In Londen gaan zondag duizenden mensen de straat op om te protesteren tegen de arrestatie van Tommy Robinson.
Door een vorm van snelrecht werd Robinson gisteren op dezelfde dag opgepakt en tot 13 maanden cel veroordeeld.
Robinson werd bekend als voorman van de in 2008 opgerichte English Defence League. De EDL kwam op in de Engelse volkswijken en de aanhang kwam veelal uit de arbeidersklasse, het milieu van voetbalhooligans en extreem-rechtse activisten. Nadat Robinson zich distantieerde van neo-nazi-retoriek rond bijeenkomsten en de EDL verliet, is hij als burgerjournalist actief gebleven om de misstanden in de ‘multiculturele’ wijken van de Engelse steden aan de kaak te stellen. In een lezing voor Oxford Union gaf Robinson onlangs een indrukwekkend verslag van de weg die hij sindsdien gegaan is.
Vanuit zijn thuisstad Luton waarschuwt hij onvermoeibaar voor de snel toenemende invloed van de islam, de radicalisering door talloze moskeeën en de misstanden rond de beruchte ‘grooming gangs’ die al decennia lang ongestoord hun gang kunnen gaan in tal van Engelse steden. Als gevolg daarvan wordt Robinson bedreigd. Niet alleen door de Pakistaanse moslims, wier misdaden hij in de openbaarheid brengt, maar ook door de vereende kracht van de Britse magistratuur, politie en media.
Waar deze instanties nauwelijks in beweging waren te krijgen om op te treden tegen de beruchte ‘rape gangs’ van islamitische snit, zijn ze wel steeds daadkrachtig geweest om Robinson aan te klagen, te berechten en te veroordelen. Dat gebeurde telkens bij zaken die er met de haren zijn bijgesleept, zoals een mogelijke hypotheekfraude. Verschillende keren is hij gevangengezet in gevangenissen waar ook islamitische terroristen zaten en is hij vervolgens in elkaar geslagen. Recent blokkeerde Youtube Robinsons succesvolle videokanaal.
Het is al te gemakkelijk om je te distantiëren van iemand met het imago van een hooligan die veel ongemakkelijks heeft te zeggen over de werkelijkheid van de multiculturele samenleving. Die verleiding moeten we weerstaan, want die komt niet voort uit principes, maar uit de intellectuele en morele smetvrees om met iemand als Robinson geassocieerd te worden. Daarvoor is de situatie te ernstig. Het lot van Robinson laat zien dat het snel kan gaan, wanneer de staat zich eenmaal ten doel stelt rechtse maatschappij- en islamkritiek het zwijgen op te leggen.
In Nederland is de situatie misschien minder schrijnend, maar ook hier zijn er duidelijke signalen van rechtsongelijkheid en de politieke preoccupatie van de rechterlijke macht en de media. De gewelddadigheden van extreem links worden nauwelijks berecht, terwijl een halfslachtige poging tot brandstichting bij een moskee in Enschede veroordeeld wordt als een terroristische aanslag, met zware gevangenisstraffen als resultaat. De media stonden bol van gevallen van seksueel geweld waar de hashtag #metoo op geplakt kan worden, maar hebben nauwelijks over de verkrachting en exploitatie van honderden tienermeisjes in het Engelse Telford bericht.
Niet iedereen hoeft gecharmeerd te zijn van de ideeën van Tommy Robinson. Douglas Murray heeft ook zijn bezwaren, maar hij ziet glashelder dat de vervolgingswaan van de Britse overheid hier het grotere kwaad is. Het is de strategie van een overheid die er opportunistisch voor kiest om de symptomen van een maatschappelijk probleem aan te pakken en niet het probleem zelf. Je kunt Robinson het zwijgen opleggen, hem arresteren en zelfs het risico incalculeren dat hij in de gevangenis om het leven wordt gebracht. Maar het probleem dat hij aan de kaak stelt zal daarmee niet verdwijnen.
Als er vandaag in Londen massaal mensen de straat opgaan, kunnen we daarin de voortekenen ontwaren van wat er gebeurt als de politiek blijft wegkijken van de talloze misstanden die de massa-immigratie ons heeft gebracht. In zijn boek The Strange Death of Europe waarschuwde Murray daar al voor:
“Als een zorg jarenlang door de meerderheid van de bevolking gedeeld wordt en er wordt niets aan gedaan, dan kun je erop rekenen dat problemen en ressentiment worden opgekropt. En als die zorg niet alleen genegeerd wordt, maar als er ook nog eens gezegd wordt dat er niets aan te doen is, dan gaan er radicale alternatieven opborrelen. In het gunstigste geval zullen die alternatieven tot uiting komen bij verkiezingen. In het slechtste geval in de straten van Groot-Brittannië. Het is moeilijk om een ander onderwerp te bedenken, dat de burger zo hoog zit en waar op gereageerd wordt met: ‘We kunnen er toch niets aan doen.'”
Het probleem is niet dat er niets te doen is aan massa-immigratie, maatschappelijke ontwrichting en islamisering. Het probleem is dat het verkeerde wordt gedaan. Het probleem wordt in stand gehouden en gecultiveerd, de proteststem wordt als bedenkelijk en extremistisch weggezet. Als dat uiteindelijk zal leiden tot ‘radicale alternatieven’, wijt dat dan niet aan Tommy Robinson en zijn geestverwanten, maar aan een politiek die zo defaitistisch is dat er niet zo heel veel voor nodig is om tot ‘enemy of the state‘ verklaard te worden.
