“‘Roze of blauwe geboortekaartjes geven aan dat ouders denken in hokjes. Zo krijgen zoontjes nogal eens een karakteristieke jongensnaam en een blauw kaartje met daarop een auto of een trein. Vaak gaat dat nog gepaard met een woord als ‘stoer’. Voor meisjes is het relatief vaak roze of rood, voorzien van symbolen als een pop of een vlinder. Met daarbij de aankondiging dat er een ‘lieve dochter is geboren’.’
Wat is daar mis mee?
‘Ouders brengen dit soort stereotype denkbeelden wellicht over op hun kinderen. Daarmee benadruk je tijdens de opvoeding de verschillen tussen jongens en meisjes.’Maar jongens en meisjes zijn toch verschillend?
‘Dat valt reuze mee. De aangeboren biologische verschillen zijn eigenlijk heel klein. Het is vaak de opvoeding die de verschillen uitvergroot.'”
Begin september 2018 werd de gesubsidieerde Nederlandse links-activistische fopwetenschap door het gezellige gezinsblad AD volledig serieus genomen en op een podium gehesen.
Het was ook op dat moment dat het verbijsterde Nederlandse volk doorkreeg hoe er bij bepaalde fopwetenschappers, die toevallig vrijwel altijd vrouw zijn (al willen wij beslist niet zomaar iemands gender aannemen), serieus de gedachte leeft dat ‘aangeboren biologische verschillen heel klein zijn’.
Het verbijsterde Nederlandse volk kon dat niet meteen geloven dus moest het verbijsterde Nederlandse volk het nogmaals lezen: ‘Aangeboren biologische verschillen zijn heel klein’.
Ja, het stond er echt: 1 + 1 = 3.
Wij benadrukken dat het hier om ‘hoogopgeleide’ mensen gaat die gewoon een baan hebben als ‘onderzoeker’ aan een serieuze Universiteit.
Als u nou even uw naakte lichaam met het naakte lichaam van uw buurjongetje of buurmeisje vergelijkt om te zien of er inderdaad maar heel weinig aangeboren verschillen zijn, en dus dat bikkelharde biologische feiten het aantoonbaar afleggen tegen de hysterische ideologisch activistische Nederlandse fopwetenschapsters, dan gaan wij even wat kokende tin in onze ogen gieten. We hebben dit allemaal wel net moeten lezen, begrijpt u. Ook voor ons zijn er wel eens grenzen.
