“Een grote bek, kleinerende opmerkingen, vaak in combinatie met agressie. De jonge handhaver (‘liever geen achternaam, anders gaan mensen me lastigvallen via sociale media’) heeft in de twee jaar tijd dat ze in de Amsterdamse binnenstad werkt ‘het nodige meegemaakt’, zegt ze.
Ze zag meerdere collega’s gewond raken door confrontaties met uitgaanspubliek. De twee collega’s die vanavond in burger rondlopen? ‘Die moeten even rustig aan doen. Ze zijn allebei kortgeleden gewond geraakt tijdens het werk.’ De een heeft gebroken vingers, de ander een gebroken arm.
‘Mensen worden hier steeds agressiever. Ze schelden je uit of vallen je aan.’
Heftiger was de nacht na Koningsdag, dit jaar. In de buurt van de Nieuwendijk stuitte Jody op twee mannen die vochten, een van hen had een mes. Ze greep in. ‘Toen raakte ik zelf in gevecht met die man met dat mes. Ik heb geen pepperspray, geen wapenstok. Uiteindelijk kreeg ik dat mes bijna in m’n keel.’”
De Volkskrant liep mee met een handhaver in de wetteloze jungle van het Europese afvoerputje Amsterdam. Waar nog steeds alles kan en alles mag, want dat heet ‘tolerantie’. Met dank aan jarenlang PvdA en D66-wegkijkbestuur.
