Er zijn in België drie auteurs die met een zekere kritische afstand over de islam schrijven. De eerste is Koenraad Elst met De islam voor ongelovigen: het korangeloof in de praktijk (2016), de titel spreekt voor zich, en Moordwapens en dooddoeners: een handleiding voor het islamdebat (2016), een meer polemisch essay; de tweede is Wim van Rooy met Waarover men niet spreekt: bezonken gedachten over postmodernisme, Europa, islam (2015); de derde is Sam van Rooy, zoon van Wim, die nu uitkomt met Voor vrijheid dus tegen islamisering (2018). Vader en zoon Van Rooy hebben eerder een monumentale bundel uitgebracht onder de titel De islam: kritische essays over een politieke religie (2010).
Sam heeft het boek lang voorbereid, want hij is zeker al sinds 2010 intensief bezig met het islamdebat in België en hij heeft daaraan vele bijdragen geleverd, via blogs, twitter en andere sociale media. Nu dus het boek.
De centrale stelling van het boek illustreert Van Rooy met verwijzing naar een islamitische jeugdvriend van hem die denkt dat hij zijn moraal ontleent aan zijn religie:
“Ik schrijf dit boek ook voor Khalid. Ik wil mensen zoals hij aan het verstand brengen dat ze tolerant, humaan en vrij zijn ondanks en niet dankzij de islam.”
Het is mooi en puntig geformuleerd en Van Rooy kan ook goed schrijven. Op jeugdige leeftijd debuteerde hij als kinderboekenschrijver.
Het boek is verschenen bij uitgeverij Doorbraak van Karl Drabbe. Ook daar zit een verhaal aan vast. Wim van Rooy’s Waarover men niet spreekt, dat uiteindelijk bij Tom Zwitser’s De Blauwe Tijger in Nederland zou verschijnen, was aanvankelijk ingepland bij de Belgische uitgeverij Pelckmans (tegenwoordig Polis). Hoewel Van Rooy al als de Belgische Eric Zemmour was aangekondigd kreeg de uitgever koudwatervrees. Of liever: een nieuwe baas bij Pelckmans beschuldigde Van Rooy van ‘discriminatie’ van moslims. Het contract werd ongedaan gemaakt en zelf werd Drabbe bij Pelckmans ontslagen. Hij begon zijn eigen uitgeverij en geeft nu dus zoon Van Rooy uit.
Van Rooy staat lang stil bij de positie van vrouwen in de islam, het belang van islamkritiek, de nefaste werking van de oikofobie, en hij probeert duidelijk te maken dat toegeven aan de onredelijke eisen van de radicalen niet alleen België maar ook Europa naar de afgrond zal brengen. Hij doet dat aan de hand van een bespreking van vele andere kritische auteurs over de islam, waarvan velen in Nederland nauwelijks bekend zijn, omdat men hier het Frans niet meer machtig is (Chadortt Djavann, Pascal Bruckner, Caroline Fourest).
Een van de sterke kanten aan het boek is de uitvoerige onderbouwing van zijn stellingen met vele citaten van anderen. Hij gaat ook uitvoerig in op het islamdebat in Nederland, zoals onder andere gevoerd door Nahed Selim, Hafid Bouazza en Hans Jansen.
Ik vind het een dapper boek. En Drabbe verdient een pluim op zijn hoed dat hij het heeft uitgegeven. Dat is in een tijd van opkomende censuur steeds minder vanzelfsprekend geworden.
Rooy, Sam van, Doorbraak, Hofstade 2018
