hij schreef zelfs een boek dat redelijk goed werd verkocht: “Voor de moslim”. Daarin vergelijkt hij moslims met de joden in de dertiger jaren, u kent dat wel die onzin.
Plenel is tot vervelens toe op de televisie om het voor moslims op te nemen, en tegen Israël tekeer te gaan. Hij is dikke vrienden met Tariq Ramadan, en de schrijvers van Mediapart laten geen gelegenheid onbenut om de vrouwen verdacht te maken die deze nep-islamoloog aangeklaagd hebben wegens verkrachting. Mede dankzij de inspanningen van Mediapart kunnen zij geen van allen nog zonder risico de straat op.
Mediapart en Plenel toonden meer dan eens begrip voor de islamitische terroristen die de redactie van Charlie Hebdo afslachtten. Plenel vindt Charlie een racistisch en islamofoob blaadje, en steekt dat niet onder stoelen of banken. De hoofdredacteur van Charlie schreef kort geleden een vlammend redactioneel, waarin hij Plenel verweet een bodem te leggen voor een volgende slachtpartij op de redactie.
Zeer recent dook een document op van 40 jaar oud, waarin Plenel zijn solidariteit betuigt met de Palestijnse terroristen die tijdens de Olympische Spelen van 1972 in Duitsland 11 Israëlische atleten gijzelden en vervolgens vermoordden. Dat deed hij onder pseudoniem, anders had hij geen carrière bij Le Monde kunnen maken, maar inmiddels weet iedereen dat hij het was, en hij heeft het niet ontkend.
Gisteren verscheen een column op Mediapart die hun eigen record brak in schunnig antisemitisme, voor deze site best een prestatie. Auteur was een zekere Youssef Benzatat, een Algerijn en vaste columnist. Wie zin heeft kan zijn ranzige Facebook pagina bekijken, er is er gelukkig maar eentje van. Hij schrijft op Mediapart stukken als: ‘opnieuw 300 Palestijnse kinderen ontvoerd door het Israëlische leger’.
Ditmaal ging hij zichzelf te buiten aan een beschrijving van Bernard Henri Levy, de bekende Franse filosoof en opiniemaker. De column begon zo:
”Bernard Henri Levy is uit zijn gat in de grond gekropen, als een vampier dorstig naar bloed, met zijn kromme tanden en zijn grauwe kop.”
Het woord jood staat er niet in, maar iedereen met een beetje kennis van zaken weet dat deze tekst verwijst naar en citeert uit dertiger jaren nazipropaganda. Goebbels zou zijn petje af hebben genomen.
Het stuk ging over de openlijke steun die Levy geeft aan Syrische rebellen en aan de Koerden. Dat mag helemaal niet, want Assad is ok. En Levy is joods.
Wie de Franse taal machtig is en het stukje van deze Benzatat op zou willen zoeken, krijgt inmiddels een melding dat ‘het blog is gesloten‘. De tekst ging zelfs de site Mediapart te ver, en dat zegt nogal wat.
Maar u weet: internet bewaart alles.
Dit soort antisemitische vuilspuiterij zou tot voor kort niet eens mogelijk zijn geweest in Frankrijk. Zelfs de oude Le Pen zou zich wel drie keer bedenken. Het geeft goed weer hoe het islamitische deel van de bevolking over joden denkt, en is het zoveelste bewijs dat moslims het stokje van het Derde Rijk hebben overgenomen wat betreft jodenhaat.
Ik schreef het al eerder, en er kan niet genoeg over worden geschreven: de meeste aanhangers van de religie van de vrede haten joden en willen ze dood. Dat werd ze met de paplepel ingegoten.
En hoe reageert Europa? Ik noem u een recent voorbeeld: op 29 maart stond in eerder genoemde krant Le Monde een redactioneel commentaar over groeiend antisemitisme. Direkte aanleiding was de gruwelijke moord op Mireille Knoll, overlevende van de vorige massamoord op joden. De dader was een moslim, die de hoogbejaarde en doodzieke vrouw 12 keer met een mes stak en vervolgens in brand stak. Toch kreeg Le Monde het voor elkaar om in haar hele commentaar de woorden ‘islam’ en ‘moslim’ nul keer te gebruiken.
“Volgens Le Monde komen antisemieten van Mars” was de titel van een aanzienlijk lezenswaardiger stuk elders. De schrijfster merkt onder meer op: “van de vele duizenden joden die Frankrijk verlieten in de afgelopen jaren, deed niet één dat vanwege het Front National”. Zij refereert aan de pathetische dwangneurose van Europese media en overheden om het exploderende antisemitisme bij extreem rechts neer te leggen. Om begrijpelijke redenen is die neiging het sterkst in Duitsland.
De nieuwe jodenhaters mogen koste wat kost niet worden benoemd. Ik garandeer u, als dat niet verandert, is er over twintig of dertig jaar geen jood meer over in Europa.
En voor wie daar niet mee zit: met een beetje fantasie bedenkt u misschien wel wie er daarna aan de beurt zouden kunnen komen.
Misschien nog wel gevaarlijker dan die Algerijnse engnek, is zijn baas, geboren en getogen Fransman, van Bretonse afkomst. Edwy Plenel, de ex-journalist van Le Monde, geeft op zijn site ruim baan aan dit soort fascistoïde moslims, om los te gaan op Israël en op joden, waarbij ze ongetwijfeld op het hart is gedrukt het woord ‘jood’ te vermijden.
In zijn bovengenoemde boekje ‘Voor de moslims’ vergelijkt hij zich met Emile Zola, de grote Franse schrijver. Zola schreef ooit een vlammende en beroemd geworden aanklacht in de krant tegen de Franse president van dat moment: “J’accuse…’.
Daarin stelde hij het schijnproces aan de kaak tegen een joodse korporaal in het Franse leger, Dreyfuss, die in een sfeer van antisemitisme op niks af ter dood werd veroordeeld. In de geschiedenisboeken terug te vinden als de ‘Dreyfuss-affaire’.
Zoals Zola het voor de joden opnam, neemt Plenel het voor de moslims op. Vindt hij zelf.
Nu de klap op de vuurpijl: Plenel is zelf jood. Die zag u niet aankomen.
Hier ziet u Alain Finkielkraut, filosoof en lid van de Académie Francaise, met Plenel tegenover zich, in een discussieprogramma op de Franse tv. Hij maakte Plenel verwijten van antisemitisme, waarop deze zegt: mijn familie is net zo joods als die van u.
Met joden zoals u hebben we geen antisemieten meer nodig, antwoordt Finkielkraut, trillend van woede.
