Hans van Willigenburg schreef deze zomer de recensies over Zomergasten. Dat smaakt naar meer, vindt ons van TPO. Daarom vanaf nu geregeld TV-recensies van zijn hand. Maar daar hebben we wel uw hulp bij nodig want hij doet het niet gratis. Daarom een vriendelijk verzoek: DONEER AAN HANS VAN WILLIGENBURG!
Mocht je ooit het idee hebben dat tv-recensies ertoe doen of ook maar enigszins invloed hebben, bedenk dan dat het de machteloze mening betreft van één – niet zelden eigengereid – persoon, tegenover een medium dat misschien nog het beste te omschrijven is als ‘een machinerie’, dat wil zeggen: een geoliede productiestraat waar van tevoren diepgaand over is nagedacht, derhalve weinig aan het toeval wordt overgelaten en waarvan de eindproducten – liefst tot aan de laatste boutjes toe – vooraf zijn ontworpen. Vanuit deze onromantische kijk op het tv-vak is het verklaarbaar waarom Twan Huys voor een naar verluid niet onaardig salaris van zeven ton per jaar het nieuwe gezicht van RTL Late Night is geworden. Wat je verder ook van Huys vindt, één ding valt niet te ontkennen: hij is bedrijfszeker. Wat hij met zijn hoofd op tv ook doet (meestal interviewen), er rolt gevoelsmatig altijd wel iets van de band waarvan de constructie niet meteen na de uitzending uit elkaar dondert. Een Opel, dus, of een Ford. Als je een dagelijks programma maakt is dat waarschijnlijk een belangrijke kwaliteit, dat constante, maar bedenk wel: bij Huys wordt het niet snel een Jaguar of een Rolls Royce. Twan is het spreekwoordelijke ‘haantje de voorste’ van de klas, de ijverige tassendrager, niet het van God gegeven talent.
De vraag is nu of het uitzendmoment van RTL Late Night (het laatste tijdslot voor middernacht), als Nederland aan de wijn en de borrelnoten gaat of anderszins de gespannen boog wil laten vieren, wel gaat ‘matchen’ met de ijverige inborst van Twan Huys. Net als de kijker wil uitblazen, als gezegd, de teugels wil laten vieren (hopelijk op weg naar een frictieloze nachtrust), trekt Huys ze (de teugels, bedoel ik) in zijn onmetelijke scoringsdrift juist aan. Dat kan botsen. In dit verband was het buitengewoon interessant om te zien hoe Huys in zijn eerste week omging met gasten die geen Hillary Clinton waren, het Witte Huis nog nooit gezien hadden en, zoals in het geval van een oudere mevrouw, al 56 jaar op hetzelfde adres woonden. Hoewel Twan in de bedrijfszekere stand bleef en keurig zijn vragen afwerkte, had hij toch zichtbaar moeite zijn energie te parkeren tegenover een persoon die zo uit een rijtjeshuis of van een woonerf was weggeplukt. De gedachte dat hij, haar interviewend, bezig was met een verplicht uurtje ‘Handvaardigheid’, waar weinig extra prestige mee te behalen valt, was niet moeilijk van zijn plichtmatige houding af te schrapen. Logisch: Twan komt uit het Limburgse, heeft een groot deel van zijn leven in dienst gesteld van de ambitie deel te gaan uitmaken van de wereld der invloedrijken, en zit nu in een stoel waar hij moet acteren dat zijn voormalige achterbuurvrouw een interessant verhaal te brengen heeft. Dat leverde een wat roestige dynamiek op.
Niet minder onwennig was Huys’ interactie met de meer luchtige elementen in de show, onder meer materialiserend in een jonge cabaretier die op een plateautje in de studio, bij wijze van pauzenummer, een serie grappen debiteerde over het nieuws van de voorbije dagen. Behalve dat de cabaretier van dienst duidelijk nog zijn scherpte moest zien te vinden (‘geef hem de tijd, moet nog groeien,’ heet dat in het Hilversumse, totdat je het fatale telefoontje krijgt), zag je Twan onderwijl toch wat nerveus op zijn stoel schuiven, ogenschijnlijk in het volle besef dat de regie tijdelijk uit zijn handen was geslagen. In plaats van een geolied team dat met rotsvast vertrouwen een publiek tot overgave dwingt en elkaar daarbij de ruimte gunt, waren we getuige van een ingevlogen potsenmaker, een freelancer waarschijnlijk, die stijf van de zenuwen probeerde zijn plekje te veroveren in de grote Twan-show, die hij mogelijk alleen kende van één enkele handdruk vlak voor de uitzending. Nou ja, ook hier… ‘moet nog groeien’, ‘moet nog groeien’, zou je kunnen zeggen.
Misschien zal RTL veel meer geduld hebben met Twan dan we gewend zijn van een commerciële omroep. En wellicht doet het er zelfs niet toe wanneer hij, ondenkbaar bijna, stotterend of met zijn haar door de war voor de camera’s zou verschijnen, want misschien is zijn salaris veel meer dan op de brille van zijn presentatie gebaseerd op het netwerk dat hij in de loop der jaren, en dan vooral in Amerika, heeft opgebouwd. Dat Huys in zijn eerste week porno-actrice Stormy Daniels wist te strikken, was op de burelen van RTL misschien wel van grotere betekenis dan welk kijkcijfer ook. Zolang Twan maar genoeg invloedrijken naar zijn Late Night-tafel lokt, zou het zomaar zo kunnen zijn dat hij niet ál te hard wordt afgerekend op zijn lauwe chemie met de traditionele RTL-achterban. Dat hij niks nieuwswaardigs uit Stormy Daniels kreeg (of het moet zijn dat ze van paarden hield), was eveneens bijzaak. Wanneer Twan immers onverminderd blijk geeft van het feit dat hij kan bellen, mailen en appen met de Groten Der Aarde, en in het uiterste geval Hillary Clinton voor de zoveelste keer bereid vindt een interview met hem te doen, is dat dusdanig heilzaam voor de autoriteitspositie en de verdiencapaciteit van een zender als RTL, dat ze hem voorlopig zullen blijven omarmen.
Hetgeen voor de late avond op de Nederlandse tv het tamelijk opmerkelijke beeld oplevert dat we bij de serieus geachte NPO de toch behoorlijk ‘toffe peer’ Jeroen Pauw tegenkomen terwijl we het bij het ‘gezellige’ RTL met de almaar identiek geboetseerde ernst van de nieuwsjager Twan Huys moeten doen.
Kortom: de NPO wil scoren, RTL wil serieus genomen worden. Welkom in de surrealistische tombola van Hilversum.
