Hans van Willigenburg schreef deze zomer de recensies over Zomergasten. Dat smaakt naar meer, vindt ons van TPO. Daarom vanaf nu geregeld TV-recensies van zijn hand. Maar daar hebben we wel uw hulp bij nodig want hij doet het niet gratis. Daarom een vriendelijk verzoek: DONEER AAN HANS VAN WILLIGENBURG!
Tot één van de betere dingen des levens behoort het feit dat Sonja Barend niet meer op de buis verschijnt. Sommigen zullen haar missen (maak van ‘sommigen’ maar ‘een grote schare fans’) en, wie weet, tot de conclusie komen dat het populistische gelazer sinds haar pensionering helaas ‘vrij spel’ heeft, en dat Sonja de laatste zwaardvechtster is die het aan haar beroemde tv-tafel annex strafhof de kop in had kunnen drukken. Tot zover het goede nieuws. Want één keer per jaar mag dit VARA-icoon, de ‘grand dame’ van het belerende interview, bij haar eigen, vertrouwde omroep weer even opduiken. Omdat ze in dat kringetje ongetwijfeld heimwee hebben naar de centraal geleide moraal, die Sonja ooit dagelijks bij ons aan huis bracht, met haar beroemde afsluiter ‘… en morgen gezond weer op’, is er een prijs naar haar vernoemd: de Sonja Barend-award. Een prijs voor het zogenaamd ‘beste tv-interview van het jaar’. En bij de uitreiking daarvan word je als kijker dus weer even in de duisternis van die jaren geworpen, nou ja, ik spreek dan over mezelf, want ik ken mensen die hunkeren naar de tijd dat goed nog goed was en fout fout en derhalve op verjaardagspartijtjes verzuchten ‘was Sonja nog maar op tv!!!’, en ik beken: ik voer uit sociologische interesse zelfs beleefde gesprekken met die mensen.
Gisteren was het weer zover. Sonja op de nationale buis. In De Wereld Draait Door. Prijsuitreiking. Ik knipperde met mijn ogen en de clips van de tien genomineerde interviews waren al voorbij. Sonja zei vervolgens iets dat je kunt beschouwen als het aflikken van Matthijs. Waarop Matthijs iets zei dat je kunt beschouwen als het aflikken van Sonja. Ik geloof dat er nog een drumstel aan te pas kwam om een illusie van spanning te creëren (van de tien interviews maakten er nog drie kans, zo schreef het protocol voor), maar één knipperbeweging van mijn oogbol verder zat er een half huilende Eva Jinek aan tafel, die studio-applaus kreeg voor het ter wereld brengen van baby ‘Pax’ en natuurlijk voor het winnen van de Sonja Barend-award voor het vechtgesprek met Kamerlid Farid Azarkan van DENK. We kregen wat opgewonden clipjes uit dat kennelijk beste interview van het jaar geserveerd, waarop Sonja iets over Eva zei dat wel een stuk verder ging dan alleen aflikken, waarop Eva Jinek zo ongeveer uit elkaar spatte van dankbaarheid en blijdschap, hetgeen gepaard ging met wat extra tranen.
Alsof alles nog niet duidelijk genoeg was daalde Sonja nog één keer af naar de bodem van haar ziel, die plek waar zwart zo duidelijk ligt afgescheiden van wit, en pompte daar vandaan de zin naar boven dat ze het zo fijn vond dat met Eva Jinek eindelijk weer interviewer was opgestaan ‘DIE EEN MENING HAD’. Welke mening? Nou ja, moet ik dat nog toelichten? Ter geruststelling van de kijkers vertelde Jinek nog dat de arme meneer Azarkan gelukkig niet aan haar mening dan wel interviewtechniek was bezweken, maar dat hij na afloop nog wat was blijven hangen en over zijn kinderen had gepraat, ongetwijfeld in de tevreden constatering dat hij Jinek had ‘overleefd’ en die prestatie bij DENK zeker een plusje zou opleveren. Ach ja, polemiek in Nederland…
Meteen na DWDD zette ik de TV uit. Ik trok mijn jas aan, stapte de buitenlucht in en ervoer een ontstellende en bevrijdende ruimte! Hoewel ik nooit zal beweren dat TV kijken geestelijk dan wel fysiek gezond voor je is, eerder het tegendeel, levert het soms een welkome plaatsbepaling op.
Die avond niet in de Westergasfabriek te zijn geweest, niet in de nabijheid van Sonja, Eva of Matthijs, en zuurstof te kunnen inademen waar alle drie ogenschijnlijk part noch deel aan hadden gehad, stemde dankbaar. Werkelijk. ik was nog nooit zo tevreden geweest met de coördinaten van mijn woonplaats. Spontaan zoende ik een lantaarnpaal.
