Turkije gaat op 24 juni vervroegd naar de stembus. President Erdogan wil hiermee zijn dictatuur formaliseren en verder consolideren. In een dictatuur is er maar een winnaar: de dictator ‘himself’. De verkiezingen zijn dan ook meer voor de bühne. Ook al hopen democraten in Turkije tegen beter weten in op ommekeer.
Turkije was in het verleden wel een uitzondering in de islamitische wereld: er werden verkiezingen gewonnen en verloren. Wat dat betreft was Turkije ondanks vele staatsgrepen een walhalla van democratisch organiseren van verkiezingen. Turkije werd mede daarom beschouwd als de Bosporus-brug tussen het christelijk Westen en het islamitische Oosten.
Maar sinds Erdogan aan de macht is, sluit Turkije zich keurig aan bij andere islamitische landen in het Midden-Oosten. Van Marokko tot Iran zijn er amper landen waar eerlijke verkiezingen mogelijk zijn, (behalve Tunesië). Een koning of een president fungeert in alle landen de facto als dictator. Voorstanders van Erdogan in Nederland zullen uiteraard beweren dat er eerlijke verkiezingen zullen plaatsvinden. Van enige eerlijkheid kan er geen sprake zijn. De feiten op een rij:
-Er is in Turkije geen onafhankelijke journalistiek. Alle televisie stations zijn inmiddels nagenoeg overgenomen door de pro-Erdogan bedrijven. Tientallen journalisten zijn in de gevangenis beland.
-(Koerdische) oppositieleiders zijn allang in de gevangenis terechtgekomen.
-Er is geen onafhankelijke kiesraad, die de verkiezingen in vrijheid kan controleren. Zo werden tijdens de laatste verkiezingen miljoenen stemmen die niet rechtsgeldig waren meegeteld, waardoor Erdogan de verkiezingen heeft gewonnen.
-Geen scheiding der machten meer. Er is geen sprake van onafhankelijke rechterlijke macht in Turkije.
Zijn er ondanks deze feiten toch redenen te bedenken waardoor Erdogan op een eerlijke manier verkiezingen gaat organiseren? Het gedrag van Erdogan van de afgelopen decennia analyserend mag gerust de conclusie getrokken worden dat er geen sprake zal zijn van eerlijke verkiezingen. De komende twee maanden zal hij alles uit de kast halen om de verkiezingen te winnen. Hij zal het gebruik van geweld niet schromen. Tegenstanders zullen geïntimideerd, vervolgd en besmeurd worden. Er zullen doden vallen. Hij zal de oorlog met de Koerden verhevigen. Anti-Koerdische sentimenten werken altijd bij zijn niet geletterde aanhangers in Konya en Utrecht. Hij zal het hele staatsapparaat en andere instituties zoals leger, politie, ministeries, justitie en universiteiten voor zijn karretje spannen. Turkije is op dit moment verworden tot de BV Erdogan waarbij zijn familie en vriendenkring als aandeelhouders fungeren. Als buitenstander zou je bijna medelijden hebben met het Rijk van weleer.
En o ja, er is nog een kaart die Erdogan herhaaldelijk gebruikt om verkiezingen te winnen: ruzie maken met het buitenland; met Nederland bijvoorbeeld. Nederland is te klein en vooral te beschaafd om hem pijn te doen. Wie weet stuurt hij weer een vrouw met hoofddoek deze kant op om met onze agenten demonstratief ruzie te maken voor het ambassade gebouw in Rotterdam om zodoende een aantal heethoofden op te hitsen, die in Rotterdam geboren zijn en dagelijks van alle vrijheden van Nederland genieten. Als het om de rechten van de Koerden, Armeniërs, Assyriërs en Alavieten in Turkije gaat, vergeten deze Erdogan strijders aan de Maas voor het gemak dat zij wel van Koning Alexander van alle vrijheden mogen genieten, die zij anderen dus niet gunnen.
Nederland dient zich dan ook voor te bereiden op geplande provocaties in steden als Rotterdam. Aan Erdogan gelieerde moskeeën, DENK, verenigingen en slapende cellen zullen de komende twee maanden activiteiten gaan organiseren die tot rellen en ruzies kunnen en moeten leiden. Rellen en botsingen met bijvoorbeeld Nederlandse politiehonden leveren ‘mooie’ plaatjes op in Turkije, die garant staan tot meer stemmen. Nederlandse veiligheidsdiensten en politici moeten daarom proberen de provocaties van Erdogan-aanhangers op een slimme manier te bejegenen.
