Bron foto: MatrixCM, Wikipedia
De huidige malaise met betrekking tot de multiculturele samenleving en meer specifiek de groeiende rol van de islam daarin, is al een tijdje onderwerp van debat. Als een van de redenen voor de islamisering van het Westen, wordt de verdwenen vitaliteit van onze westerse cultuur genoemd. Leeggezogen, uitgeleefd en verstoken van trots ligt het Westen klaar voor de slacht. De enige vitaliteit die het Avondland nog aan de dag lijkt te kunnen leggen, is die waarin diversiteitsdrammen als ultiem levensdoel wordt vooropgesteld.
Zonder acht te slaan op de slinkse machinaties die aan de verspreiding van de diversiteitsidee ten grondslag liggen, leven de meeste mensen hun leventje. In beslag genomen door hun job, huishouden en de afbetaling van hun woning, dobberen de meesten onder ons voort op de stroming van de tijd. Waarheen die ons ook voeren mag.
Het loont evenwel de moeite om eens nader te gaan kijken naar datgene waar onze jeugd zich dezer dagen mee onledig houdt. Want de zo geroemde diversiteit wordt voornamelijk via dat segment van de bevolking gecultiveerd. Relevante vragen die ons kunnen helpen om de diversiteitscultus te analyseren zijn dan ook: Wat krijgt deze categorie mensen die binnen enkele jaren de dienst zullen uitmaken in de westerse wereld, zoal voorgeschoteld? Welke stichtende beginselen worden hun aangeboden? Welk wereld- en mensbeeld wordt hun ingelepeld?
Om deze prangende vragen te beantwoorden, heb ik een wetenschappelijk verantwoorde uiteenzetting in elkaar gestoken. Ze begint met de hoopvolle eerste tussentitel hieronder.
Wie zijn oog en oor respectievelijk te kijken en te luisteren legt, ontwaart leegte alom. Men zette zijn televisie aan, of men luisterde naar een willekeurige radiozender, en voilà: welkom vacuüm, vaarwel inhoud. De hemeltergende janboel van dwaasheid, infotainment en kutmuziek die nagenoeg álle MSM de ether insturen, kan enkel tot nog langere wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg leiden. Tot een betere wereld zal ze alleszins níet leiden.
Uiteraard wordt dit alles de mensen aangesmeerd onder de noemer van vrije tijd, liefst in combinatie met een deugdelijke krachtterm zoals diversiteit. Deze vrije tijd + diversiteit heet dan: smeltkroes. Of om het de jongeren wat gemakkelijker en trommelvliesvriendelijker te maken: urban. Middels gebruikmaking van het verkoopbare ‘urban’-concept kan de cultus van de diversiteit breed uitgedragen worden. Jongeren zullen aldus ingewijd worden in de grondbeginselen van de deugdelijkheid anno 2018. ‘Want’, zo moeten overheden, lepe producers, reclamemakers en managers Seneca indachtig uitgebracht hebben, ‘er is niemand bij toeval goed, goed zijn is een deugd die men tijdens zijn jeugd reeds moet leren.’
Muziekzenders, jongerenzenders, reclames: allemaal bulken ze van stadsdolers die hippe dansjes uitvoeren, sneakers dragen, een klak schuin danwel achterstevoren op hun urban hoofd dragen en gekenmerkt worden door hun diverse uiterlijk. Dit laatste is belangrijk. Zo herkent de jonge consument zich in de multiculturele stadsomgeving waarin hij leeft. Hij ziet en hoort – of dat wordt hem alleszins toch aangesmeerd – zaken die ‘een afspiegeling vormen van zijn leefwereld.’
Ronnie Flex en dito “muzikanten”-met-de-mentaliteit-van-een-veertienjarige, worden de jonge gebruiker in het keelgat gegoten door de trechter-van-de-gewiekste-manager/producer. Stupide dansjes, achterlijke teksten en onversneden seksisme vinden via de trechter hun weg naar de zieltjes van kneedbare jongeren.
Terwijl de volwassen man van blanke denominatie moet aanhoren hoe zijn entartete verkrachtingsaard onschuldige dames ‘metoo’ dwingt te hashtaggen, paraderen de dames van eerder lichte zeden in de videoclips als ware raamprostituees aan het televisiescherm van de jonge minderwaardezoeker. Want dames, beste jongeren, die dienen enkel ter lering ende vermaak van de urban breinloze stadsdoler-met-zijn-klak-schuin-op-zijn-hoofd.
Nu is natuurlijk Ronnie Flex niet schuldig aan de urban-explosie van de laatste jaren. Hij is slechts een klein radertje in de reusachtige machine die wereldwijd jongeren de leegte inzuigt.
Zet u bijvoorbeeld de muziekzender XITE eens aan op uw televisie. De ene na de andere clip ziet u twerkende dames-met-niet-veel-kleren-om-het-lijf, schuine klakjes of hoodie dragende en ridicule dansjes placerende nobodies en dure exclusieve wagens de revue passeren. Andersgetinte ‘kech’-roepers die Khalid heten zitten met zonnebrillen op in dure hotelsuites idiote teksten te declameren, wijl even later een half geklede ‘kech’ die Normani heet de zonnebrildragende en door geldwolven van straat geplukte Khalid komt vervoegen met al even idiote prozaïsche ontboezemingen.
Spelen vrouwelijke “muzikanten”, zoals bijvoorbeeld Tabitha (“ft. Murda”), de hoofdrol in een clip, dan hangen ze bijna steevast met hun sisters rond op een party, dragen oorbellen van saturnale omvang, voeren dansjes uit die de menselijke rekbaarheid tarten en lijken weggelopen vanachter een glasraam met rode gordijnen en lampen. De party wordt bovendien opgefleurd door machotypetjes met een schuine klak, een muts, of een kap op het hoofd. Ze maken met hun handen ook telkens gekke gebaren. Een schuin V-teken maken met wijs- en middelvinger is bijvoorbeeld uiterst populair onder deze lui.
Na Khalid ft. Normani is het de beurt aan Cosmo’s Midnight. Dit collectief uit Australië brengt moderne r&b. Hun ‘Get To Know’ (gefeatured door Winston Surfshirt) verpersoonlijkt de urbane nietsdoenerij van de hedendaagse jongere. Twee jonge deernes van Aziatische makelij hangen rond. Ze dragen urban nagellak, nepwimpers, sneakers en hebben een nietszeggende tattoo op de binnenkant van hun arm.
Twee kerels van Kaukasische makelij hangen ook rond. Ze dragen mutsen (ondanks de Australische zon), sneakers, lopen doelloos rond door een stadsomgeving en zitten op een trap op hun gsm te tokkelen. Bij valavond blazen de eeuwige adolescenten verzamelen in een metrostel. Vervolgens trekken ze erop uit, de nacht in. Daar dansen ze met een flesje Corona in de ene en een sigaret in de andere hand de stress van het rondhangen van zich af.
De diversiteit die overheden, lepe producers, reclamemakers en managers propageren, is in werkelijkheid een monotone en desolate woestenij. Identiteitsloze nullen die als waren ze playmobilpoppetjes van identiteitsloze kledij worden voorzien, worden opgevoerd zoals men eertijds freaks op podia van circussen opvoerde. Het verschil zit hem enkel daarin, dat de hedendaagse freaks als voorbeeld worden gesteld aan de argeloze jeugd. En dit met als enige doel de consumentocratie van overheden, lepe producers, reclamemakers en managers draaiende te houden.
Er spreekt nog iets anders uit deze hele stortvloed aan leegte. Jongeren verdragen namelijk blijkbaar geen eenzaamheid. Alleen zijn is eng. Constant moeten ze rondhangen, citydwellen met identiteisloze anderen. Nochtans valt er wel het een en ander te zeggen voor alleen zijn. Schopenhauer bijvoorbeeld, vond dat ‘eenzaamheid leren verdragen’ een hoofdelement zou moeten zijn in de opvoeding van de jeugd, ‘daar deze een bron van gemoedsrust en geluk is.’
Het moet gezegd: de creativiteit van de moderne jongere beperkt zich tot de door gewiekste managers uitgetekende grenzen van de monotonie. Sneakers en schuine klakjes, tattoos en hoodies: dat is het. Over de inhoud van liedjesteksten wijd ik liever niet uit. Trouwens dat gaat niet, wegens gebrek daaraan.
Van échte creativiteit is in onze door diversiteit geobsedeerde wereld hoegenaamd geen sprake. De wereld als één grote metropool, bevolkt door stadsdolende kopieën van elkaar, is géén diversiteit. Het is de ultieme ontkenning van de menselijke uniciteit en de totale vernietiging van elke vorm van échte identiteit. Maar misschien is net dát de bedoeling? Misschien vormt zo’n wereld vol niet-nadenkende consumenten het einddoel van overheden, lepe producers, reclamemakers en managers?
Neen, nadenken zullen de jeugdigen van vandaag niet kunnen. Gekke danspasjes placeren, een schuin V-teken maken met hun vingers en feestjes afstruinen daarentegen, zullen ze kunnen als geen ander. Maar kop op, laat ons de toekomst welgemoed tegemoet treden!
