We zijn deze avond in Amsterdam Oud-Zuid. Dit gebied ten zuiden van het Vondelpark laat zich gemakkelijk beschrijven: het is een superduur stukje Amsterdam waar mensen met een normaal inkomen nooit of vrijwel nooit wonen. We staan op het Cornelis Schuytplein, een pleintje met wat bomen op een kruising van twee straten. Het karakter van de buurt is hier goed zichtbaar. Zo is de dure Deense sapjesketen Joe & The Juice hier neergestreken. Er is bovendien een vestiging van de al even dure broodjeszaak Le Pain Quotidian. Hier wonen mensen die ruim in de slappe was zitten.
De stadsdeelcommissie – onderdeel van het nieuwe bestuurlijk stelsel van Amsterdam – komt vanavond langs om te luisteren naar burgerinitiatieven. De stadsdeelcommissie weet nog niet precies waarom zij op aarde is en is nog op zoek naar haar rol. Aangezien de commissie alleen het eigen – nog te benoemen – stadsdeelbestuur mag adviseren is haar rol vermoedelijk minimaal. Haar rol moet vooral liggen in het doorgeven van ideeën van burgers aan het stadsdeelbestuur en het aanmoedigen van burgerparticipatie. Vanavond kunnen we leren hoe dat zal gaan.
Er staat een oudere dame op het pleintje om te vertellen over haar plan. Het pleintje maakt een inspiratieloze indruk. Daar is de dame het kennelijk mee eens, want ze wil het helemaal anders. We moeten volgens haar ‘met veel liefde’ met het pleintje omgaan. Op de ‘buurttop’ van twee jaar geleden bleek dat ouderen in de buurt zich geïsoleerd voelen want ze maken moeilijk contact met jongere generaties. Dit plein moet daarom een ontmoetingsplaats worden voor jong en oud.
De dame wil dat er een fontein komt. Dat blijkt lastig, want er liggen hier heel veel kabels in de grond. Later zegt een ambtenaar dat een fontein heel veel onderhoud zal vergen. Het elektriciteitshuisje ontneemt het zicht op de bloemetjes verderop, weet de dame, maar inmiddels is duidelijk dat het huisje niet weg kan. Twee heren komen nog iets vertellen over het verkeer op het plein. Het is erg druk in de ochtend en er is gedoe met parkeren. De stadsdeelcommissie luistert aandachtig. Hier zijn echte burgers aan het woord.
Een ambtenaar kapt het na een paar minuten af. We moeten verder. Er zijn namelijk nog meer burgerinitiatieven.
Een paar honderd meter verder staat een oudere meneer bij een school. Die school gaat daar weg, horen we. De ‘Paulusschool’ moet een ontmoetingscentrum in de wijk worden. Dit is nodig omdat het ‘Huis van de Wijk’ te ver weg is. De mensen kunnen elkaar beneden bij de leestafel ontmoeten en boven is er dan plek voor ouderenwoningen. Er is een verband met de WMO, horen we.
De buurt is bang dat het gebouw in handen komt van een projectontwikkelaar die er dure appartementen van zal maken. De man is daarom in een werkgroep bezig met dit plan en met de zakelijke kant. Er moet een stichting komen die dit gebouw gaat beheren. Vrijwilligers kunnen de boel dan bestieren.
Zo gaat het verder. We luisteren naar twee mannen die willen dat de kledingcontainer voor hun huis verdwijnt want die trekt rotzooi aan. Een huis vlakbij de container was slecht te verhuren vanwege de troep. Een vrouw klaagt dat het legen van de containers haar wakker maakt. De stadsdeelcommissie hoort het allemaal aan.
Deze avond is wederom een puzzel. De stadsdeelcommissie is nieuw en dus weet niemand precies wat ervan te verwachten. Meerdere commissieleden hebben de verordening op het nieuwe bestuurlijk stelsel gelezen en weten dat de stadsdeelcommissie vrijwel niets te zeggen heeft. De burgers die aan het woord komen hebben de verordening duidelijk niet gelezen. Ze doen alsof het heel belangrijk is dat de stadsdeelcommissie hun initiatief steunt.
Natuurlijk kan de stadsdeelcommissie tegen het stadsdeelbestuur zeggen dat deze burgerinitiatieven heel goed zijn en dat ze vooral uitgevoerd moeten worden. Keuze heeft de stadsdeelcommissie daarbij sowieso niet: de commissie moet burgers immers enthousiasmeren om te participeren. Alles wat burgers voorstellen is dus al snel leuk en nuttig.
Het probleem is kinderlijk simpel: de gemeente moet bij elk initiatief de portemonnee trekken. In dit geval voor een superrijk stukje Amsterdam. De stadsdeelcommissie gaat niet over het geld en vindt waarschijnlijk alles goed, maar het stadsdeelbestuur heeft een beperkt budget. Met een beetje logisch nadenken kunnen we dus wel voorspellen hoe het met veel van deze initiatieven afloopt.
Chris Aalberts onderzoekt momenteel het prille begin van de stadsdeelcommissie: een nieuwe uitvinding van de gemeente Amsterdam. Lees de hele serie hier.
