Dertig jaar lang ben ik stelselmatig gediscrimineerd. In die tijd heb ik tientallen keren het werk overgenomen van collega’s die maandenlang – tot wel een jaar – afwezig waren. Niet vanwege ziekte, maar omdat ze daarvoor kozen. Voor dat extra werk heb ik geen vergoeding, noch waardering gekregen. Als ik mijn overuren uitbetaald wilde zien, lukte dat alleen na lang zeuren en met de opmerking dat mijn houding niet bevorderlijk was voor mijn carrière. De afwezige collega’s kregen hun salaris gewoon doorbetaald. Zonder zeuren.
Toen ik een half jaar verlof wilde hebben voor het schrijven van een boek, kreeg ik dat bij gods gratie en onbetaald. Ik heb dat nooit begrepen. In beide gevallen was sprake van een zelfstandige beslissing, die niets met het werk had te maken. Waarom kregen mijn collega’s dan wel hun verlof doorbetaald en ik niet?
Daarnaast ben ik, voorafgaan aan hun verlof, blootgesteld aan eindeloze verhalen over hun wedervaren, die mij belemmerden in mijn werk. Hoewel hun toestand het normaalste is wat een mens kan overkomen, leek het er telkens op alsof het een unieke gebeurtenis was, waarover tot in de kleinste – onsmakelijke – details verslag moest worden gedaan. Vreemd genoeg was daar zoveel aandacht voor, dat het werk op de afdeling daar sterk onder te lijden had.
Bij de aanvang van hun betaald verlof kregen de collega’s bovendien cadeaus mee, manden vol cadeaus. Soms werd daarvoor geld ingezameld, soms moest je zelf wat kopen. Niet meedoen was geen optie, want de consequentie was sociale uitsluiting. In die dertig jaar heeft me dat duizenden euro’s gekost. Toen ik afzwaaide voor mijn onbetaald verlof kreeg ik niets, behalve jaloerse blikken.
Ook bij terugkeer bleven de collega’s een negatieve invloed uitoefenen op de werksfeer. Het resultaat van hun verlof moest getoond worden, een paar keer in den vleze, dagelijks op foto’s. Bovendien konden velen zich maar met moeite onttrekken aan de thuissituatie, waardoor plotselinge ziekmeldingen en ad hoc vrije dagen schering en inslag waren.
Kortom: ik heb andermans werk gedaan, zonder daarvoor beloond te worden. Ik heb duizenden euro’s gespendeerd aan collega’s die op betaald verlof gingen, terwijl ik alleen onbetaald verlof kon krijgen. Ik heb geleden onder een continue sociale terreur, waaronder zowel mijn persoonlijke als arbeidsfunctioneren zwaar heeft geleden.
En ik ben niet de enige. Vele duizenden kinderloze mannen en vrouwen zijn in Nederland slachtoffer van zwangerschapsdiscriminatie. Het verbaast me dan ook niets dat het College voor de Rechten van de Mens bekend heeft gemaakt dat de meldingen daarover fors zijn toegenomen.
