Foto: luchtfoto van de plek waar het lichaam van Anne Faber werd gevonden. Volgens diverse moralisten, waaronder Hans Laroes, had deze foto nooit mogen worden gemaakt.
“Na een aantal dagen loopt de vader van Anne Faber met zijn broer Hans het terrein van de forensisch psychiatrische kliniek van Altrecht in Den Dolder op. Samen hebben ze alle risicoplekken uit de buurt in kaart gebracht en die bezoeken ze één voor één.
Ze eisen een gesprek met een leidinggevende. ‘Wat voor een mensen zitten hier eigenlijk?’, vraagt Wim.
De man windt er geen doekjes om. ‘Hier zitten patiënten’, zegt hij, ‘die zijn veroordeeld voor ernstige misdrijven.’
‘Zou je Annes verdwijning willen bespreken in de groepen?’, vraagt Wim. ‘Zodat je kunt bekijken hoe mensen reageren?’
‘Nee’, zegt de man, ‘dat maakt te veel mensen te onrustig.’
Wim dringt niet verder aan. Maar als ze naar buiten lopen, krijgt hij buikpijn. ‘Foute boel’, zegt hij tegen zijn broer.
Het slechte gevoel laat hem niet los. Een paar dagen later gaat hij met zijn broer en een groep vrienden opnieuw naar de psychiatrische kliniek. Om niet te veel op te vallen, verspreiden ze zich over het terrein. Ze kijken in vuilnisbakken en tussen de struiken, op zoek naar iets dat naar Anne kan leiden.
Op maandag 9 oktober komt het nieuws. Er is een verdachte opgepakt. Een 27-jarige man die eerder is veroordeeld voor de lugubere verkrachting van twee minderjarige meisjes. Michael P. is zijn naam. En hij verblijft in de kliniek van Altrecht.
Verdomme, denkt Wim. Dus toch die kliniek. Hij is op tientallen meters van de dader geweest.
Na Annes begrafenis kan Wim eigenlijk maar aan één ding denken: hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe is het mogelijk dat een bekende zedendelinquent, die in een kliniek werd voorbereid op zijn terugkeer in de samenleving, zijn dochter Anne overmeesterde, verkrachtte, vermoordde en begroef?
Al snel komt hij opvallende uitspraken tegen van raadsheer Rinus Otte, de voorzitter van het gerechtshof die de straf voor P. verlaagde. Otte, die bekendstaat als een dwarsligger, is inmiddels een machtig figuur bij justitie: hij zit in de top van het Openbaar Ministerie.
Wim leest een stuk waarin Otte schrijft dat er minder tbs moet worden opgelegd aan verslaafde delinquenten. Sterker: hij stelt dat hij een ‘groeiende afkeer’ heeft van tbs. Het kan een heel stuk minder met al dat behandelen en toekennen van stoornissen, vindt hij. Dat zou realistischer en goedkoper zijn.
Aan het verzoek tot uitleg van de Volkskrant gaf rechter Rinus Otte geen gehoor. Ook wilde hij niet in gesprek met Wim Faber. “
Ontluisterende zinnen uit een ontluisterend interview.
Verder commentaar overbodig.
