Geplet tussen twee muren zijn we, gesandwicht tussen potentaten en “We the people”-claimers. Eerstgenoemden zijn de immer benevelde Groothertog van Luxemburg, diens secondant-executeur in de hoedanigheid van Kanzlerin van het Heilige Roomse Rijk der Duitse Naties en de hele santeboetiek daarrond. Laatstgenoemden behoren naar eigen zeggen tot “het volk”. In feite betreft het voornamelijk een soort tweeëneenhalfde stand van nouveaux bourgeois, een gezelschap tweedehands-artiesten dat zichzelf als origineel en nieuw presenteert.
Wat is nu de link tussen beide?
Subsidies. En politiek. U moet weten, subsidies zijn een fantastische uitvinding. Ze stellen sluwe en slinkse mensen met snode plannen in staat om derden hun agenda te laten uitvoeren. Lekker weggemoffeld achter een wand van schone schijn kunnen deze “derden” vervolgens de finesses van het gevoerde beleid ten uitvoer brengen.
Hoe zit dat?
Dat zit vrij complex in elkaar. Tal van organisaties worden gesubsidieerd. In eerdere artikelen heb ik reeds aangeroerd hoe feministische vzw’s, door islamitische lieden bevolkte jongerenorganisaties en andere maatschappelijke actoren door de overheid gesteund en betoelaagd worden. Ze doet dat niet zomaar, die brave overheid, niet uit naastenliefde of barmhartigheid. Wel met de bedoeling haar beleid te implementeren en institutionaliseren.
Hieronder zoom ik even in op de wereld van de poëzie en dan meer bepaald die van de Poetry Slams, een soort “battle” tussen (zelfverklaarde) poëten. Aangezien de (politieke) geplogenheden binnen dit wereldje in Vlaanderen wellicht niet veel verschillen van die in Nederland en bij uitbreiding de rest van West-Europa, focus ik op de Antwerpse poëziewereld. Vrees echter niet, ik zal niet teveel in detail treden over de Antwerpse scene. Ik zal volstaan met enkele markante namen binnen het wereldje en die namen linken aan de politieke agenda van de EU-Leviathan.
Beginnen doe ik met Carmien Michels. Carmien is een jongedame die sedert enkele jaren furore maakt in de literaire wereld van het Vlaamse graafschap. Niet dat dat volkomen onterecht zou zijn. Carmien kan wel degelijk schrijven. Wat evenwel opvallend is, is dat de inhoud van haar gedichten net díe agandapunten van de Merkels van deze wereld onderschrijven die ervoor zorgen dat Carmien zich van uitgevers verzekerd ziet. In haar bundel ‘We komen van ver’ (2017) bijvoorbeeld, komen volgende zinsneden voor:
“In dit land waar je tussen regen / en hagelbui het leven zag, zal je een vreemde blijven. / Verraden door je naam / of kleur of oogopslag”.
Klef, zei u? Jazeker. Carmien is dan ook op haar best wanneer ze boos is. Althans, dat is ze volgens Janita Monna (Trouw, 17/12/2017). “Want ook haar (Carmien) laten aanslagen, vluchtelingenstromen, het klimaat, vreemdelingenhaat niet onberoerd”, nogmaals dixit Janita.
Omdat migratie een hot topic is waar mensen nooit genoeg van krijgen, liet Carmien begin dit jaar haar gedicht ‘Landverhuizers’ afdrukken op duizenden postkaarten (vrtnws, 21/03/2018). Carmien deed dat niet alleen. Ze werd stevig gerrugensteund door haar bijzonder objectieve en onpartijdige entourage, bestaande uit de vzw Curieus (een vzw van de Vlaamse socialisten die zichzelf ‘een progressieve culturele inspiratiefabriek’ noemt), de uitgeverij Polis (waarvan het management zich verzekerd wil weten van de goodwill van de overheid/de EU) en het festival Gelijkheid/Gelijkheid on tour (nomen est omen). De zeer maatschappelijk betrokken entourage, hierboven genoemd Curieus, Polis en Gelijkheid/Gelijkheid on tour, heeft ervoor gezorgd dat de actie een heel jaar duurt, “tot aan de Wereldpoëziedag in de lente van 2019.” Zo zijn we in ieder geval verzekerd van onze dagelijkse portie migratie tot het voorjaar van 2019.
Op de nieuwssite van de Vlaamse Radio en Televisieomroep (vrt) – de gesubsidieerde openbare omroep staat altijd vooraan wanneer de mensen gesensibiliseerd en bewust gemaakt moeten worden van onrecht – staat in dit kader te lezen ‘hoe we allemaal op zoek zijn naar een veilig en warm nest, hoezeer we belang hechten aan onze roots en familie’ en patati en patata. De strekking is duidelijk: migratie is goed. Altijd. Tegen migratie zijn is slecht. Altijd. Dat, plus de zouteloze praatjes over ‘dat migratie van alle tijden is’ en als een verrijking moet worden beschouwd.
Carmien zegt de juiste dingen op het juiste moment. Ze vormt aldus een van de talloze pionnen op het schaakbord van de EU. Stevig gecoacht door uitgeverijen zoals De Bezige Bij (Abou Jahjah, iemand?), Polis en/of andere instellingen/organisaties die op een goed blaadje willen staan bij de grootmeesters van het Europees beleid, lijkt het bijna alsof Carmien oprecht en geëngageerd is. De weinig kritische liefhebber van het betere poëziewerk kan bijgevolg alleen maar met verstomming geslagen achterblijven, bij het aanhoren en -zien van zoveel onvervalste authenticiteit.
Nu behoort Carmien tot de top-notch van het Vlaamse poëziewezen. Naast en onder haar staan ontelbare straatridders die woorden als lansen, zinnen als zwaarden en flou artistique als schild op de naar meerwaarde zoekende Jan Modaal richten. Doordrenkt met de allerlaatste turbotaalsnufjes en bijbehorende hip hop-handgebaren, zetten deze trekpoppen van het establishment de aanval in op negativiteit, kritiek en windmolens.
Een dier straatridders heet Marjan De Ridder. Marjan debiteert (wanneer ze niet met haar Poëziebus de hort op is) geregeld met de micro in de hand straatpoëzie, liefst in multiculturele wijken zoals Borgerhout (indien u haar filmpjes wenst te bekijken, zorg dan voor een mentale cooling down-periode achteraf; het bekakte accent waarmee ze praat, evenals de irritant-positieve mimiek, kan als pijnlijk worden ervaren, maar zijn bijproducten van een opleiding aan het conservatorium.)
Marjan is een graag geziene gaste in culturo-kringen. Zo ‘werkt ze met kinderen’, onder meer via vrt NEXT (een initiatief van de vrt, waarbij ‘kinderen de vrt overnemen.’) Heel onpartijdig en objectief allemaal, zeker gezien de pro-migratie, pro-islam, pro-Palestina en andere pro-zeer-in-het-kraam-van-het-EU-beleid-passende standpunten van Marjan De Straatridder. Qua indoctrinatie van jeugdige zieltjes kan dit allemaal tellen.
Ogenschijnlijk stelt het misschien allemaal niet zoveel voor. Maar de globaliseringsdynamiek die van onderop wordt gepropageerd via de wereld van de Poetry Slam mag niet worden onderschat. Ze is in ieder geval tekenend voor de geest des tijds. Zoals zoveel andere media, worden ook Poetry Slams gebruikt door Jan en alleman. Activisme is dus nooit ver weg.
In 2015 bijvoorbeeld, verzorgde de gesluierde Nihad El Aebedy een (i)Slam Poetry (geen grap, het heet echt zo) op de Moslim Expo in Brussel. El Aebedy heeft de mosterd niet van nergens gehaald. Neen, ze heeft die gehaald in de culturo-kringen van de Poetry Slam. Daar werd ze ingewijd in de hippe wereld van idealistische huppeltrutjes. Deze laatste categorie bestaat voornamelijk uit aan dure conservatoria afgestudeerde high society-jonkies met veel vrije tijd en weinig authenticiteit (genre Carmien en Marjan), die hun gepolijste bourgeois-karakters met een zekere geloofwaardigheid willen tooien. Gezien de vrij grote overeenkomsten tussen Poetry Slam en rapmuziek mag deze connectie niet verbazen. Nouveaux bourgois-typetjes omarmen nu eenmaal graag ‘de straat’, kwestie van hun credibility veilig te stellen.
Begin dit jaar won in Utrecht de Poetry Slammer Ozan Aydogan het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam. Goed voor Ozan, maar vooral de commentaren op zijn overwinning spreken boekdelen. In Het Parool (3/3/2018) jubelde Dieuwertje Mertens bijvoorbeeld: “Doorbreek dat witte bastion!” De teneur van haar column was niet bijster origineel, iets met: “De Nederlandse poëzie is wit en hoogopgeleid…” en patati en patata. Zoals het nouveaux bourgeois-typetjes zoals Dieuwertje Mertens betaamt, kan ze het niet laten om te koketteren met en aan te schurken tegen ‘authentieke mensen van de straat.’ Dat is ze zelf uiteraard niet, maar zo iemand niet-wit en mysterieus blijft toch onweerstaanbaar aantrekkelijk.
‘Christen zonder kerk’, Ignazio Silone (pseudoniem van Secondo Tranquilli), zei het lang geleden zo:
“De politiek is een toneel waar de souffleurs vaak harder spreken dan de acteurs.”
