Russische spionnen en hackers, Syrië, de nucleaire ambities van Iran, Israël, Russisch gif in Londen, de Krim, MH17 en de kernwapenverzameling van beide landen. Er was heel wat te bespreken tussen Trump en Putin. Maar de Democraten hadden het gesprek graag verboden, als ze konden. Trump ging toch. Praten met de vijand was bij voorbaat al verraad.
Achteraf gezien kon het ook niet anders dan fout gaan op die persconferentie in Helsinki. Het vriendelijke handen schudden en schouder kloppen verklikte niet alleen een goed verlopen gesprek met Putin, maar contrasteerde ook pijnlijk met de patserige Trump aan het ontbijt bij NAVO-chef Stoltenberg een paar dagen eerder in Brussel.
Bovendien waren er net weer 12 Russische spionnen ontdekt, die zich naar alle waarschijnlijkheid hebben bemoeid met de presidentsverkiezingen. De verkiezingen waar Trump – geheel naar de wens van Poetin – als winnaar uit tevoorschijn kwam.
Trump vecht thuis al 20 maanden voor een coast-to-coast consensus, dat hij op eígen kracht – en zonder hulp van Poetin – de verkiezingen gewonnen heeft. Tevergeefs. Er hing onheil in de lucht.
Ik behoor zelf niet tot diegenen die vinden of vermoeden dat Trump ondemocratisch of illegaal verkozen is. Russische pogingen tot beïnvloeding van de uitslag? Zo goed als zeker.
Maar daadwerkelijke invloed op de uitslag? Geen bewijs, zelfs geen redelijk vermoeden.
En samenwerking tussen het Trump-team en de Russen? Verdachtmakingen genoeg, maar nul bewijs.
In tegenstelling tot wat de mondiale anti-Trump beweging beweert, zit Trump helemaal legitiem in het Witte Huis. Of u en ik hem geschikt vinden voor die baan is een ander verhaal en niet relevant voor de democratie van Amerika.
Buitenlandse bemoeienis met het verloop van andermans verkiezingen is een ernstig vergrijp. Dat de Amerikanen op dit terrein een pijnlijke reputatie hebben, is de ironie van de geschiedenis. Maar het is ook geen reden om het over je kant te laten gaan, wanneer je zelf aan de beurt bent.
De Amerikaanse inlichtingendiensten hebben onder de vorige president serieus gefaald. Het is goed dat ze wakker zijn.
Wat allemaal wel van invloed is geweest op de spectaculaire uitslag in november 2016 is nog altijd een mooi terrein voor politicologen en onderzoeksjournalisten. Ik kan u de New York Times bestseller Strangers in Their Own Land van Arlie Russell Hochschild aanbevelen (ook in het Nederlands verkrijgbaar).
De beroemde sociologe Hochschild vertrok uit haar progressief linkse kosmopolitische enclave in Californië en maakte een reis door ‘rechts Amerika’. Zij liet haar afkeer tegen de armzaligen thuis en beschrijft hun zorgen en hun hoop zonder vooroordelen. Trump-stemmers waar geen Rus aan te pas komt.
Ook aan het FBI-onderzoek naar de e-mails van Hillary Clinton hebben geen Russen meegewerkt. FBI-baas James Comey maakte – drie maanden voor de verkiezingen – eigenhandig gewag van het onderzoek. Dat was slecht nieuws voor de Clinton-campagne.
En met de misser om drie Democratische staten (Michigan, Wisconsin en Pennsylvania) in campagnetijd maar links te laten liggen, bewees Clinton zelf, dat je ook zonder Russen de overwinning aan Trump cadeau kan doen.
Maar goed, het speelt allemaal geen rol meer in de aanhoudende suggestie, dat Trump zijn presidentschap te danken heeft aan de man met wie hij in Helsinki zo’n dramatische persconferentie hield.
Het voorlezen van de verklaring ging nog wel, maar de ramp voltrok zich toen er vragen kwamen over spionage en Russische bemoeienis met de Amerikaanse verkiezingsstrijd.
Het is de open zenuw van z’n ego en Trump schoot onmiddellijk in zijn Twitter-stand. Hij begon over Clinton en de Democraten en zette vraagtekens bij de vangsten van zijn eigen ministerie van Justitie. Daar sta je dan, het thuisfront af te fikken, hand in hand met staatsvijand nummer één. En nog voor het oog van de wereld ook.
Over het internet gierden de emoties – van verontwaardiging tot woede en walging – aan tot hysterie. Niemand lijkt meer maat te hoeven houden als het over Trump gaat.
Is het waard door zijn optreden heen te kijken naar wat er nog wel goed ging in Helsinki? Ik denk het wel.
Trump en Poetin hebben gesproken over Russische spionnen en hackers, over Syrië en Assad, over Iran en Israël, over de Krim en Oekraïne en over de kernwapens van beide landen. Wat is daarop tegen? Niets.
Er groeit iets van vertrouwen tussen deze grote kernmachten. Daarmee is de wereld niet slechter af. Sterker, het smaakt naar meer. Schuld bekennen in de MH17-tragedie, meer stabiliteit in Europa, vrede in het Midden-Oosten. Er is nog veel te doen.
En terwijl het in Washington ronkt van de oorlogstaal van Democraten én Republikeinen, zei iemand in Helsinki iets waar niemand het meer over zou hebben. “Ik neem liever een politiek risico in het belang van vrede, dan vrede riskeren in het belang van de politiek.” Die Trump toch.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
